بسم الله المتكبّر المتجبّر
تبارك الله الّذي بيده الملك يبدع ما يشاء بامره كن فيكون. لله الامر من قبل ومن بعد. ينصر من يشاء بامره. انّه لقويّ عزيز. لله العزّة في ملكوت الامر والخلق وما بينهما وكان الله قويًّا عزيز. ولله القوّة كلّها من قبل ومن بعد وكان الله قويّا قويّا. ولله ملك السّموات والارض وما بينهما وكان الله على كلّ شيء محيطا. ولله خزائن السّموات والارض وما بينهما وكان الله على كلّ شيء حفيظا. ولله بدع السّموات والارض وما بينهما وكان الله على كلّ شيء شهيدا. ولله حكم السّموات والارض وما بينهما وكان الله ذا حكمٍ سريعا. ولله مقادير السّموات والارض وما بينهما وكان الله على كلّ شيء حفيظا. ولله مفاتيح السّموات والارض وما بينهما ينفق كيف يشاء بامره وكان الله واسعًا عليما.
قل حسبي الله الّذي في قبضته ملكوت كلّ شيء يحفظ من يشاء من عباده بجنود السّموات والارض وما بينهما وكان الله على كلّ شيء حفيظا.
سبحانك اللّهمّ فاحفظنا من بين ايدينا ومن خلفنا ومن فوق رؤسنا وعن ايماننا وعن شمائلنا ومن تحت ارجلنا ومن كلّ شطرٍ نسب الينا انّك لعلّى كلّ شيء حفيظ …
قسمتی از لوح سلمان
ای سلمان بگو ای عباد بر اثر حق مشی نمائيد و در افعال مظهر قِدَم تفکّر کنيد و در کلماتش تدبّر. که شايد بمعين کوثر بيزوال ذوالجلال فائز شويد.
و اگر مُقْبلْ و مُعْرِضْ در يک مقام باشند و عوالم الهی منحصر باين عالم بود، هرگز ظهورِ قبلم خود را بدست اعدا نميگذاشت و جان فدا نمينمود. قسم بآفتاب فجر امر که اگر ناس برشحی از شوق و اشتياقِ جمالِ مختار در حينيکه آن هيکل صمدانيرا در هوا آويختند مطّلع شوند، جميع از شوق، جان در سبيلِ اين ظهورِ عزِِّ ربّانی دهند.
باری شِکَرْ بطوطی داده‌اند و زِبلْ بجُعَلْ * زاغ از نغمه بلبل بی نصيب و خفّاش از شعاع شمس در گريز.
زِبل: کود حیوانی
جُعل: سوسک سیاهی که بر فضولات حیوانی می نشیند
لوح غلام الخلد
هذا ذِکْرٌ ما ظَهَرَ فی سَنَةِ السِّتّينَ فی اَيّامِ اللّهِ الْمُقْتَدِرِ الْمُهَيْمِنِ الْعَزيزِ الْعَليمِ.
اِذَاً قَدْ فُتِحَ اَبْوابُ الْفِرْدَوْسِ وَ طَلَعَ غُلامُ الْقُدْسِ بِثُعْبانٍ مُبينٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِمآءٍ مَعينٍ.
وَ عَلی وَجْهِه نِقابٌ نُسِجَ مِنْ اِصْبَعِ عِزٍّ قَديرٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاِسْمٍ عَظيمٍ.
وَ عَلی رَأسِه تاجُ الْجَمالِ وَ اسْتَضآءَ مِنْهُ اَهْلُ السَّمواتِ وَ الْأَرَضينَ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ عَظيمٍ.
وَ عَلی کَتِفِه غَدايِرُ الرُّوحِ کَسَوادِ الْمِسْکِ عَلی لُؤلُؤٍ بَيْضٍ مُنيرٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ مَنيعٍ.
وَ عَلی اِصْبَعِهِ الْيُمْنی خاتَمٌ مِنْ لُؤلُؤِ قُدْسٍ حَفيظٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِرُوحٍ عَظيمٍ.
وَ نُقِشَ فيهِ مِنْ خَطٍّ اَزَليٍّ خَفيٍّ تَاللّهِ هذا مَلَکٌ کَريمٍ اِذاً صاحَتْ اَفْئدَةُ اَهْلِ الْبَقآء. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِنُورٍ قَديمٍ.
وَ عَلی شَفَتِهِ الْيُمْنی خالٌ تَخَلْخَلَتْ مِنْهُ اَدْيانُ الْعارِفينَ اِذاً صاحَ اَهْلُ حِجابِ اللّاهوتِ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِسِرٍّ عَظيمٍ.
وَ هذا مِنْ نُقْطَةٍ فُصِّلَتْ عَنْها عُلُومُ الْأَوَّلينَ وَ الْأخِرينَ اِذاً غَنَّتْ اَهْلُ مَقامِ الْمَلَکُوتِ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِعِلْمٍ عَظيمٍ.
وَ هذا لَفارِسُ الرُّوحِ فی حَوْلِ عَيْنٍ سَلْسَبيلٍ اِذاً ضَجَّ اَهْلُ سِتْرِ الْجَبَرُوتِ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِکَشْفٍ عَظيمٍ.
وَ نَزَلَ عَنْ سُرادِقِ الْجَمالِ حَتّی وَقَفَ کَالشَّمْسِ فی قُطْبِ السَّمآء بِجَمالٍ بِدْعٍ مَنيعٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِبِشْرٍ عَظيمٍ.
فَلَمّا وَقَفَ فی وَسَطِ السَّمآء اَشْرَقَ کَالشَّمْسِ فی قُطْبِ الزَّوالِ عَلی مَرْکَزِ الْجَمالِ بِاِسْمٍ عَظيمٍ. اِذاً ناديَ الْمُنادِ: فَيا بُشْری هذا جَمالُ الْغَيْبِ قَدْ جآءَ بِرُوحٍ عَظيمٍ.
وَ ضَجَّتْ اَفْئدَةُ الْحُورِيّاتِ فِی الْغُرُفاتِ بِاَنْ تَبارَکَ اللّهُ اَحْسَنُ الْخالِقينَ. اِذاً غَنَّتِ الْوَرْقآءُ: فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ ما رَأَتْ بِمِثْلِه عُيُونُ اَحَدٍ مِنَ الْمُقَرَّبينَ.
وَ فُتِحَتْ اَبْوابُ الْفِرْدَوْسِ مَرَّةً اُخْری بِمِفْتاحِ اِسْمٍ عَظيمٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاِسْمٍ عَظيمٍ.
وَ طَلَعَتْ حُورِيَّةُ الْجَمالِ کَأِشْراقِ الشَّمْسِ عَنْ اُفُقِ صُبْحٍ مُبينٍ. فَيا بُشْری هذِه حُورِيَّةُ الْبَهآء قَدْ جآئَتْ بِجَمالٍ عَظيمٍ.
وَ خَرَجَتْ بِطِرازٍ تَوَلَّهَتْ عَنْها عُقُولُ الْمُقَرَّبينَ. فَيا بُشْری هذِه حُورِيَّةُ الْخُلْدِ قَدْ جآئَتْ بِمِلْحٍ عَظيمٍ.
وَ نَزَلَتْ عَنْ غُرُفاتِ الْبَقآء ثُمَّ غَنَّتْ عَلی لَحْنٍ اسْتَجْذَبَتْ عَنْهُ اَفْئدَةُ الْمُخْلِصينَ. فَيا بُشْری هذا جَمالُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِسِرٍّ عَظيمٍ.
وَ عُلِّقَتْ فِی الْهَوآء اِذاً اَخْرَجَتْ شَعْراً مِنْ شَعَراتِها عَنْ تَحْتِ نِقابِهَا الْمُنيرِ. فَيا بُشْری هذِه حُورِيَّةَ الْخُلْدِ قَدْ جآئَتْ بِرُوحٍ بَديعٍ.
اذاً تَعَطَّرَتْ مِنْ شَعْرِها کُلُّ مَنْ فِی الْعالَمينَ ثُمَّ اصْفَرَّتْ وُجُوهُ الْمُقَدَّسينَ وَ اسْتَدْمَتْ مِنْها کَبِدُ الْعاشِقينَ. فَيا بُشْری هذِه حُورِيَّةُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِعِطْرٍ عَظيمٍ.
تَاللّهِ مَنْ يُغْمِضُ عَيْناهُ عَنْ جَمالِها عَلی مَکْرٍ عَظيمٍ وَ تَزْويرٍ مُبينٍ. فَيا بُشْری هذا جَمالُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِنُورٍ عَظيمٍ.
دارَتْ وَ اَدارَتْ فی حَوْلِها خَلْقَ الْکَوْنينِ. فَيا بُشْری هذِه حُورِيَّةُ الْخُلْدِ قَدْ جائَتْ بِدَوْرٍ عَظيمٍ.
وَ جائَتْ حَتّی قامَتْ فی مُقابَلَةِ الْغُلامِ بِطِرازٍ عَجيبٍ. فَيا بُشْری هذا جَمالُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِحُسْنٍ عَظيمٍ.
وَ بَعْدُ اَخْرَجَتْ عَنِ الْقِناعِ کَفَّ الْخَضيبَ کَشُعاعِ الشَّمْسِ عَلی وَجْهِ مِرْآتٍ لَطيفٍ. فَيا بُشْری هذا جَمالُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِطَرْزٍ عَظيمٍ.
وَ اَخَذَتْ طَرَفَ بُرْقَعِ الغُلامِ بِاَنامِلِ ياقوُتٍ مَنيعٍ. فَيا بُشْری هذا جَمالُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِطَرْفٍ عَظيمٍ.
وَ کَشَفَتِ الْحِجابَ عَنْ وَجْهِه اِذاً تَزَلْزَلَتْ اَرْکانُ عَرْشٍ عَظيمٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ عَظيمٍ.
ثُمَّ انْعَدَمَتِ الْأَرْواحُ عَنْ هَياکِلِ الْخَلْقِ اَجْمَعينَ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ عَظيمٍ.
وَ شُقَّتْ ثِيابُ اَهْلِ الْفِرْدَوْسِ عَنْ هذَا الْمَنْظَرِ الْمُشْرِقِ الْقَديمِ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِنُورٍ عَظيمٍ.
اذاً ظَهَرَ صَوْتُ الْبَقآء عَنْ وَرآء حُجُباتِ الْعِمآء بِنِدآء جَذِبٍ مَليحٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِجَذْبٍ عَظيمٍ.
وَ نادی لِسانُ الْغَيْبِ عَنْ مَکْمَنِ الْقَضآء: تَاللّهِ هذا غُلامٌ ما فازَتْ بِلِقآئِه عُيُونُ الْأَوَّلينَ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ عَظيمٍ.
وَ صاحَتْ حُورِيّاتُ الْقُدْسِ عَنْ غُرُفاتِ عِزٍّ مَکينٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِسُلْطانٍ مُبينٍ.
تَاللّهِ هذا غُلامٌ يَشْتاقُ جَمالَهُ اَهْلُ ملَأ الْعالينَ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ عَظيمٍ.
ثُمَّ بَعْدَ ذلِکَ رَفَعَ الْغُلامُ رأْسَهُ اِلی ملَأ الْکَرُّوبينَ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِرُوحٍ عَظيمٍ.
ثُمَّ تَکَلَّمَ بِکَلِمَةٍ اِذاً قامَ کُلُّ مَنْ فی السَّمواتِ بِرُوحٍ جَديدٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِصوُرٍعَظيمٍ.
ثُمَّ بَعْدَ ذلِکَ تَوَجَّهَ اِلی اَهْلِ الْأَرْضِ بِنَظْرَةِ عِزٍّ بَديعٍ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِنَظْرَةٍ عَظيمٍ.
وَ حُشِرَ کُلُّ مَنْ فِی الْمُلْکِ عَنْ هذِهِ النَّظْرَةِ الْعَجيبِ. فَيا بُشْری هذا غُلامُ الْخُلْدِ قَدْ جآءَ بِاَمْرٍ عَظيمٍ.
ثُمَّ اَشارَ بِطَرْفِه اِلی مَعْدُودٍ قَليلٍ فَرَجَعَ اِلی مَقامِه فی جَنَّةِ الْخُلْدِ. وَ هذا مِنْ اَمْرٍ عَظيمٍ.
منادی بقا از عرش عما ندا فرمود که ای منتظران وادی صبر و وفا و ای عاشقان هوای قرب و بقا غلام روحانی که در کنائز عصمت ربّانی مستور بود بِطراز يزدانی و جمال سبحانی از مشرق صمدانی چون شمس حقيقی و روح قدمی طالع شد. و جميع مَنْ فِی السَّمواتِ وَ الْأَرْض را بقميص هستی و بقا از عوالم نيستی و فنا نجات بخشيد و حيات بخشود.
و آنکلمه مستوره که ارواح جميع انبيا و اولياء باو معلّق و مربوط بود از مکمن غيب و خفا بعرصه شهود و ظهور جلوه فرمود. و چون آنکلمه غيبيّه از عالم هويّه صرفه و احديّه محضه بعوالم ملکيّه تجلّی فرمود، نسيم رحمتی از آن تجلّی برخاست که رائحه عصيان از کلّشیء برداشت و خلعت جديد غفران بر هياکل نامتناهی اشيا و انسان در پوشيد. و چنان عنايت بديعه احاطه فرمود که جواهر مکنون که در خزائن امکان مخزون بود از نفحه کاف و نون در ظواهر اکوان بجلوه و شهود آمد بقسميکه غيب و شهود در قميصی مجتمع گشتند و سرّ و ظهور در پيراهنی بهم پيوستند. نفس عدم بملکوت قدم بر‌آمد و جوهر فنا بر جبروت بقا وارد.
پس اي عاشقان جمال ذوالجمال و ای والهان هوای قرب ذوالجلال ! هنگام قرب و وصال است نه موقع ذکر و جدال. اگر صادقيد معشوق چون صبح صادق ظاهر و لائح و هويدا است. از خود و غير خود بلکه از هستی و نيستی و نور و ظلمت و ذلّت و عزّت از همه بپردازيد و از نقوش و اوهام و خيال دل بر داريد و پاک و مقدّس در اين فضای روحانی و ظلّ تجلّيات قدس صمدانی با قلب نورانی بخراميد.
ای دوستان خمر باقی جاری. و ای مشتاقان جمال جانان بی‌نقاب و حجاب. و ای ياران نار سينای عشق در جلوه و لمعان. از ثقل حبّ دنيا و توجّه بآن خفيف شده چون طيور منير عرشی در هوای رضوان الهی پرواز کنيد و آهنگ آشيان لايزالی نمائيد. و البتّه جان را بی آن قدری نباشد و روانرا بی جانان مقداری نه.
باری پروانگان يمن سبحان در هر دمی حول سراج دوست جان بازند و از جانان نپردازند. هر طيری را اينقدر مقدور نه. وَ اللّهُ يَهْدی مَنْ يَشآءُ اِلی صِراطِ عَلِيٍّ عَظيمٍ.
کَذلِکَ نَرُشُّ حينَئذٍ عَلی اَهْلِ الْعَمآء ما يُقَلِّبُهُمْ اِلی يَمينِ الْبَقآء وَ يُدْخِلُهُمْ اِلی مَقامِ الَّذی کانَ فی سَمآء الْقُدْسِ مَرْفُوعاً.
هر سنه می بينى كه چقدر خلق بمكّه ميروند وطواف ميكنند وحال آنكه كسى كه كعبه بقول او كعبه است در اين جبل وحده است واو بعينه همان رسول الله هست. زيرا كه مثَل امر الله مثل شمس است. اگر ما لا نهايه طالع شود يك شمس زياده نيست. وكلّ باو قائم هستند - بشأنى كه ظاهر است كه كلِّ ظهوراتِ قبل از براى رسول الله (ص) خلق شده، وكلِّ ظهورات و آن ظهور از براى قائمِ آلِ محمّد (ص) خلق شده. وكلّ ظهورات وظهورِ قائمِ آلِ محمّد (ص) از براى مَن يُظهِره الله خلق شده. وهمچنين كلِّ ظهورات و اين ظهور و ظهورِ مَن يُظهِره الله از براى ظهور بعدِ مَن يُظهِره الله خلق شده. وكلّ اين ظهورات از براى بعدِ بعدِ مَن يُظهِره الله خلق شده. وهمچنين الى ما لا نهايه شمس حقيقت طالع وغارب ميگردد واز براى او بدئى ونهايتى نبوده ونيست.
طوبى از براى نفسى كه در هر ظهورى مراد خدا را در آن ظهور بفهمد نه آنكه نظر بشئون قبل كرده واز او محتجب گردد …
وانّ بهاء من يظهره الله فوق كلّ بهاء. وانّ جلاله فوق كلّ جلال. وانّ جماله فوق كلّ جمال. وانّ عظمته فوق كلّ عظمة. وانّ نوره فوق كلّ نور. وانّ رحمته فوق كلّ رحمة. وانّ كماله فوق كلّ كمال. وانّ عزّته فوق كلّ عزّة. وانّ اسمائه فوق كلّ اسماء. وانّ رضائه فوق كلّ رضاء. وانّ علوّه فوق كلّ علوّ. وانّ ظهوره فوق كلّ ظهور. وانّ بطونه فوق كلّ بطون. وانّ علائه فوق كلّ علاء. وانّ منّه فوق كلّ منّ. وانّ قوّته فوق كلّ قوّة. وانّ سلطنته فوق كلّ سلطنة. وانّ ملكه فوق كلّ ملك. وانّ علمه نافذ في كلّ شيء. وانّ قدرته مستطيلة على كلّ شيء …
شرح شهادت حضرت اعلی از تاریخ نبیل زرندی
... باری آن مأمور در کمال ادب و احترام طلعت اعلی را از چهريق حرکت داده وارد تبريز بلا انگيز گردانيد. و حمزه ميرزا در محلِّ يکی از مقرّبانِ خود، ايشانرا وارد گردانيد و امر نمود که بکمال احترام با ايشان حرکت نمايند. تا بعد از سه روز از ورودشان، فرمانِ ديگر از امير باسم نوّاب حمزه ميرزا رسيد که محض ورود فرمان سيّد باب را با مريداني که اصرار بارادتش دارند بدار زن. و فوج ارامنه اروميّه را که سرتيپشان سامخان است فرمان داده در سربازخانه ميان شهر تيربارانش نمايند.
چون نوّاب حمزه ميرزا بر ما فی الضّمير امير مطّلع گرديد، بحامل فرمان که برادر امير ميرزاحسن خان وزير نظام بود گفت امير بايد بمن خدمتهای بزرگ رجوع نمايد، مانند محاربه با روم و روس و اينگونه کارها را که شغل اوباش است باهلش رجوع کند من نه ابن زيادم و نه ابن سعد که فرزند رسول خدا را بدون جرم بقتل رسانم.
ميرزا حسنخان مذکور هم آنچه از نوّاب حمزه ميرزا شنيده بود برای برادرش ميرزا تقي خان امير نوشت. او هم بتعجيل جواب فرستاد و فرمان ديگر داد که خودت مباشر اين کار شو بهمان نوع که در فرمان سابق بود عمل کن و بماه رمضان داخل نشده ما را از اين خيال آسوده کن تا با دل درست در ماه رمضان روزه بگيريم.
ميرزا حسن خان فرمان تازه را برد که بنوّاب حمزه ميرزا نشان بدهد دربان نگذاشت و گفت سرکار شاهزاده ناخوش احوالند و فرموده‌اند احديرا بخدمتشان راه ندهم. لذا ميرزا حسن خان فرّاشباشی خود را فرستاد که برو و سيّد باب را با هرکس که با اوست بسرباز خانه بزرگی که در ميان شهر است بياور و در يکی از هجره‌های آن منزل ده. و به سربازهای فوج ارامنه سامخان بگو که ده نفر بر در آن حجره چاتمه زنند و در سر ساعت عوض شوند تا فردا صبح.
فرّاشباشی نيز بحکم او عمل نمود و طلعت اعلی را بدون عمامه و شال کمر که علامت سيادت بود با جناب آقا سيّد حسين حرکت داد. از اجتماع ناس رستخيز عظيم در آنروز بر پا شد. تا بنزديک سربازخانه رسيدند بغتةً جناب ميرزا محمّد علی زنوزی سر و پای برهنه دوان دوان خود را بايشان رسانيد و سر بقدوم مبارک نهاد و دامنشانرا گرفت که مرا از خود جدا نفرمائيد. فرمودند تو با ما هستی تا فردا چه مقدّر شود و دو نفر ديگر هم اظهار خضوع نمودند آنها را نيز گرفتند و هر چهار را با آن منبع عظمت و وقار در حجره از حجرات سربازخانه منزل دادند. و فوج ارامنه را بکشيک و نگهبانی آن حجره مأمور گردانيدند و در آنشب از قراريکه جناب آقا سيّد حسين تقرير نموده بودند سُروری در طلعت اعلی بود که در هيچ وقتی از اوقات نبوده. با حاضرين محضرشان فرمايشات ميفرمودند و در نهايت بهجت و بشاشت صحبت ميداشتند.
از جمله ميفرمودند شکّی نيست که فردا مرا قتل خواهند نمود اگر از دست شما‌ها باشد بهتر است. چون صبح شد ميرزا حسنخان فرّاشباشی خود را فرستاد که ايشانرا بخانه‌های مجتهدين برند و از آنها حکم قتل بگيرند. و چون عازم شدند آقا سيّد حسين معروض داشت که تکليف من چيست؟ فرمودند بهتر اين است که تو اقرار نکنی و کشته نشوی تا بعض امور را که جز تو احدی مطّلع نيست در وقت خود باهلش اظهار داری. طلعت اعلی با جناب آقا سيّد حسين بنجوی مشغول بيانات بودند که فرّاشباشی چون آمد دست آقا سيّد حسين را کشيده بدست يک فرّاش داده گفت امروز روز نجوی نيست. طلعت اعلی فرمودند که تا من اين صحبتها را که با او ميداشتم تمام نکنم - اگر جميع عالم با تير و شمشير بر من حمله نمايند موئی از سر من کم نخواهد شد. فرّاشباشی متحيّر شده و جوابی نداد.
باری اوّل طلعت اعلی را نزد ملّا محمّد ممقانی بردند تا از دور ديد حکم قتلی را که از پيش نوشته بود بدست آدمش داده گفت بفرّاشباشی بده و بگو پيش من آوردن لازم نيست. اين حکمِ قتل را من همان يوم که او را در مجلس وليعهد ديدم نوشتم و حال هم همان شخص است و حرف همان. بعد از آن بدر خانه ميرزا باقر پسر ميرزا احمد بردند که تازه بجای پدرش برياست نشسته بود. ديدند آدمش پيش در ايستاده حکم قتل در دست اوست و بفرّاشباشی داد و گفت مجتهد ميگويد ديدن من لازم نيست. پدرم در حقّ او حکم قتل نموده بود و بر من ثابت شد. مجتهد سوم ملّا مرتضی قلی او هم بآن دو مجتهد تأسّی نمود و حکم قتل را از پيش فرستاد و راضی بملاقات نشد.
فرّاشباشی با سه حکم قتل آن مظهر معبود را بسرباز خانه برگردانيد و بدست سام خان ارمنی سپرد که اين سه حکم قتل از سه مجتهد اعلم تبريز است که در دين اسلام قتل اين شخص لازم و واجب است. حال تو هم از دولت مأموری هم از ملّت و بر تو بأسی نيست.
جناب آقا سيّد حسين را در همان حجره که شب در خدمت بودند حبس نمود. ميرزا محمّد علی را خواست که در آن حجره حبس نمايد او جزع و فزع نمود، قسم داد که مرا ببر پيش محبوبم. ناچار او را نيز برد و بدست سامخان سپرده گفت اگر تا آخر پشيمان نشد، اين را هم با او مصلوب کن. و چون سامخان وضع امور را مشاهده نمود، بر قلبش رُعب الهی وارد و در کمال ادب خدمت طلعت اعلی معروض داشت که من مسيحی هستم و عداوتی با شما ندارم. شما را بخدای لا شريک له قسم ميدهم که اگر حقّی در نزد شما هست کاری بکنيد که من داخل در خون شما نشوم. فرمودند تو بآنچه مأموری مشغول باش. اگر نيّت تو خالص است حقّ ترا از اين ورطه نجات خواهد داد. سامخان حکم کرد که در پيش همان حجره که جناب آقا سيّد حسين محبوس بودند نردبان نهادند و بر پايه‌ای که مابين دو حجره بود ميخ آهنی کوبيدند و دو ريسمان بآن ميخ بستند که با يکی طلعت اعلی را و با ديگری حضرت ميرزا محمّد علی را بياويزند.
ميرزا محمّد علی از آنها استدعا نمود که مرا رو بايشان ببنديد تا هدف بلايای ايشان شوم. چنان او را بستند که رأسش بر سينه مبارک واقع شد. و بعد از آن سه صف سرباز ايستادند. هر صف دويست و پنجاه نفر. بصف اوّل حکم شليک دادند. شليک کرده نشستند. و بلا فاصله صف ثانی مأمور شليک شدند. آنها هم شليک نموده نشستند. صف سوم بدون فاصله شليک نمودند. و از دود باروت روزِ روشنِ نيمه روز - مثلِ نيمه شبِ تاريک شد. و بقدر ده هزار نفر در پشت بام سربازخانه و بام هايي که مشرف بسرباز خانه بود ايستاده تماشا ميکردند.
چون دود فرو نشست حضرت ميرزا محمّد علی انيس را ديدند ايستاده و اصلاً اثری از جراحت در بدنشان نيست. حتّی قبای سفيد تازه که پوشيده بودند، غباری بر آن ننشسته بود. ولکن طلعت اعلی را غائب ديدند و همگی ندا نمودند که باب غائب شد.
و چون تفحّص نمودند ايشانرا در حجره‌ای که آقا سيّد حسين محبوس بود يافتند. و همان فرّاشباشی ديد که در کمال اطمينان و آرام نشسته‌اند و با آقا سيّد حسين صحبت ميدارند.
بفرّاشباشی فرمودند من صحبت خود را تمام نمودم. حال هر چه ميخواهيد بکنيد که بمقصود خواهيد رسيد. فرّاشباشی از همانجا عازم خانه خود شد و از آن شغل استعفا داد. و بآقا ميرزا سيّد محسن مرحوم که از اعيان بود و همسايه ايشان اين واقعه را ذکر نمود و همين سبب تصديق و ايمان آقا ميرزا سيّد محسن شده بود. و اينعبد در تبريز ايشانرا ديدم و با بنده بآن سربازخانه آمده محلّی را که ميخ صليب نصب بوده و آن حجره را که طلعت اعلی را با آقا سيّد حسين در آن يافتند نشان دادند.
باری سامخان از ديدن اين امر عظيم فوج خود را برداشت و از سربازخانه بيرون رفت و گفت اگر مرا بند از بند جدا کنند که مرتکب چنين امری شوم هرگز نخواهم شد. و فی الفور آقاجان خان سرتيپ فوج خمسه حاضر شد و فوج خود را که بفوج خاصّه ناصری موسوم بود حرکت داد که اينکار را من ميکنم و اين ثواب را من مي برم.
پس بهمان ترتيب و تفصيل اوّل بستند و حکم بشليک دادند. بر عکس اوّل که فقط يک تير بطناب خورده هر دو بدون آسيب بزمين آمده بودند، ايندفعه ديدند که آن دو هيکل از شدّت ضرب يک هيکل شده بيکديگر ملصق گرديدند. و در همان وقت بادی حرکت نمود سياه. و چنان باد و خاک سياه روز را تاريک نمود که مردم منزل خود را نمی‌‌يافتند. و از ظهر تا شب آنطوفان و باد و خاک سياه باقی بود و بشدّت تاريک. و اهل تبريز که بغيرت و غريب نوازی و حبّ سادات معروف آفاق بودند در چنان وقتی با آنحالت و آن قدرت که سامخان نصرانی متذکّر شد و فرّاشباشی از آنعمل استعفا نمود بيدار نشدند با آنکه در مرتبه ثانی که خواستند آنحضرت را بدار بزنند در پای دار بندای بلند ميفرمودند:
ای مردم اگر مرا ميشناختيد مثل اين جوان که اجلّ از شماست در اين سبيل قربان مي شديد. من آنظهور موعودی هستم که آسمان کمتر مثل او را ديده. سيصد و سيزده تن از نقباء خود را فدای من کردند. اين بياناترا اغلب مردم ميشنيدند. معهذا ايستاده تماشا مينمودند.
جمال مبارک جلّ جلاله در لوح مرحوم کربلائی قاسم زنوزی در باره انیس زنوزی ميفرمايند قوله تعالی:
"اِنّا نَذْکُرُ فيهذَا الْمَقامِ مُحَمَّداً قَبْلَ عَلِيٍّ الَّذِی امْتَزَجَ لَحْمُهُ بِلَحْمِ مَوْلاهُ وَ دَمُهُ بِدَمِه وَ جَسَدُهُ بِجَسَدِه وَ عَظْمُهُ بِعَظْمِ رَبِّهِ الْعَزيزِ الْوَهّابِ يَشْهَدُ قَلَمِيَ الْأَعْلی بِاَنَّهُ فازَ بِما لا فازَ اَحَدٌ قَبْلَهُ وَ وَرَدَ عَلَيْهِ ما لا سَمِعَتْ شِبْهَهُ الْأذانُ عَلَيْهِ بَهائی وَ بَهاءُ مَلَکُوتی وَ جَبَرُوتی وَ اَهْلِ مَدائِنِ الْعَدْلِ وَ الْأِنْصافِ ". انتهی
استقرار عرش مطهّر در جبل کرمل از قرن بدیع
… ميتوان گفت که آنچه در مدّت نيم قرن بر نفس مقدّس حضرت بهاءالله و از آن پس بر مرکز ميثاق الهی در راه حفظ و صيانت آن رمس مطهّر وارد و موجب حلول تألّمات شديده بر آن دو وجود اقدس گرديد نسبت بخطرات و زحماتی که حضرت عبدالبهاء بوحده طيّ ساختمان مقام و استقرار آن جسد مقدّس تحمّل فرمود و تا آخرين لحظات استخلاص مبارک از شدائد سجن ادامه داشت بمنزلهء جزئی از كلّ و مقدّمه ای از چنان امر اوعر خطير بوده است.
اوّلين مشكل مهمّ در اجراء اين مقصد جليل تدارک محلّ جهت ارتفاع مقام بود که مالک حريص و طمّاع آن تا مدّت مديد بر حسب تحريکات ناقضين و تسويلات مغلّين از فروش آن امتناع ميورزيد و ديگر مسئلهء خريد اراضی جهت احداث طريقی بمقام که از لحاظ ساختمان امری لازم و ضروری محسوب ميگرديد و صاحب زمين مبالغ باهظه ادّعا ميکرد. بنحوی که وجود اطهر با صرف اوقات پربها مجبور بودند مدّتها با وی بگفتگو و مذاکره پردازند.
ديگر ايرادات و اشکالات بيحدّ و حصر عمّال حکومت و ولاة امور از اعالی و ادانی که حضرت عبدالبهاء ميبايست با ادای توضيحات و سپردن تعهّدات کلّيّهء اشکالات و موانع را برطرف و افکار مشوّش و منحرف آنانرا مطمئن و مستريح نمايند.
ديگر وضع مخاطره آميزی که در اثر القاآت و مفتريات مرکز نقض و اعوان وی نسبت بمنظور و مقصود از احداث اين بنا در اذهان توليد گشته و حيات هيكل مبارک را تهديد مينمود. ديگر تعويق و تأخيری که در نتيجهء غيبت طولانی و الزامی آن وجود مقدّس از حيفا در امر ساختمان پيش آمد نموده و طلعت انور را از نظارت و سر پرستی مستقيم در اين کار عظيم باز ميداشت.
اين موانع و محظورات از جمله مسائل و مشاكلی بود که در سبيل تحقّق اين مقصد اعزّ اعلی موجود و آن حافظ وديعهء رحمانيّه ميبايستی در آن لحظات حسّاس و خطير بر يک يک از آنها فائق آمده و راه را برای تنفيذ نوايای مقدّسه صاف و هموار فرمايد.
چه بسيار که از لسان مبارک شنيده ميشد که می فرمودند "هر سنگی از سنگهای مقام و راهی که به آن بقعهء مقدّسه منتهی ميگرديد با اشک چشم و مصائب و مصارف لا تحصی بر داشته شده و در جای خود بر قرار گرديده است". يکی از دوستان که ناظر اوضاع و احوال آن ايّام بوده نقل ميکند که هيكل مبارک فرمودند "يکشب چنان خود را در دريای احزان و آلام مستغرق و ابواب را از هر جهت مسدود و مستغلق يافتم که جز توسّل بدعا و تشبّث بذيل کبرياء چاره ای نديدم اين بود که تمام ليل را بتلاوت ذکری که از حضرت نقطهء اولی داشتم پرداختم و از ترتيل آن آيات اطمينان قلب و راحت خاطر يافتم. فردای آن شب صاحب زمين بنفسه آمد و عذر خواهی کرد و شخصاً تقاضا و استدعا نمود که ملکش را خريداری نمايم".
باری پس از ده سال مصائب و متاعب بيکران و دسائس و تفتينات اعداء داخل و خارج مرکز ميثاق موفّق گرديد در همان سنه که خصم الدّ امر الله از مقام سلطنت مخلوع شد و اوّلين مؤتمر ملّی بهائی امريک برای انتخاب هيأت تنفيذيّه و تمشيت امور مشرق الاذکار آن ارض در مدينهء شيکاغو تشکيل گرديد، امر خطير و عظيمی را که مبادرت فرموده بود بسر منزل مقصود برساند و امانت الهيّه را بمحلّ معلوم و مرکز معهود بسپارد.
و اين اقدام منيع در تاريخ بيست و هشتم ماه صفر ١٣٢٧ هجری (مطابق با ٢٢ مارس ١٩٠٩ميلادی) در يوم نيروز و عيد سعيد فيروز اوّلين عيدی که هيكل مبارک پس از خروج از حبس برپا داشته بودند صورت گرفت. و آن وجود اقدس در آن يوم مکرّم تابوت مرمر را با زحمات بسيار بمقام اعلی که قدس الاقداسش را در بحبوحهء انقلابات ناقضين و مفتشين بيد قدرت بنيان فرموده بود منتقل ساخت و شب هنگام در روشنائی سراج واحد در حضور جمعی از ياران شرق و غرب با وضعی مهيمن و مؤثّر صندوق چوبی حامل عرش مطهّر و رمس جناب انيس را بدست مبارک در درون تابوت در قلب آن ضريح منوّر و مضجع معنبر قرار داد.
و چون اين امر بکمال احترام و احتشام اختتام پذيرفت و عنصر اعزّ الطف حضرت اعلی بتأييدات غيبيّه و توفيقات صمدانيّه آمناً سالماً محفوظاً محروساً در مقرّ ابدی خويش در آغوش جبل مقدّس ربّ استقرار يافت حضرت عبدالبهاء که تاج مبارک را از سر برداشته و کفشها و لبّادهء مبارک را بيک سو نهاده بودند بجانب تابوت خم شدند و در حينی که شعرات نقره ای فام آن طلعت نوّار در حول رأس منير پريشان و چهرهء مبارک مشعشع و درخشان جبين را بر کنار صندوق قرار داده با صدای بلند شروع بگريه نمودند بطوريکه حاضرين از تأثّرات و احزان قلبيّهء هيكل اطهر بناله و حنين در آمدند و آن شب از کثرت تألّمات و خلجان احساسات خواب از ديدگان مبارک متواری گرديد.
پس از انجام اين امر جليل و مقصد رفيع توقيع مقدّسی از يراعهء عظمت مرکز ميثاق نازل و حصول اين موفّقيّت جديد و موهبت حضرت ربّ مجيد را بدوستان الهی و ياران يزدانی بشارت فرمودند قوله العزيز:
طهران حضرات اعضای محفل روحانی عليهم بهاء الله الأبهی
هُوَ اللّه
ای ياران الهی بشارت کبری اينکه هيکل مطهّر منوّر مقدّس حضرت اعلی روحی
له الفداء بعد از آنکه شصت سال از تسلّط اعدا و خوف از اهل بغضا همواره از
جائی بجائی نقل شد و ابداً سکون و قرار نيافت، بفضل جمال ابهی در يوم نيروز
در نهايت احتفال با کمال جلال و جمال در جبل کرمل در مقام اعلی در صندوق
مقدّس استقرار يافت. هذا هُو المَرقدُ الجَليلُ وَ هذا هُوَ الجَدَثُ الْمُطَهَّرُ وَ هذا هُوَ الرَّمْسُ المُنَوَّرُ.
لهذا قلوب احبّای الهی جميعاً مستبشر و بشکرانه اين الطاف الهيّه جميع بستايش و نيايش اسم اعظم پرداختيم. اگر چنانچه مِن بعد کسی روايتی يا حکايتی نمايد که اثری از هيکل مقدّس در جای ديگر است کذّابست. قَدِ افْتَری عَلی اللّهِ. اين تنبيه بجهت آنست که مبادا مِن بعد شخصِ لئيمی را غرض و مرضی حاصل شود، روايت و حکايتی نمايد که دليل بر آن باشد اثری از آن هيکل مکرّم در جای ديگر است. فَانْتَبِهُوا يا اَحِبّاءَ اللّهِ لِهذَا الأمرِ العظيمِ و چون چنين تأييد و توفيقی رسيد که بعنايت جمال مبارک جبل کرمل ای جبل الربّ يعنی باغ الهی زيرا کَرم بمعنی باغ و ئيل خدا است اين موهبت حاصل شد وَ الرَّبُّ بَهاءُ کَرمِلَ منصوص کتب ربّانی ظاهر گشت. لهذا اميد چنانست که بميمنت اين امر عظيم امر اللّه در اطراف و اکناف جلوه ديگر نمايد و طلوع و اشراقی عظيم فرمايد وَ هذا مِن فَضلِ رَبّی. اين تأييدات و توفيقات از فم مطهّر جمالقدم موعود بود. الحمدُ لِلّهِ بحيّز حصول رسيد فَاشکُرُوا اللّهَ عَلی هذِه النِّعمَةِ العُظمی وَ المَوهِبَةِ الکُبری الَّتی شَمَلَتْنا اَجْمَعِينَ مِنْ رَبِّ العالَمينَ. انتهی
زیارتنامه مبارک
أَلثَّنآءُ الَّذِي ظَهَرَ مِنْ نَفْسِكَ الْأَعْلَى وَالْبَهآءُ الَّذِي طَلَعَ مِنْ جَمَالِكَ الْأَبْهَى. عَلَيْكَ يَا مَظْهَرَ الْكِبْرِيَاءِ وَسُلْطَانَ الْبَقَاءِ وَمَلِيْكَ مَنْ فِي الْأَرْضِ وَالسَّمَآءِ، أَشْهَدُ أَنَّ بِكَ ظَهَرَتْ سَلْطَنَةُ اللّهِ وَإِقْتِدَارُهُ وَعَظَمَةُ اللّهِ وَكِبْرِيَائُهُ.
وَبِكَ أَشْرَقَتْ شُمُوسُ الْقِدَمِ فِي سَمآءِ الْقَضآءِ وَطَلَعَ جَمالُ الْغَيْبِ عَنْ أُفُقِ الْبَدَاءِ، وَأَشْهَدُ أَنَّ بِحَرَكَةٍ مِنْ قَلَمِكَ ظَهَرَ حُكْمُ الْكافِ وَالنُّونِ وَبَرَزَ سِرُّ اللّهِ الْمَكْنُونُ وَبُدِئَتِ الْمُمْكِناتُ وَبُعِثَتِ الْظُّهُوراتُ.
وَأَشْهَدُ أَنَّ بِجَمالِكَ ظَهَرَ جَمالُ الْمَعْبُودِ وَبِوَجْهِكَ لَاحَ وَجْهُ الْمَقْصُودِ وَبِكَلِمَةٍ مِنْ عِنْدِكَ فُصِّلَ بَيْنَ الْمُمْكِناتِ وَصَعَدَ الْمُخْلِصُونَ إِلَى الذُّرْوَةِ الْعُلْيا وَالْمُشْرِكُونَ إِلَى الدَّرَكاتِ السُّفْلى. وَأَشْهَدُ بِأَنَّ مَنْ عَرَفَكَ فَقَدْ عَرَفَ اللّهَ وَمَنْ فازَ بِلِقائِكَ فَقَدْ فازَ بِلِقآءِ اللّهِ.
فَطُوبَى لِمَنْ آمَنَ بِكَ وَبِآياتِكَ وَخَضَعَ بِسُلْطانِكَ وَشُرِّفَ بِلِقآئِكَ وَبَلَغَ بِرِضائِكَ وَطافَ فِي حَوْلِكَ وَحَضَرَ تِلْقَاءَ عَرْشِكَ. فَوَيْلٌ لِمَنْ ظَلَمَكَ وَأَنْكَرَكَ وَكَفَرَ بِآياتِكَ وَجاحَد بِسُلْطَانِكَ وَحارَبَ بِنَفْسِكَ وَاسْتَكبَرَ لَدى وَجْهِكَ وَجادَلَ بِبُرْهَانِكَ وَفَرَّ مِنْ حُكُومَتِكَ وَاقْتِدَارِكَ وَكَانَ مِنَ الْمُشْرِكِيْنَ فِي أَلْواحِ الْقُدْسِ مِنْ إِصْبَعِ الْأَمْرِ مَكْتُوبًا.
فَيا إِلَهِي وَمَحْبُوبي فَأَرْسِلْ إِلَيَّ عَنْ يَمِينِ رَحْمَتِكَ وَعِنَايَتِكَ نَفَحاتِ قُدْسِ أَلْطَافِكَ لِتَجْذِبَنِي عَنْ نَفْسِي وَعَنِ الدُّنْيَا إِلّى شَطْرِ قُرْبِكَ وَلِقَائِكَ، إِنَّكَ أَنْتَ الْمُقْتَدرُ عَلَى مَا تَشَاءُ وَإِنَّكَ كُنْتَ عَلَى كُلِّ شَيءٍ مُحِيطًا.
عَلَيْكَ يَا جَمَالَ اللّهِ ثَنَاءُ اللّهِ وَذِكْرُهُ وَبَهَاءُ اللّهِ وَنُورُهُ، أَشْهَدُ بِأَنَّ مَا رَأَتْ عَيْنُ الإِبْدَاعِ مَظْلُومًا شِبْهَكَ كُنْتَ فِي أَيّامِكَ فِي غَمَراتِ الْبَلَايَا، مَرَّةً كُنْتَ تَحْتَ السَّلَاسِلِ وَالْأَغْلَالِ وَمَرَّةً كُنْتَ تَحْتَ سُيُوفِ الْأَعْداءِ وَمَعَ كُلِّ ذَلِكَ أَمَرْتَ النَّاسَ بِمَا أُمِرْتَ مِنْ لَدنْ عَلِيمٍ حَكِيمٍ.
رُوْحِيْ لِضُرِّكَ الْفِدَاءُ وَنَفْسِي لِبَلَائِكَ الْفِدَاءُ أَسْئَلُ اللّهَ بِكَ وَبِالَّذِينَ اسْتَضَائَتْ وُجُوهُهُمْ مِنْ أَنْوارِ وَجْهِكَ وَاتَّبَعُوا مَا أُمِرُوا بِهِ حُبًّا لِنَفْسِكَ أَنْ يَكْشِفَ السُّبُحَاتِ الَّتِي حَالَتْ بَيْنَكَ وَبَيْنَ خَلْقِكَ وَيَرْزُقَنِي خَيْرَ الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ، إِنَّكَ أَنْتَ الْمُقْتَدرُ الْمُتَعالِي الْعَزِيزُ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ.
صَلِّ اللَّهُمَّ يَا إِلَهِي عَلَى السِّدْرَةِ وَأَوْرَاقِهَا وَأَغْصَانِهَا وَأَفْنَانِهَا وَأُصُوْلِهَا وَفُرُوعِهَا بِدَوَامِ أَسْمَائِكَ الْحُسْنى وَصِفَاتِكَ الْعُلْيا ثُمَّ احْفَظْهَا مِنْ شَرِّ الْمُعْتَدِينَ وَجُنُودِ الظَّالِمِينَ، إِنَّكَ أَنْتَ الْمُقْتَدرُ الْقَديرُ.
صَلِّ اللَّهُمَّ يَا إِلَهِي عَلَى عِبَادِكَ الْفَائِزينَ وَإِمَائِكَ الْفَائِزاتِ، إِنَّكَ أَنْتَ الْكَرِيمُ ذو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ، لَا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ الْغَفُورُ الْكَرِيمُ.
نظرات
ارسال یک نظر