نقشه ۹ ساله

 

دوستان عزیز و محبوب،

در پیام رضوان امسال توصیف نمودیم که چگونه عالم بهائی طیّ یک ربع قرن تقلیب و تحوّلی یافت که آن را به کسب قابلیّتی بی مثیل برای یادگیری، رشد، و خدمت به عالم انسانی موفّق نمود. هرچند دستاوردهای این دوره بس درخشان بود ولی باید تحت الشّعاع توفیقاتی قرار گیرد که در پیش است. جامعۀ بهائی در اختتام سلسلۀ جدید نقشه ها، می باید قابلیّت هایی را کسب نموده باشد که در حال حاضر به راحتی مشهود نیست. شما در مشاورات چند روز آینده تان آنچه را که لازمۀ ایجاد یک چنین جامعۀ مستحکمی است مورد بررسی قرار خواهید داد…

بیت العدل اعظم

شامل:

پیام ۲۵ نوامبر ۲۰۱۰	خطاب به بهائیان عالم
پیام رضوان ۲۰۲۱	خطاب به بهائیان عالم
پیام ۲۵ نوامبر ۲۰۲۱	خطاب به احبای مجنمع در ارض اقدس برای بزرگداشت صعود حضرت عبدالبهاء
پیام ۲۷ نوامبر ۲۰۲۱	تجلیلی از حضرت عبدالبهاء
پیام ۱ دسامبر ۲۰۲۱	خطاب به بهائیان عالم
پیام ۳۰ دسامبر ۲۰۲۱	خطاب به کنفرانس مشاورین قاره ای
پیام ۱ ژانویه ۲۰۲۲	خطاب به محافل ملّی
پیام ۳ ژانویه ۲۰۲۲	خطاب به هیئت معاونت
پیام ۴ ژانویه ۲۰۲۲	خطاب به بهائیان عالم
جدول های دور بهایی و مراحل بلوغ روحانی

۲۵  نوامبر  ۲۰۲۰

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

۱.۱ با محبّت بی‌پایان تحیّات صمیمانۀ خود را در این روز پرمیمنت به شما عزیزان ابلاغ می‌داریم که فرصتی است برای تفکّر در قوّۀ عهد و میثاق، قوّه‌ای که «در جسم امکان نابض است» و موجد پیوندهای پایدار عشق در بین مؤمنین.  شواهد این قوّۀ پویا را طیّ ماه‌های بعد از عید سعید رضوان در وحدت عمل و اقدامات پیروان جمال اقدس ابهی مشاهده نموده‌ایم، اقداماتی که مدبّرانه توسّط مؤسّسات امر الله در هر قارّه و کشور رهبری شده است.  احبّای عزیز در همه جا با خلّاقیّت ویژه و عزم راسخ به تأمین نیازهای جهان دردمند پرداخته‌اند.  استقامت و تعهّد خلل‌ناپذیر و مستمرّ شما در قبال همۀ مشکلات به جهت رفاه اطرافیان‌تان مایۀ امید فراوان این جمع گشته است.  امّا جای تعجّب نیست که در برخی نواحی دیگر، چشمه‌های امید در بین عموم رو به تحلیل رفته است چون در میان مردم جهان این آگاهی رو به افزایش است که چالش‌های دهه‌های آینده جزو پراضطراب‌ترین چالش‌هایی خواهد بود که تا کنون خاندان بشری با آن رو به رو گشته است.  بحران بهداشتی کنونی فقط یکی از این چالش‌ها است که شدّت هزینۀ نهایی و پیامدهای آن، هم از نظر تلفات و هم از نظر معیشت، هنوز نامعلوم است.  تلاش‌های شما در جهت معاضدت و حمایت یکدیگر در جامعۀ امر و نیز خواهران و برادران‌تان در اجتماع مطمئنّاً باید ادامه یابد و در بعضی نقاط گسترش پیدا کند.

۱.۲ در حالی که بشریّت زیر تازیانۀ این طوفان‌های خشمگین قرار گرفته، سفینۀ امرالله آمادۀ حرکت در مسیر یک سلسله نقشه‌هایی است که آن را به آغاز قرن سوّم دور بهائی سوق خواهد داد و قابلیّت جامعۀ بهائی را برای متحقّق ساختن قوای اجتماع‌سازی امر الهی به نحو قابل ملاحظه‌ای تقویت خواهد کرد.  همانطور که آگاهید اوّلین نقشه در این سلسلۀ جدید فقط یک سال طول خواهد کشید.  این دوازده ماه در کشورهایی که شرایط موجود مانع از آن گشته که جوامع ملّی تا قبل از رضوان ۲۰۲۱ برنامه‌های فشردۀ رشد را به تعداد مورد نظرشان ایجاد نمایند، وقت بیشتری برای انجام این کار فراهم خواهد نمود.  هر کجا هم که فرایند رشد شدّت یافته، این سال فرصتی است برای تحکیم توفیقات حاصلۀ نقشۀ کنونی و در عین حال ترویج شرایط لازم برای پذیرش نفوس بیشتر و بیشتر به آغوش جامعه‌ای که صفات مشخّصه‌اش استقامت و برون‌نگری است.  از جوامع قوی‌تر در سطوح ملّی، منطقه‌ای، و محدودۀ جغرافیایی انتظار داریم که به جوامع کم‌تجربه‌تر کمک کنند.  هر جامعه ضمن تلاش‌های این یک سال باید از استعدادهای نهفته‌ و استفاده‌ نشده‌ای که دارد بهره گیرد و بر آنچه که مانع رشد است غلبه نموده آمادۀ برآوردن نیازهای آینده گردد.  زیرا در بستر یک جامعۀ شکوفا، به خصوص در یک مرکز فعّاليّت فشرده در یک روستا یا محلّه، و با بذل توجّه لازم به هر یک از عناصر چارچوب نقشه است که آن عناصر به نحو آشکارتری منسجم و مرتبط و موجب افزایش قوای جامعه در میدان عمل می‌شود.

۱.۳ نقشۀ آینده علاوه بر تدارک پیشرفت در محدوده‌های جغرافیایی در همه جا، مصادف است با صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء، سالی برای تأمّل عمیق بر حیات مبارکش و قوّۀ عهد و میثاقی که هیکل اطهر مرکز آن می‌باشد.  برگزاری این سالگرد بی‌تردید افراد و جوامع را بر آن خواهد داشت که در بارۀ اهمّیّت آن لحظۀ پر احساس و اندوه‌بار تفکّر و تعمّق نمایند که حضرت مولی ‌الوری، سرّ الله الاقوم، عالم فانی را ترک نمود.  صعود آن حضرت، بهائیان آن زمان را از حضور نفس نفیسی محروم نمود که مرکز توجّه، عشق و وفاداری عمیق‌شان بود.  برای مؤمنین این عصر، آن هیکل انور هنوز همان وجود بی‌نظیر و مثیل است که در گفتار و کردار تجسّم کامل تعالیم اب بزرگوارش بود و میثاق حضرت بهاءالله به واسطۀ وجود مبارکش «اعلان گردید و از حقّانیّتش دفاع شد». (ترجمه)  این جمع همچنین آگاه است که سال آینده صدمین سالی است که الواح وصایای مبارکش، آن سند «عظیم»، «تاریخی» و «جاودان» نظم اداری را «تأسیس نمود، خصوصیّاتش را تعیین کرد و فرایندهایش را به حرکت آورد». (ترجمه)  «این نظم همان طرح مدنیّت الهیّه‌ای است که مقدّر است شریعت غرّای حضرت بهاءالله را در بسیط زمین مستقر سازد.» (ترجمه) این نظم "بی‌نظیر" و «الهی»، این «بنیان عظیم الشّأن اداری» به ید قدرت معمار جلیلش به منظور تداوم میثاق و هدایت قوای روحانی امر الهی ابداع گشته بود. (ترجمه)  بنا بر این بدیهی است که یوم میثاق در سال آینده، دقیقاً دوازده ماه از امروز، مقطعی بسیار پرمفهوم خواهد بود.  از محافل ملّی دعوت می‌کنیم که با در نظر گرفتن شرایط موجود در کشورشان، در مورد چگونگی بزرگداشت این دو روز بسیار نزدیک به هم تصمیم بگیرند.

۱.۴ در عین حال تمهیدات مجدّانه در ارض اقدس برای برگزاری صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء ادامه دارد که امید است نمایندگان محافل روحانی ملّی و شوراهای منطقه‌ای بهائی در آن حضور یابند.  و همچنین برنامه‌ریزی برای تشکیل کنفرانس هیئت‌های مشاورین قارّه‌ای و اعضای هیئت معاونت در ژانویه ۲۰۲۲ که با گذشت یکصد سال از اوّلین قرائت عمومی الواح وصایای مولای حنون مصادف خواهد بود، در حال تدارک است.  اوضاع جهان ممکن است موجب تغییر برنامه‌ها برای این گردهمایی‌ها‌ در مرکز جهانی گردد، امّا هر چه پیش آید شکّی نداریم که مجهودات جوامع محلّی در سراسر جهان برای برگزاری شایستۀ یادبود صعود حضرت عبدالبهاء در صدمین سالگردی که در پیش است و تجلیل یوم میثاق محرّک قوای خلّاقه‌ای خواهد بود که برای آغاز مرحلۀ بعدی نقشۀ صغیر الهی مورد نیاز است، زمانی که قادر متعال نیز اجرای نقشۀ کبیر خود را بر طبق ارادۀ قاطع و انکار ناپذیرش به پیش می‌برد.

۱.۵ شدت تحرّکی که مطمئنّاً با هر دورۀ سه ماهۀ نقشۀ یک‌ساله ایجاد خواهد شد با انتشار دو فیلم جدید افزایش بیشتری خواهد یافت.  اوّلین فیلم که در زمان برگزاری مراسم یادبود صدمین سالگرد ارائه خواهد شد تصویری است از وجود مبارک حضرت عبدالبهاء.  این فیلم علاوه بر گرامی‌داشت حیات و مساعی آن حضرت، نشان خواهد داد که چگونه هیکل انور با گفتار و کردار مدافع وحدت عالم انسانی بودند، عقاید منسوخه و تعصّبات زمان را به چالش کشیدند، و به روند ایجاد وحدت و یگانگی که تا به امروز ادامه دارد تحرّک بخشیدند.  کوتاه‌مدّتی بعد، فیلم دوم بازتابی خواهد بود از پایان قرن اوّل عصر تکوین که از ارتفاعاتی که جامعۀ بهائی به آن ارتقا یافته نظاره می‌شود، ارتفاعاتی که اینک جامعۀ اسم اعظم می‌تواند از آن به افق‌های جدید بنگرد.

۱.۶ اهمّیّت رویدادهای شاخص نقشۀ یک‌ساله ویژگی بی‌نظیری به آن خواهد بخشید، اقدامات در حال اجرا در محدوده‌های جغرافیایی را تقویت خواهد کرد و این یک سال را فرصتی مغتنم خواهد ساخت برای تدارک مجهوداتی جهانی‌ که در پی است.  اکنون با احساساتی سرشار از امید و سرور اعلام می‌داریم که عالم بهائی در رضوان سال ۲۰۲۲ یک نقشۀ نه‌ساله را آغاز خواهد کرد.

۱.۷ مقتضیات و تمهیدات آن بعداً اعلام خواهد شد امّا مدّت نقشه از هم‌اکنون نشانی بارز از وسعت چشم‌انداز آن می‌باشد.  انشاءالله برگزاری یک سلسله کنفرانس‌هایی که در طیّ چندین ماه در سراسر عالم تشکیل می‌گردد منادی این نقشه خواهد بود. تا حدّی که می‌توان پیش‌بینی نمود، این مسیری است که جامعۀ بهائی در صدد طی کردن آن است.  حال از شما می‌خواهیم که قوای خود را با تعهّدی نو بکار گیرید و تمرکز خود را به مأموریّتی که در پیش دارید معطوف دارید.  بی‌نهایت موجب خشنودی این جمع است که مشاهده می‌نماییم که با چه آرامش و اطمینانی جامعۀ اسم اعظم به ارائۀ پیام شفابخش الهی در تحت همۀ شرایط مشغول است، به خصوص در این زمان که الگوهای دیرینۀ حیات اجتماعی مختل گشته و خطرهای گوناگون نفوس بیشماری را احاطه نموده است.  در عین حال، یاران الهی باید مراقب باشند که به اختلافات و منازعات بیهوده که از خصوصیّات بسیاری از مباحث در امور اجتماعی است آلوده نگردند و اجازه ندهند که اینگونه تعاملات خدای نکرده در مکالمات جامعه حتّی برای لحظه‌ای رسوخ نماید.  البتّه چنین مراقبتی از طرف شما برای احتراز از اختلاف و درگیر نشدن در مجادلات بحث‌انگیز اجتماع نباید تحت هیچ شرایطی به بی‌اعتنایی به مشکلات و مسائل مبرم عصر حاضر تعبیر گردد.  کاملاً بالعکس، شما در زمرۀ فعّال‌ترین و دلسوزترین خیرخواهان عالم انسانی هستید.  امّا ارزش کمک‌های شما به رفاه اجتماعی، چه در عمل و چه در قول، در درجۀ اوّل مشروط به عزم راسخ شما برای یافتن آن نقطۀ ذی‌قیمت وحدت است که دیدگاه‌های متعدّد را به هم نزدیک نموده موجب اتّفاق نظر مردمانی که با یکدیگر مخالفت می‌نمایند، می‌گردد.

۱.۸ کمتر از دو دورۀ کامل از نقشۀ پنج‌سالۀ کنونی و در واقع از سلسله نقشه‌های کنونی که از سال ۱۹۹۶ آغاز گشت باقی مانده است.  در این ماه‌های پایانی، شما عزیزان را به ادعیۀ خالصانه در عتبۀ مقدّسۀ علیا اطمینان می‌دهیم.  امیدواریم که توفیق یابید تا امیدبخش کسانی باشید که در جهانِ سرگردان و بی‌هدف نمی‌دانند آن را در کجا بیابند، جهانی که فاقد اتّحادی است که شما با ایمان قلبی خود به عهد و میثاق الهی به وضوح متجلّی می‌سازید.

[امضا:  بیت العدل اعظم]

پیام رضوان ۲۰۲۱

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

۲.۱ آخرین کلمات یکی از خاطره‌انگیزترین فصول تاریخ امر الهی اکنون رقم خورده است و فصل جدیدی آغاز می‌گردد.  رضوان امسال اختتام سالی خارق‌العاده از یک نقشۀ پنج‌ساله و از یک سلسله نقشه‌هایی است که از سال ۱۹۹۶ میلادی آغاز شد.  سلسلۀ جدیدی از نقشه‌ها با شروع دوازده ماهِ سرنوشت‌ساز در پیش است که خود طلیعه‌ای است برای یک مشروع نه‌ ساله که از رضوان آینده آغاز می‌شود.  این مشتاقان جامعه‌ای را می‌بینیم که به سرعت کسب نیرو نموده و آمادۀ برداشتن گام‌های عظیمی به سوی آینده است.  امّا هیچگونه ابهامی نباید داشت که رسیدن به این مرحله چه کوشش و تلاشی را لازم بود و بینش‌های کسب شده در این راه چه همّت و طاقتی را طالب:  تجربیّات آموخته شده آیندۀ جامعه را شکل خواهد داد و شرح نحوۀ کسب آن تجربیّات، مسیر آتیه را روشن می‌سازد.

۲.۲ دهه‌های قبل از سال ۱۹۹۶ با پیشرفت‌ها و بینش‌های غنیِّ خود شکّی باقی نگذاشته بود که جمّ غفیری از مردم در بسیاری از جوامع آمادۀ دخول در ظلّ لوای امر الهی‌اند.  با این حال موارد تسجیل افراد در مقیاسی وسیع گرچه امیدبخش بود ولی به فرایند رشدی پایدار که بتوان آن را در محیط‌های گوناگون اجرا نمود منجر نگشت.  در آن زمان، جامعه با پرسش‌هایی عمیق مواجه بود که تجربۀ کافی برای پاسخگویی مناسب به آنها را نداشت.  چگونه تلاش‌هایی که هدفش ترویج بود می‌تواند همگام با فرایند تحکیم پیش رود و چالش درازمدّت و به ظاهر حل‌نشدنی رشد پایدار را حل نماید؟  چگونه می‌توان افراد، مؤسّسات و جوامع را چنان پرورش داد که قادر باشند تعالیم حضرت بهاءالله را به مرحلۀ عمل درآورند؟  و چگونه ممکن است کسانی که مجذوب تعالیم الهی می‌گردند بتوانند عاملینی فعّال در یک مشروع روحانی جهانی شوند؟

۲.۳ بدین ترتیب یک ربع قرن پیش، جامعۀ بهائی که هنوز از حضور سه نفر از حضرات ایادی امرالله در صفوف مقدّم خود برخوردار بود نقشه‌ای چهار ساله را آغاز نمود، نقشه‌ای که با تمرکزش بر یک هدف واحد، از نقشه‌های قبلی متمایز گشت و البتّه آن هدف، پیشبرد قابل ملاحظه‌ای در فرایند دخول افواج بود.  این هدف معرّف و شاخص خطّ مشی یک سلسله نقشه‌های بعدی شد.  جامعه در آن زمان به این مطلب واقف شده بود که مفهوم این فرایند فقط دخول گروه‌های معتنابهی از مردم به آیین الهی نیست و به خودی خود نیز پدیدار نخواهد شد بلکه مستلزم ترویج و تحکیمی هدفمند و سیستماتیک و با سرعتی دائم التّزاید می‌باشد.  توفیق در این مسیر نیازمند مشارکت آگاهانۀ تعداد زیادی از نفوس بود و در سال ۱۹۹۶ عالم بهائی فراخوانده شد تا عزم خود را برای پذیرفتن چالش آموزشیِ وسیعی که لازمۀ این هدف بود جزم نماید.  از جامعۀ بهائی خواسته شد که شبکه‌ای از مؤسّسات آموزشی تأسیس نماید که تمرکزش بر آماده نمودن تعداد فزاینده‌ای از افراد با قابلیّت لازم برای تداوم فرایند رشد باشد.

۲.۴ احبّا این حرکت را با این آگاهی آغاز کردند که علیرغم توفیقات قبلی‌شان در میدان تبلیغ هنوز باید می‌آموختند که چه قابلیّت‌هایی را کسب نمایند و از همه مهم‌تر اینکه آنها را چگونه کسب نمایند.  جامعه از بسیاری جهات از طریق عمل یاد گرفت و تجربیّات آموخته شده پس از آنکه به مرور زمان با به کارگیری در محیط‌های گوناگون تلطیف شد نهایتاً در موادّ آموزشی وارد شده و مورد استفاده قرار گرفت و معلوم شد که بعضی از فعّالیّت‌ها پاسخی است طبیعی به نیازهای روحانی یک جمعیّت.  حلقه‌های مطالعه، کلاس‌های کودکان، جلسات دعا، و متعاقباً گروه‌های نوجوانان حائز اهمّیّتی اساسی گشت و وقتی با فعّالیّت‌های مربوطه ممزوج شد تحرّک حاصله توانست سبب به وجود آمدن الگویی پویا از حیات جامعه شود.  با افزایش تعداد شرکت‌کنندگان در فعّالیّت‌های اساسی، بُعد جدیدی به هدف اوّلیّۀ آنها اضافه شد، یعنی این فعّالیّت‌ها به منزلۀ مدخلی شد که از طریق آن جوانان، بزرگسالان و اعضای خانواده‌ها از اجتماع بزرگ می‌توانستند با ظهور حضرت بهاءالله آشنا شوند.  همچنین درک بهتری از جوانب عملی اجرای استراتژی‌هایی برای فعّالیّت‌های جامعه‌سازی در چارچوب «محدودۀ جغرافیایی»، یعنی یک ناحیۀ مشخّص با وسعتی قابل اداره و با ویژگی‌های اجتماعی و اقتصادی متمایز، به دست آمد.  لذا پرورش قابلیّت برای تهیّۀ نقشه‌های ساده در سطح محدودۀ جغرافیایی آغاز گردید و در نتیجۀ چنین نقشه‌هایی برنامه‌های رشد که بعدها به صورت ادوار سه‌ماهۀ فعّالیّت تنظیم گردید به وجود آمد.  نکتۀ مهمّی که از ابتدا آشکار گردید این بود که گذراندن دوره‌های متسلسلِ مؤسّسه توسّط افراد به حرکت محدوده‌های جغرافیایی در پیوستار رشد تحرّک می‌بخشد و خودِ فرایند مؤسّسه نیز از این طریق تداوم می‌یابد.  این رابطۀ مکمّل در همه جا به احبّا کمک کرد که ویژگی‌های رشد را در محیط خود ارزیابی نموده مسیری به سوی توانایی بیشتر دنبال نمایند.  به مرور زمان ثابت شد که اگر آنچه در محدودۀ جغرافیایی رخ می‌دهد هم از دیدگاه سه برنامۀ ضروری آموزشی یعنی خدمت به کودکان، نوجوانان، و جوانان و بزرگسالان، و هم از دیدگاه ادوار فعّالیّت که برای روند رشد لازم است، مورد ملاحظه قرار گیرد چنین نگرشی مثمر ثمر خواهد بود.  مدّت زیادی از آغاز این مجهوداتِ بیست و پنج‌ساله نگذشته بود که بسیاری از خصوصیّات قابل تشخیص فرایند رشد که امروز مشاهده می‌کنیم کاملاً شکل می‌گرفت.

۲.۵ با بیشتر شدن مساعی دوستان، اصول، مفاهیم و استراتژی‌های مختلفِ مرتبط با فرایند رشد به صورت چارچوبی برای عمل شروع به تبلور نمود که می‌توانست تکامل یافته، پذیرای عناصر جدید گردد.  این چارچوب برای بروز تحرّکی چشمگیر بسیار حائز اهمّیّت بود و به احبّا کمک نمود که نیروی خود را در مسیری جهت بخشند که تجربه نشان داده به رشد جوامع سالم منتهی می‌گردد.  امّا چارچوب یک فرمول نیست.  هنگام بررسی واقعیّت یک محدودۀ جغرافیایی، یک نقطه، یا صرفاً یک محلّه، با در نظر گرفتن عناصر متعدّدِ این چارچوب الگویی از فعّالیّت می‌توانست ایجاد شود که از آنچه بقیّۀ عالم بهائی مشغول آموختن آن بود بهره گیرد و در عین حال پاسخی به ویژگی‌های آن محلّ باشد.  دوگانگی بین الزامات انعطاف‌ناپذیر از یک طرف، و تمایلات بی‌پایان شخصی از طرف دیگر، جای خود را به درکی ظریف و دقیق از راه‌های متعدّدی داد که افراد می‌توانستند این فرایند را حمایت نمایند، فرایندی که در اصل منسجم بوده با اندوختن تجربه مستمرّاً تلطیف می‌گردد.  نباید در بارۀ پیشرفتی که حاصل ظهور این چارچوب است تردید داشت، این چارچوب برای هماهنگ کردن و متّحد ساختن مجهودات تمامی عالم بهائی و پیشبرد اقداماتش اهمّیّتی عظیم در بر داشت.

۲.۶ با اجرای نقشه‌ها یکی پس از دیگری و با وسعت یافتن اشتغال به فعّالیّت جامعه‌سازی، پیشرفت در سطح فرهنگ عمیق‌تر گردید.  به عنوان مثال، اهمّیّت تعلیم و تربیت نسل جوان‌تر و به خصوص استعداد خارق‌العادۀ نوجوانان در سطح وسیع‌تری مورد توجّه قرار گرفت.  همراهی و مساعدت نفوس نسبت به یکدیگر در طول یک مسیر مشترک و گسترش مستمرّ دایرۀ حمایت متقابل، به الگویی برای تمامی تلاش‌ها در مسیر پرورش قابلیّت برای خدمت تبدیل شد.  با افزایش آگاهی نسبت به نیروی گفتگوهای هدفمند برای متجلّی ساختن استعدادهای روحانی، حتّی تعاملات دوستان با یکدیگر و با اطرافیان‌شان تغییر یافت.  و مهم آنکه جوامع بهائی بیش از پیش نگرشی برون‌گرا اتّخاذ نمودند.  هر نفس مشتاق به دیدگاه آیین بهائی می‌توانست شرکت‌کننده‌ای فعّال باشد و حتّی مروّج و تسهیل‌گری برای فعّالیّت‌های آموزشی، جلسات دعا و سایر عناصر کار جامعه‌سازی شود، و از میان چنین نفوسی بسیاری نیز به حضرت بهاءالله ایمان می‌آوردند.  بدین ترتیب مفهومی از فرایند دخول افواج نمایان شد که کمتر به تئوری و فرضیّات و بیشتر به تجربۀ واقعی اتّکا داشت، تجربۀ اینکه چگونه تعداد زیادی از مردم می‌توانند به امر الهی پی‌ برند، با آن آشنا شوند، با اهداف آن هم‌سو شوند، به فعّالیّت‌ها و مشورت‌های پیروان آن بپیوندند، و در بسیاری موارد آن را از صمیم قلب بپذیرند.  با تقویت فرایند مؤسّسۀ آموزشی در مناطق مختلف یکی بعد از دیگری تعداد افرادی که در فعّالیّت‌های نقشه شرکت داشتند به سرعت توسعه یافت و حتّی کسانی را در بر گرفت که اخیراً با امر مبارک آشنا شده بودند.  امّا انگیزۀ این کار صرفاً افزایش تعداد نبود.  بینشی از تقلیب هم‌زمان فردی و جمعی مبتنی بر مطالعۀ کلام الهی و تشخیص قابلیّت هر شخص برای مشارکت فعّالانه در یک فرایند عمیق روحانی، منجر به بروز حسّ مشارکت در یک کوشش جمعی شده بود.

۲.۷ یکی از چشمگیرترین و الهام‌بخش‌ترین ویژگی‌های این دورۀ بیست و پنج‌ساله خدمات جوانان بهائی است، جوانانی که با عمق ایمان و شهامت خویش جایگاه شایستۀ خود را در خطّ مقدّم مساعی جامعه احراز کرده‌اند.  در مقام مبلّغین امر الله و مربّیان نسل جوان‌، راهنمایان سیّار حلقه‌های مطالعه و مهاجرین داخلی، و نیز به عنوان هماهنگ‌کنند‌گان مؤسّسۀ آموزشی در محدودۀ جغرافیایی و اعضای نهادهای امری، جوانان در پنج قارّۀ عالم برای خدمت به جوامع خود با خلوص و فداکاری قیام کرده‌اند.  بلوغی که جوانان در انجام وظایفی که پیشرفت نقشۀ الهی به آن بستگی دارد از خود نشان داده‌اند نمایانگر شور و نشاط روحانی و تعهّدشان به تضمین آیندۀ نوع بشر است.  در قبال این بلوغ آشکار روزافزون، تصمیم گرفته‌ایم که بلافاصله بعد از این رضوان، در حالی که سنّ فرد بهائی برای عضویّت محفل روحانی کماکان بیست و یک سال باقی خواهد ماند، این سنّ برای ابدای رأی در انتخابات بهائی به هیجده سال تقلیل می‌یابد.  جوانان بهائی در سراسر جهان که به این سنّ رسیده‌اند بدون شک اطمینان ما را به توانایی خود در ایفای این «وظیفۀ مقدّس» که هر منتخِب بهائی به آن مأمور است «وجداناً و مجدّانه» به اثبات خواهند رساند.

*

۲.۸ بر این امر واقفیم که طبیعتاً واقعیّت جوامع مختلف تفاوت‌های‌ بسیار زیادی‌ با یکدیگر دارند.  جوامع ملّی مختلف و مکان‌های مختلف در آن جوامع، زمانی که این سلسله نقشه‌ها را آغاز کردند در مراحل مختلفی از توسعه بودند و از آن زمان به بعد نیز با سرعت‌های مختلف توسعه یافته‌اند و به سطوح متفاوتی از پیشرفت نائل گشته‌اند.  این موضوع به خودی خود تازگی ندارد.  همیشه شرایط و میزان استعداد روحانی در مکان‌های مختلف متفاوت بوده است.  با وجود این شاهد بسط شرایطی هستیم که در آن قابلیّت، اعتماد به نفس، و تجارب اندوخته ‌شدۀ اکثر جوامع با نیرو گرفتن از موفّقیّت سایر جوامع بهائی چه دور و چه نزدیک‌ در حال افزایش است.  به عنوان مثال، نفوسی که در سال ۱۹۹۶ به منظور مهاجرت به محلّ جدیدی قیام می‌نمودند از شهامت، ایمان و خلوص کامل برخوردار بودند، امّا امروزه همتاهای آنان در همه جا همان صفات را با آموخته‌ها، بینش‌ها، و مهارت‌هایی توأم می‌نمایند که نتیجۀ بیست و پنج سال کوشش تمامی عالم بهائی در راه سیستماتیک نمودن و تلطیف فعّالیّت‌های ترویج و تحکیم است.

۲.۹ یک جامعه صرف نظر از نقطۀ شروع، وقتی فرایند رشد را به پیش برده است که صفات ایمان، استقامت، و تعهّد را با آمادگی برای یادگیری ادغام کرده است.  یک میراث گران‌مایۀ این سلسله نقشه‌ها در حقیقت وقوف به این نکته در سطحی گسترده است که هر کوششی برای پیشرفت با توجّه به یادگیری شروع می‌شود.  سادگی این نکته نباید اهمّیّت آن را پنهان کند.  شک و تردیدی نداریم که هر محدودۀ جغرافیایی به مرور زمان در پیوستار توسعه پیشرفت خواهد کرد امّا جوامعی که نسبت به جوامع دیگر با داشتن شرایط و امکانات مشابهی سریع‌تر پیشرفت نموده‌اند، آنان‌اند که توانایی ترویج وحدت نظر و توانایی یادگیری در بارۀ عمل مؤثّر را نشان داده‌اند.  اینها جوامعی بودند که بی‌درنگ وارد میدان عمل شدند.

۲.۱۰ تعهّد به یادگیری همچنین به معنای آمادگی برای قبول اشتباهات نیز بود و البتّه برخی از اوقات، اشتباهات ایجاد ناراحتی می‌کرد.  جای تعجّب نیست که در ابتدا به علّت عدم تجربه، روش‌ها و رویکردهای جدید به نحوی ناشیانه به کار برده می‌شد و در بعضی مواقع یک قابلیّت کسب ‌شدۀ جدید به خاطر مشغولیّت جامعه برای دست یافتن به قابلیّتی دیگر به فراموشی سپرده می‌گشت.  وجود حسن نیّت تضمینی برای عدم پیش آمدن اشتباهات نیست و پشت سر گذاشتن آنها مستلزم تواضع و انقطاع است.  وقتی در مقابل اشتباهاتی که طبیعتاً رخ می‌دهد جامعه‌ای مصمّم باشد تا از خود بردباری نشان داده از آن درس بیاموزد، پیشرفت هیچگاه دور از دسترس نبوده است.

۲.۱۱ در اواسط این سلسله نقشه‌ها اشتغال جامعه در حیات اجتماع مورد توجّه مستقیم بیشتری قرار گرفت.  در این مورد احبّا تشویق شدند که دو مجهودِ به هم مرتبط یعنی اقدام اجتماعی و مشارکت در گفتمان‌های رایج در اجتماع را مدّ نظر قرار دهند.  این دو البتّه جایگزینی برای کار ترویج و تحکیم نبودند تا چه رسد به انحراف از آن، در واقع این دو در ترویج و تحکیم مندمج‌ می‌باشند.  با افزایش منابع انسانی در یک جامعه، قابلیّت جامعه برای عرضه کردن تعالیم حضرت بهاءالله در رابطه با چالش‌های روز، یعنی به منصّۀ ظهور رساندن آن تعالیم مبارکه، بیشتر می‌شود.  امور نابسامان عالم در این دوره به خوبی نشان داد که نیاز نوع بشر به تجویز درمان پزشک الهی تا چه حدّ شدید و فوری است.  در بطن همۀ این نکات، مفهومی از دین بود که با مفهوم رایج در سراسر جهان بسیار متفاوت می‌باشد، مفهومی که دین را به عنوان نیرویی پرقدرت و محرّکِ پیشبرد مدنیّتی پیشرفته می‌داند.  جامعه درک نمود که چنین مدنیّتی نیز خود به خود ظاهر نخواهد شد بلکه رسالت پیروان حضرت بهاءالله است که برای ظهور آن تلاش نمایند.  یک چنین رسالتی مستلزم به کارگیری همان فرایند یادگیری سیستماتیک در زمینۀ اقدام اجتماعی و مشارکت در گفتمان عمومی است.

۲.۱۲ قابلیّت مبادرت به اقدام اجتماعی از دیدگاه بیست و پنج سال اخیر به طور چشمگیری افزایش یافته و موجب شکوفایی فوق‌العادۀ فعّالیّت‌ها گردیده است.  در مقایسه با سال ۱۹۹۶ که هر ساله حدود دویست و پنجاه (۲۵۰) پروژۀ توسعۀ اجتماعی و اقتصادی در حال انجام بود این رقم اکنون به هزار و پانصد (۱۵۰۰) رسیده و تعداد سازمان‌های ملهم از تعالیم بهائی به چهار برابر یعنی به متجاوز از صد و شصت (۱۶۰) افزایش یافته است.  هر سال بیش از هفتاد هزار (۷۰,۰۰۰) ابتکار کوتاه‌ مدّت اقدام اجتماعی در سطح تودۀ مردم انجام می‌شود که افزایشی پنجاه برابر است.  این جمع مشتاقانه امیدوار است که با حمایت و تشویق مجدّانۀ سازمان توسعۀ بین‌المللی بهائی افزایشی مستمرّ در همۀ این مجهودات حاصل گردد.  در این ضمن، مشارکت جامعۀ بهائی در گفتمان‌های رایج در اجتماع نیز به مراتب افزایش یافته است.  علاوه بر فرصت‌های متعدّدی که احبّا می‌توانند یک دیدگاه بهائی را در گفتگوهای شخصی خود یا در محیط کاری ارائه دهند، مشارکت منظّم‌تر در گفتمان‌ها پیشرفت قابل ملاحظه‌ای نموده است.  منظور نظر ما نه تنها کوشش‌های بسیار گسترده و مجهودات پیچیده و فزایندۀ جامعۀ جهانی بهائی است که در این مدّت دفاتر جدیدی در آفریقا، آسیا، و اروپا تأسیس نمود، بلکه فعّالیّت شبکه‌ای توسعه‌ یافته و مستحکم از دفاتر ملّی امور روابط خارجی است که توجّه عمده‌شان متمرکز بر مشارکت در گفتمان‌ها گشت.  ورای این توفیقات، مشارکت خردمندانه و قابل ملاحظۀ آحاد احبّا در زمینه‌های خاصّ است.  نکات فوق مراتب احترام، تقدیر و تحسین متفکّران و شخصیّت‌های برجسته در تمام سطوح اجتماع را که به کرّات از آیین بهائی، پیروان آن و اقدامات‌شان ابراز داشته‌اند تا حدّی توجیه می‌نماید.

۲.۱۳ پیشرفت‌های متنوّع دیگری که عالم بهائی در این دورۀ بیست و پنج‌ساله به آن نائل گشته موجب تحسین عمیق این مشتاقان است.  حیات فکری جامعۀ بهائی نه تنها با پیشرفت‌هایش در همۀ زمینه‌های مجهودات فوق‌الذّکر، بلکه با حجم تألیفات پرکیفیّتی که توسّط نویسندگان بهائی به چاپ رسیده، با توسعۀ فضاهایی که برای بررسی‌ رشته‌هایی خاصّ در پرتو آثار بهائی به وجود آمده، و با تأثیرات سمینارهایی که برای دانشجویان و فارغ‌التّحصیلانِ دانشگاه توسّط مؤسّسۀ مطالعات رفاه جهانی با همکاری مؤسّسات امری به طور سیستماتیک ارائه شده و اکنون جوانان را در بیش از صد کشور در بر گرفته است نیز شکوفا گشت.  مجهودات برای بنای مشارق اذکار به نحو بارزی سرعت یافته است.  آخرین امّ‌المعابد در سانتیاگو (Santiago)، شیلی (Chile) بنا گردید و پروژه‌های ساختمان دو مشرق‌الاذکار ملّی و پنج مشرق‌الاذکار محلّی نیز شروع شد و تا کنون مشرق‌الاذکار باتامبانگ (Battambang) در کامبوج (Cambodia) و نورت دل کائوکا (Norte del Cauca) در کشور کلمبیا (Colombia) افتتاح شده‌اند.  مشارق اذکار بهائی چه جدید الافتتاح و چه آنهایی که سابقاً بنا گردیده‌اند به نحو فزاینده‌ای جای خود را در کانون حیات جامعه می‌یابند.  حمایت مالی آحاد مؤمنین برای هزاران مجهودِ در دست اجرایِ یاران الهی بی‌وقفه بوده است.  اینکه سخاوت‌مندی و فداکاری در تقدیم تبرّعات که در دورانی از بحران عمدۀ اقتصادی نه تنها حفظ شد بلکه افزایش یافت معیاری بسیار گویا از شور و نشاط روحانیِ جمعیِ جامعه است.  در عرصۀ نظم اداری بهائی قابلیّت محافل روحانی ملّی برای ادارۀ امور جوامع خود با همۀ پیچیدگی‌های فزاینده‌اش به میزان قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته است.  این محافل علی‌الخصوص از همکاری مضاعف با مشاورین قارّه‌ای بهره برده‌اند، مؤسّسه‌ای که در سیستماتیک نمودن جمع‌آوری بینش‌هایی از سطح مردمی در سراسر جهان و تضمین گسترش وسیع آن بسیار مؤثّر است.  همچنین در این دوره بود که شورای منطقه‌ای بهائی به عنوان یکی از مؤسّسات امر الله به وجود آمد و در حال حاضر این شوراها و مؤسّسات آموزشیِ تحت نظر آنها در دویست و سی (۲۳۰) منطقه ضرورت‌ حضور خود را برای پیشبرد فرایند رشد به اثبات رسانده‌اند.  به منظور تداوم اجرا و گسترش وظایف امین برگزیدۀ حقوق الله ایادی عزیز امرالله جناب علی‌محمّد ورقا، هیئت بین‌المللی امنای حقوق الله در سال ۲۰۰۵ تأسیس گردید که امروز مجهودات بیش از سی و سه (۳۳) هیئت ملّی و ناحیه‌ای امنای حقوق الله را در سراسر عالم هماهنگی می‌نماید و این هیئت‌ها نیز به نوبۀ خود خدمات بیش از یک هزار (۱۰۰۰) نمایندۀ حقوق الله را هدایت می‌کنند.  پیشرفت‌هایی که در طیّ همین دوره در مرکز جهانی بهائی به وقوع پیوست بسیار است، از جمله اتمام بنای طبقات حول مقام مقدّس اعلی و دو ساختمان قوس کرمل و اعلام شروع بنای مقام حضرت عبدالبهاء، به غیر از پروژه‌های متعدّدی که برای استحکام و حفاظت اماکن مقدّسۀ امرالله انجام شده است.  روضۀ مبارکه و مقام مقدّس اعلی به عنوان میراث جهانی (UNESCO) و اماکنی بی‌نهایت ارزشمند برای بشریّت شناخته و ثبت شد.  صدها هزار و در بعضی از سال‌ها یک میلیون و نیم بازدیدکنندۀ عمومی به این اماکن مقدّسه رو آوردند.  مرکز جهانی به طور مرتّب از صدها زائر که تعدادشان برخی اوقات به پنج هزار (۵۰۰۰) نفر در سال می‌رسید به اضافۀ تعداد مشابهی از مسافرین بهائی استقبال ‌نمود.  افزایش تعداد و فراتر از آن کثرت تنوّع ملّیّت‌های گوناگون که به موهبت زیارت فائز می‌گردند موجب سرور این جمع است.  ترجمه، طبع و انتشار آثار مبارکه نیز بسیار سرعت یافته و به موازات آن، ”کتابخانۀ آثار بهائی“ که یکی از مهم‌ترین قسمت‌های مجموعۀ در حال رشدِ وب‌سایت‌های مربوط به Bahai.org می‌باشد توسعه یافته و اکنون در ده زبان در دسترس عموم است.  دفاتر و نهادهای مختلفی در مرکز جهانی و در نقاط دیگر تأسیس شده‌اند تا فرایند یادگیری‌ را که در عالم بهائی در زمینه‌های مختلفِ اقدامات در جریان است تقویت کنند.  برادران و خواهران عزیز روحانی، این تفاصیل بخشی است از آنچه ایمان شما به نفس مبارکی که مظلوم عالم بود به ثمر رسانده است.  طنین کلمات مهیمن مولای محبوب را به یاد می‌آوریم وقتی که از شدّت شور و شوق فریاد برآورد ”ای بهآءاللّه چه کرده‌ئی.“

*

۲.۱۴ اکنون توجّه خود را از چشم‌انداز ربع قرنی سرنوشت‌ساز به آخرین نقشۀ پنج‌ساله معطوف می‌داریم، نقشه‌ای که از بسیاری جهات با نقشه‌های گذشته کاملاً متفاوت بوده است.  در این نقشه به بهائیان جهان توصیه نمودیم که از تمامی آموخته‌های بیست سال گذشته بهره گرفته آن را کاملاً به کار برند.  موجب مسرّت این مشتاقان است که امید ما در این مورد بیش از حدّ انتظار برآورده گردید و گرچه این جمع طبیعتاً از پیروان جمال قدم انتظار انجام اقدامات مهم را داریم ولی ماهیّت توفیقات حاصله از مجهوداتِ شایان و تلاش‌های فراوان آن عزیزان حقیقتاً هیجان‌انگیز بود و موفّقیّت‌های این نقشه، اوج توفیقات بیست و پنج سال بود.

۲.۱۵ این نقشه به خاطر دو سالگرد مبارک دویستمین سال میلاد که هر یک محرّک جوامع محلّی در سراسر جهان بود و نقشه را به سه قسمت تقسیم کرده بود علی‌الخصوص به یادماندنی است.  جمع مؤمنین در مقیاسی بی‌سابقه و نسبتاً با سهولت، قابلیّتی از خود نشان دادند که مشارکت مردمان از تمامی اقشار اجتماع را در بزرگداشت حیات مظهر ظهور الهی فراهم آورد.  این قابلیّت نشانه‌ای بارز از امری وسیع‌تر بود یعنی تواناییِ جهت‌ بخشیدن به قوای عظیم روحانی برای پیشرفت امر الهی.  نتایج مشارکت مدعوین چنان شکوهمند بود که در بسیاری از مناطق، امر الله را در سطح ملّی از مرحلۀ مجهولیّت بیرون آورد.  آمادگی روحانیِ چشمگیری برای پذیرش امر مبارک در محیط‌هایی غیر منتظره و غیر قابل پیش‌بینی آشکار گردید.  هزاران هزار نفر مفتون رویارویی با روح نیایشی شدند که امروزه خصیصۀ جوامع بهائی در همه جا می‌باشد.  بینش امکاناتی که از بزرگداشت ایّام متبرّکۀ بهائی میسّر می‌گردد گسترشی بسیار وسیع یافت.

۲.۱۶ دست‌آوردهای این نقشه صرفاً از نظر کمّی، دست‌آوردهای تمام نقشه‌های قبل از سال ۱۹۹۶ را سریعاً تحت الشّعاع قرار داد.  در آغاز این نقشه قابلیّت ادارهٔ اندکی بیش از صد هزار (۱۰۰,۰۰۰) فعّالیّت اساسی در هر مقطع زمانی وجود داشت، قابلیّتی که ثمرۀ بیست سال تشریک مساعی بود.  اکنون سیصد هزار (۳۰۰,۰۰۰) فعّالیّت اساسی هم‌زمان در حال انجام است و تعداد شرکت‌کنندگان در آنها به بیش از دو میلیون افزایش یافته که رشدی نزدیک به سه برابر است.  سیصد و بیست و نه (٣٢٩) مؤسّسۀ آموزشی ملّی و منطقه‌ای در حال فعّالیّت‌اند و قابلیّت‌شان در این واقعیّت نمایان است که هفتصد و پنجاه هزار (۷۵۰,۰۰۰) نفر قادر بوده‌اند حدّ اقل یک کتاب از کتاب‌های دوره‌های متسلسل را تکمیل نمایند.  در مجموع تعداد دوره‌های تکمیل شده توسّط افراد نیز هم‌اکنون دو میلیون است که افزایشی بیش از یک سوّم در مدّت پنج سال می‌باشد.

۲.۱۷ شدّت فزایندۀ پیگیری برنامه‌های رشد در سراسر جهان، خود گویای حکایتی شگفت‌انگیز است.  امید این جمع چنین بود که سرعت رشدِ آغاز شده در هر یک از پنج هزار (۵۰۰۰) محدودۀ جغرافیایی در این پنج سال افزایش یابد.  این ضرورت، مشوّق و محرّک سعی و کوششی بلیغ در سراسر جهان شد.  در نتیجه تعداد برنامه‌های فشردۀ رشد بیش از دو برابر شد و هم‌اکنون تقریباً به چهار هزار (۴۰۰۰) بالغ شده است.  مشکلات شروع فعّالیّت در روستاها و محلّه‌های جدید در بحبوحهٔ یک بحران بهداشتی عالم‌گیر و دشواری‌های افزایش فعّالیّت‌هایی که در زمان شروع بیماری جهان‌گیر هنوز نوپا بود مانع از حصول ارقام بالاتری در آخرین سال نقشه گردید.  ولی گفتنی‌ها بیش از این است.  در آغاز نقشه ابراز امیدواری نمودیم که تعداد محدوده‌های جغرافیایی که در آن دوستان در نتیجۀ یاد گرفتن نحوۀ پذیرش تعداد کثیری در فعّالیّت‌هایشان از نماد سوّم در مسیر یک پیوستار رشد گذشته بودند، به بیش از صدها افزایش یابد.  در آن زمان شمار چنین محدوده‌هایی تقریباً دویست (٢٠٠) مورد و در حدود چهل (۴۰) مملکت گسترده بود.  حال بعد از گذشت پنج سال این رقم به نحو شگفت‌انگیزی به یک هزار (۱۰۰۰) عدد در قریب به صد (١٠٠) کشور افزایش یافته، یعنی یک چهارم تمام برنامه‌های فشردۀ رشد در سراسر جهان که دست‌آوردی است به مراتب فراتر از انتظار این مشتاقان.  ولی حتّی این ارقام هم گویای اوج پیشرفتی که جامعه بدان دست یافته است نمی‌باشد.  در بیش از سی (٣٠) محدودۀ جغرافیایی تعداد فعّالیّت‌های اساسیِ پایدار از یک هزار (۱۰۰۰) فراتر رفته است.  در بعضی نقاط شمار این فعّالیّت‌ها به چندین هزار با بیش از بیست هزار (۲۰,۰۰۰) شرکت‌کننده در یک محدودۀ جغرافیایی رسیده است.  تعداد فزاینده‌ای از محافل روحانی محلّی در حال حاضر بر بسط برنامه‌های آموزشی به خصوص برای کلّیّۀ کودکان و نوجوانان یک روستا نظارت می‌کنند، و همین واقعیّت در چند محلّۀ شهری هم در حال شکل‌گیری است.  در مواردی قابل توجّه، اشتغال به تأمّل در آثار حضرت بهاءالله فراتر از افراد، خانواده‌ها، و خویشان رفته و آنچه مشاهده می‌شود حرکت جمعیّت‌ها به سوی مرکزی مشترک می‌باشد.  در مواردی عداوت‌های دیرینه میان گروه‌های معاند پشت سر گذاشته شده و بعضی از ویژگی‌ها و ساختارهای اجتماعی در پرتو تعالیم الهی تقلیب می‌شود.

۲.۱۸ مشاهدۀ چنین پیشرفت‌های برجسته‌ای موجب سرور موفور این مشتاقان است.  نیروی اجتماع‌سازی امر حضرت بهاءالله با وضوحی هر چه بیشتر در حال بروز است و این پایۀ متینی است که نقشۀ نه ‌ساله بر روی آن بنا خواهد شد.  همانطور که امید می‌رفت محدوده‌های جغرافیاییِ توانمند نشان داده‌اند که گنجینه‌ای از یادگیری‌ها و ذخيره‌ای از منابع برای محدوده‌های جغرافیایی همسایۀ خود می‌باشند.  مناطقی که دارای بیش از یکی از این محدوده‌ها بوده‌اند آسان‌تر توانسته‌اند امکانات سرعت ‌بخشیدن به رشد را در هر محدوده، یکی بعد از دیگری، فراهم سازند.  لازم می‌دانیم مجدّداً تأکید نماییم که این پیشرفت تقریباً عمومی بوده و تفاوتِ پیشرفت از یک نقطه تا نقطۀ دیگر فقط در میزان آن است.  درک جمعیِ جامعه از فرایند دخول افواج و اطمینانش به اینکه توانایی تحرّک ‌بخشیدن به این فرایند را تحت هر شرایطی دارا می‌باشد به حدّی افزایش یافته که در دهه‌های پیشین قابل تصوّر نبود.  عالم بهائی به سؤالات عمیقی که مدّت‌ها مطرح بود و در سال ۱۹۹۶ مورد توجّه دقیق قرار گرفت به نحو قانع‌کننده‌ای پاسخ داده است.  اکنون نسلی از مؤمنین موجودند که اثرات پیشرفت جامعه در تمامی طول حیات‌شان مشهود است.  امّا حدّ بسیار بالای ترقّیات حاصله در محدوده‌های جغرافیایی که در آنها مرزهای یادگیری در حال گسترش‌اند، پیشرفت قابل ملاحظۀ فرایند دخول افواج را به واقعه‌ای عظیم با ابعادی تاریخی مبدّل نموده است.

۲.۱۹ بسیاری از احبّای الهی با روش حضرت ولیّ‌امرالله که چگونه اعصار امر الله را به عهد‌های متوالی تقسیم‌بندی نمودند آشنایی دارند.  پنجمین عهد عصر تکوین در سال ٢٠٠١ آغاز شد.  آنچه کمتر شناخته شده است اشارۀ خاصّ هیکل مبارک به عهدهایی مرتبط با نقشۀ ملکوتی و مراحل مندمج در آنها است.  نقشۀ ملکوتی حضرت عبدالبهاء که برای دو دهه، دورانی که نهادهای محلّی و ملّی نظم اداری تأسیس و تقویت می‌گشت، در بوتۀ تعویق مانده بود، در سال ۱۹۳۷ با آغاز اوّلین مرحله از اوّلین عهدش یعنی نقشۀ هفت‌ساله که توسّط حضرت ولیّ‌امرالله به جامعۀ بهائی آمریکای شمالی محوّل شد، رسماً افتتاح گردید.  این عهد اوّل بعد از اختتام جهاد کبیر اکبر در سال ۱۹۶۳ که منتج به افراشتن رایت امر الله در سراسر جهان شده بود به پایان رسید.  عهد دوم با شروع اوّلین نقشۀ نه‌ساله آغاز شد و ده نقشۀ دیگر را به دنبال داشت، نقشه‌هایی که طول‌شان از دوازده ماه تا هفت سال بود.  در ابتدای این عهد دوم، عالم بهائی بدایت دخول افواج را که توسّط بانی نقشۀ ملکوتی پیش‌بینی شده بود مشاهده می‌نمود.  در دهه‌های بعدی نسل‌هایی از مؤمنین باوفای جامعۀ اسم اعظم در تاکستان الهی سعی بلیغ نمودند تا شرایط مورد نیاز را برای رشدی پایدار در مقیاسی وسیع فراهم آورند.  و چه فراوان است ثمرات آن مساعی در این خجسته ایّام رضوان.  پدیدۀ شرکت تعدادی کثیر در فعّالیّت‌های رو به فزون جامعه که قلب‌شان را بارقۀ ایمان روشن کرده و سریعاً قیام به خدمت در صفّ مقدّم نقشه می‌نمایند از یک پیش‌بینی مبتنی بر ایمان به واقعیّتی مکرّر تبدیل شده است.  چنین پیشرفت بارز و مشهودی شایستۀ ثبت در تاریخ امر الهی می‌باشد.  با قلوبی سرشار از شعف، این مشتاقان شروع سوّمین عهد نقشۀ ملکوتی حضرت عبدالبهاء را اعلام می‌داریم.  نقشۀ ملکوتی آن حضرت مرحله به مرحله و عهد به عهد بسط و توسعه خواهد یافت تا آنکه انوار ملکوت، قلوب را منوّر سازد.

*

۲.۲۰ یاران محبوب، بررسی مشروع روحانی پنج‌ساله‌ای که عهد دوم نقشۀ ملکوتی را به پایان رساند بدون اشاره‌ای خاصّ به تلاطمات آخرین سال آن که هنوز هم ادامه دارد کامل نخواهد بود.  محدودیّت‌های تعاملات فردی که در بیشتر کشورها در این دوره با شدّت و ضعف اعمال گردیده می‌توانست ضربه‌ای محکم بر کوشش‌های جمعیِ جامعه وارد آورد، ضربه‌ای که جبران آن شاید سال‌ها به طول می‌انجامید.  به دو دلیل چنین نشد، اوّل آگاهی گسترده در سطح جامعه نسبت به وظایف بهائیان برای خدمت به نوع بشر به خصوص در مواقع بحرانی و پرمشقّت و دوم افزایش فوق‌العادۀ قابلیّت عالم بهائی در جلوه‌گر ساختن آن آگاهی.  دوستان که طیّ سالیان متمادی به تطبیق الگوهای سیستماتیک فعّالیّت مأنوس شده بودند خلّاقیّت و حسّ هدفمندی خود را برای مقابله با بحرانی غیر قابل پیش‌بینی به منصّۀ ظهور رساندند به نحوی که رویکردهای نوین‌شان منسجم با چارچوبی بود که برای اکمالش متحمّل زحمات بسیار در طیّ نقشه‌های متوالی شده بودند.  این به معنای نادیده انگاشتن سختی‌های جان‌فرسایی نیست که بهائیان مانند هموطنان‌شان در هر سرزمینی متحمّل شده‌اند ولی احبّا با وجود مشکلات شدید تمرکز خود را حفظ نموده‌اند.  منابع موجود صرفِ جوامعِ نیازمند گشته است، انتخابات حتّی الامکان انجام شده است، و مؤسّسات امر الله در جمیع شرایط به ایفای وظایف خود ادامه داده‌اند.  حتّی گام‌های دلاورانه‌ای نیز برداشته شده است.  محفل روحانی ملّی سائوتومه و پرنسیپ (São Tomé and Príncipe) در این رضوان دوباره تأسیس خواهد شد و دو رکن جدید بیت العدل اعظم مرتفع خواهد گشت:  محفل روحانی ملّی کرواسی (Croatia) که مقرّش در شهر زاگرب (Zagreb) است و محفل روحانی ملّی تیمور شرقی (Timor-Leste) با مقرّ خود در شهر دیلی (Dili).

۲.۲۱ بدین ترتیب نقشۀ یک‌ساله آغاز می‌شود.  هدف و ملزومات این نقشه قبلاً در پیام یوم عهد و میثاق این جمع مشخّص شده است.  این نقشه هرچند کوتاه ولی برای آماده‌سازی عالم بهائی برای نقشۀ نه‌ ساله‌ای که در پیش است کافی خواهد بود.  دورانی مشحون از قوای روحانی که صد سال بعد از نزول الواح نقشۀ ملکوتی آغاز شد به زودی با یک‌صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء که نقطۀ اختتام قرن اوّل عصر تکوین است و شروع قرن دوم آن عصر را رقم می‌زند به پایان می‌رسد.  مؤمنین با وفای جمال قدم این نقشۀ جدید را در زمانی شروع می‌کنند که نوع بشر با آشکار شدن آسیب‌پذیریش متنبّه گشته و از احتیاج به مساعدت و همکاری برای مواجهه با مشکلات جهانی آگاه‌تر به نظر می‌رسد.  البتّه علیرغم افزایش تعداد افرادی در اجتماع که قولاً و عملاً اشتیاق بیشتری برای قبول وحدت اصلیّۀ نوع بشر نشان می‌دهند، عادات دیرینۀ رقابت، منفعت‌طلبی، تعصّب و کوته‌نظری همچنان حرکت به سوی وحدت را مانع می‌شود.  دعای این جمع آنست که ملل عالم به خاطر خیر عموم موفّق به چشم‌پوشی از اختلافات‌شان گردند.  از حضرت بهاءالله مزید تأییدات مستمرّی را که به پیروانش طیّ سالیان متمادی مبذول داشته سائلیم تا بتوانید علیرغم ابهامات موجود نسبت به آنچه در ماه‌های آینده در پیش است رسالت خود را با وقار و آرامش ادامه داده از اغتشاشات عالم بشری که بیش از همیشه محتاج پیام شفابخش آن حضرت می‌باشد مضطرب نگردید.

۲.۲۲ نقشه ملکوتی اکنون وارد عهدی نوین و مرحله‌ای جدید می‌شود و فصل جدیدی آغاز گشته است.

[امضا:  بیت العدل اعظم]

۲۵ نوامبر ۲۰۲۱

To the Friends Gathered in the Holy Land to Mark the Centenary Commemoration of the Ascension of ‘Abdu’l-Bahá

۳.۱ Our hearts are filled with wonder as we contemplate the significance of this momentous occasion: the close of one hundred years since the passing of ‘Abdu’l-Bahá, one hundred years since the inception of the Formative Age of the Bahá’í Dispensation, and one hundred years since the Faith of Bahá’u’lláh was entrusted to His Administrative Order, whose institutions you here represent. How marvellous is His Covenant, through which “this unique, this wondrous System” has been established in your nations and its processes made to operate. We bow our heads in gratitude to Bahá’u’lláh that, despite the numerous and severe obstacles of a world in turmoil, He has opened the doors and facilitated the means for you—including, for the first time, representatives of Regional Bahá’í Councils—to be here during these soul-stirring days.

 

۳.۲ A period of special potency which began in 2016 with the centenary of the revelation of the Tablets of the Divine Plan and included the bicentennial anniversaries of the Birth of the Twin Manifestations of God is now, a hundred years after ‘Abdu’l-Bahá’s passing, drawing to a close. The advancements the Bahá’í community has made during this time have been nothing less than extraordinary. These have prepared the believers everywhere to meet the demands and fulfil the requirements of the next stage of ‘Abdu’l-Bahá’s Divine Plan, which is to commence just months from now and will last nine years. The accelerating decline of the current social order, and the growing need for constructive processes that will lead to the emergence of a new world society, are daily more evident. A century after the Master bequeathed to the followers of the Greatest Name a document which contains priceless elements for building a divine civilization, we are reminded of the words of the beloved Guardian: “The champion builders of Bahá’u’lláh’s rising World Order must scale nobler heights of heroism as humanity plunges into greater depths of despair, degradation, dissension and distress.”

 

۳.۳ Beloved friends, on this Day of the Covenant we all look to its Centre and recall the life and Person of ‘Abdu’l-Bahá, a Figure Whose very being was the embodiment of the Covenant, that pivotal centre of unity for all humankind, binding together the multitudinous peoples of the earth. ‘Abdu’l-Bahá, that Mystery of God, “a sign of His greatness”, and “the most perfect bounty”, Who is treasured in the pure hearts of countless children, youth, and adults, is surely watching over and aiding His loved ones, ever casting His eye of protection over them. In these uncertain times, the friends turn with hope and longing to ‘Abdu’l-Bahá, that “shelter for all mankind”, “a shield unto all who are in heaven and on earth”, beseeching His assistance from the realms above as they endeavour to follow His example in the path of service. During the coming days, when the thoughts of the believers all around the world are focused on “this sacred and glorious Being”, you have the blessing and privilege of paying homage to Him on behalf of your communities in those very spots where He laboured day and night for the promotion of the Cause of God and for the betterment of humankind.

 

۳.۴ Tomorrow night, on the eve of the centenary of His passing, we will hold His loved ones throughout the world in our hearts as we pray in the sacred room where the final moments of His earthly life were spent. We will ardently supplicate that the healing message for which ‘Abdu’l-Bahá lived and sacrificed His all may, before long, find a home in the hearts and souls of all humanity and that the efforts of the friends of God to this end may be acceptable in His sight.

[signed: The Universal House of Justice]

تجلیلی توسّط بیت العدل اعظم

به مناسبت صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء

۴.۱ صد سال از صعود روح پرفتوح حضرت عبدالبهاء به مقرّ سرمدیش می‌گذرد.  تولّد مبارکش با طلوع عصر رسولی امر الهی مقارن و صعود آن حضرت غروب خورشید آخرین عهد آن عصر را گواه بود.  برای این حقیقت که وجود حضرت عبدالبهاء تا چه حد تجلّی‌گاه قوای روحانی اتّحاد و اتّفاق بود شاهدی گویاتر از صحنۀ مراسم تشییع عرش مبارک قابل تصوّر نیست، صحنۀ جمعیّتی عظیم از مردم ماتم‌زده از هر قوم و آیین این سرزمین که گرد هم آمدند تا در فقدان و فرقتی که جمعاً و مشترکاً احساس می‌کردند سوگواری نمایند.  در زمان حیات عنصری هیکل مبارک بسیاری از نفوسی که به امر مبارک اقبال نمودند صرفاً با نظارۀ آن حضرت مجذوب روح تعالیم الهی گردیدند.  امروز هم اگر بخواهیم زندگی خود را با روح همان تعالیم منطبق نماییم به مثل اعلای آن مولای حنون که گفتار و رفتارش بازتاب نور ساطع از ظهور حضرت بهاءالله بود می‌نگریم.

۴.۲ از هر جهت که بنگریم مثل اعلای آن حضرت جنبۀ اصلی هویّت بهائی است.  هر یک از پیروان حضرت بهاءالله برای درکی بهتر از نحوۀ نشر انوار آیین الهی و بیدار کردن استعدادهای روحانی اطرافیان، به حضرت عبدالبهاء به عنوان سرمشق توجّه می‌نماید.  نصایح خود طلعت میثاق را که می‌فرماید مبلّغ باید «بی‌نهایت متأثّر باشد» تا کلامش «تأثیر کند» و در عین حال «در نهایت خضوع و خشوع باشد» تا بتواند «بآهنگ ملأ اعلی تبلیغ کند» را می‌توان به آسانی در شرح حیات نفوس بیشماری یافت که در اثر مصاحبت با حضرتش تقلیب گردیدند.  چه درس‌ها می‌توان آموخت از اینکه چگونه هیکل اطهر تعالیم الهی را به نفوس مختلف و بدون توجّه به هرگونه تفاوت اعمّ از وضع ظاهر، زبان، رسم و عقیده معرّفی نمود و حلقۀ وحدت و اتّحاد را دائماً وسعت بخشید.  فراگیری محبّت بی‌دریغ آن حضرت جامعه‌ای را به وجود آورد که حتّی در آن زمان می‌توانست براستی ادّعا نماید که اقشار مختلف اجتماع را در بر گرفته است.  مهر و محبّت آن حضرت حیات جدید اعطا می‌کرد، تربیت می‌نمود، الهام می‌بخشید، بیگانگی را می‌زدایید و همگان را به خوان نعمت حضرت احدیّت دعوت می‌نمود.  امروز هر یک از مجهودات جامعه‌سازی، هر فعّالیّت آموزشی و هر ارتباط و تماس با اجتماع با این امید صورت می‌گیرد که اقدامات ‌ما نیز نشانه‌ای از همان محبّتی باشد که آن هیکل مبارک بی‌دریغ نسبت به همگان ابراز می‌داشت.  این چنین اقداماتی براستی بهترین تجلیلی است که در این صدمین سالگرد و در هر روز بعد از آن می‌توان به ساحت آن حضرت تقدیم نمود.

۴.۳ درگاه حضرت بهاءالله را شاکر و سپاس‌گزاریم که نه تنها معیاری از اخلاص، فداکاری و تقوا در تعالیم الهی به دنیا اعطا نموده تا نفوس بتوانند برای همیشه از آن الهام گیرند، بلکه هیکل مبارک حضرت عبدالبهاء را به عنوان مثل اعلی به ودیعه گذاشت تا بدانیم چگونه می‌توان بر طبق آن معیار زندگی کرد.  در حالی که بشر با بحران‌های پی در پی رو به روست جامعۀ اسم اعظم هم که ناگزیر در معرض همین آشوب‌ها است از این مزیّت بهره‌مند است که سرمشقی چون حضرت عبدالبهاء در پیش رو دارد.  هیچ خطری آن حضرت را از انجام مأموریّتش بازنداشت و هیچ مانعی، چه در رسیدگی به نیازهای فوری روز و چه در تهیّۀ تمهیدات برای آینده، ایشان را منع ننمود.  دشمنی و مخالفت و حوادث عالم آن مولای بی‌همتا را از مسیرش منحرف نساخت.  در نهایت سکون و قرار و وقار و بدون تشویش از برخورد با موانع، پذیرای مشقّت و بلا در سبیل الهی بود.  چه بی‌رحمانه حملاتی که متوجّه حضرتش بود و چه جان‌گداز آن وزن گرانی که تحمّل ‌می‌نمود.  بیان خواهر عالیقدر آن حضرت را به یاد می‌آوریم که اینگونه شهادت می‌دهد «در نیمۀ شب آه سوزان از قلب اطهر مرتفع و در سحرگاهان لحن بدیع مناجات بمسامع اهل علّیّین متواصل».

۴.۴ گذشت زمان از حسّ حیرت و شگفتی ما نسبت به «شخصیّتی که نه فقط در دور حضرت بهاءاللّه بلکه در سراسر تاريخ اديان مقام فريد و وحيدی را داراست» (ترجمه) نکاسته است، همانطور که حضرت شوقی افندی تأکید فرموده‌اند:

۴.۵ «حضرت عبدالبهاء در رتبۀ اولی مرکز و محور عهد و ميثاق بی‌مثيل و جامع حضرت بهاءاللّه و اعلی صنع يد عنايتش و مرآت صافی انوارش و مثل اعلای تعاليم و مبيّن مصون از خطای آياتش و جامع جميع کمالات و مظهر کلّيّهء صفات و فضایل بهائی و غصن اعظم منشعب از اصل قديم و غصن الأمر و حقيقت من طاف حوله الأسماء و مصدر و منشأ وحدت عالم انسانی و رايت صلح اعظم و قمر سماء اين شرع مقدّس بوده و اِلی الأبد خواهد بود و نام معجزشيم عبدالبهاء به نحو اتم و اکمل و احسن جامع جميع اين نعوت و اوصاف است.  و اعظم از کلِّ اين اسماء عنوان منيع ”سرّ اللّه“ است که حضرت بهاءاللّه بنفسه المقدّس در توصيف آن حضرت اختيار فرموده‌اند و با آنکه این عنوان به هيچ وجه انتساب مقام رسالت به آن حضرت را توجیه نمی‌کند مع الوصف حاکی از آن است که چگونه خصایص متباینۀ متعلّق به کینونت بشری و علم و کمالات فوق بشری در وجود حضرت عبدالبهاء ممزوج و متّحد گشته است.» (ترجمه)

۴.۶ همکاران عزیز و محبوب:  دعوت این مشتاقان از شما عزیزان برای حضور در ارض اقدس نه فقط برای بزرگداشت یادبود حضرت عبدالبهاء و یادآوری بلایای وارده بر آن وجود نازنین و توفیقات درخشان دوران حیات مبارکش است بلکه برای این نیز می‌باشد که شما هم به همراه ما، خود و جوامع خویش را بار دیگر وقف خدمت مجدّانه به این امر اعظم نمایید، امری که مرکز میثاق امر بهاء وجود و هستی خویش را در راه آن فدا نمود.  حضرت عبدالبهاء در اجرای وظایف مقدّسی که جمال مبارک به آن حضرت محوّل فرموده بودند دو منشور جلیل به عالم بهائی مرحمت فرمود که از آن زمان هادی پیشرفت و توسعۀ امر الله بوده است.  یکی الواح نقشۀ ملکوتی بود که از طریق آن کلام الهی در هر سرزمینی انتشار یافته است و دیگری الواح مبارکۀ وصایا که فرایند استقرار نظم اداری را به جریان انداخت.  حال در پایان اوّلین قرن عصر تکوین و در آغاز سلسلۀ جدیدی از نقشه‌های جهانی، پیشرفت روزافزون نقشۀ ملکوتی مولای حنون را به وضوح مشاهده می‌نماییم.  بسط و تحوّل ارگانیک نظم اداری طیّ صد سال گذشته با تأسیس شبکۀ بسیار وسیعی از مؤسّسات و نهادها، از سطح بین‌المللی تا محلّی، به خوبی آشکار و نمایان است، مؤسّساتی که روح امر مبارک را جهت می‌بخشند و مجهودات جامعۀ جهانی بهائی را هدایت و حمایت می‌نمایند.  عهد و میثاقی که حضرت عبدالبهاء مرکز آن بود بمنزلۀ حصنی حصین همچنان باقی و برقرار است.  این مشتاقان از مشاهدۀ اینکه چگونه قوّۀ میثاق همۀ مؤمنین را به سوی یک رسالت مشترک رهنمون می‌سازد و حافظ اتّحاد پویایی است که موجب پرورش مستمرّ جامعۀ مؤمنین می‌گردد، بسیار شادمانیم.

۴.۷ تأمّل در شخصیّت حضرت مولی الوری و درک اقتدار همه‌جانبۀ آن حضرت که با صبر و شکیبایی و درایت و فراستی بی‌پایان همراه بود، حکمت‌ بالغۀ هیکل مبارک که تحت هر شرایطی نمایان بود، رأفت و شفقت بی‌نهایت آن طلعت نورا و محبّت بی ‌حد و ‌حصر او که هر نفس آزاده‌ای می‌تواند آن را احساس کند، موجد حیرت و احترامی بی‌منتها است.  امّا هر تلاشی برای ستایش خصایص بی‌نظیر و بی‌بدیل آن طلعت بی‌مثال با به یاد آوردن اینکه آن مولای حنون هرگز طالب تمجید و تکریم یا سپاس و قدردانی دنیوی نبود مهار می‌گردد.  لذا خود را ملزم می‌دانیم این چنین گواهی دهیم:  ای محبوب قلوب همگان، ای حضرت عبدالبهاء، تمامی وجود مبارکت عبودیّت بود، «عبودیّت محضهٴ صرفهٴ حقیقیّهٴ ثابتهٴ راسخهٴ واضحه من‌دون تأویل و تفسیر و تلویح و تشریح.»  کلمات باقی‌مانده کلماتی است برای بیان تعهّد‌مان به آن طلعت نورایت و سوگند تمسّک به عهد و میثاقی که با حکمت بالغه‌ات اعلان کردی و از حقّانیّتش دفاع نمودی، و برای ابراز اطاعت‌مان با دل و جان از هدایات و منویّات ابدیّه‌ات و از بیانات و نصایح مشفقانه‌ات.  جامعۀ بهائی در سراسر عالم نيز همین تعهّد را از طریق استقامت و تلاش‌های مجدّانه در راه اجرای مأموریّتی که در این زمان به آن سپرده شده نمایان ساخته است.  مشاهدۀ كوشش این جامعه برای پیروی از مثل اعلایت، كلمات مبارکت را به خاطر این جمع می‌آورد که فرموده‌ای:

۴.۸ «ای یاران الحمد للّه علم توحید در جمیع اقالیم بلند است و آهنگ ملکوت ابهی مرتفع از ملأ‌ اعلی اسرافیل الهی در قلب آفاق نغمهٴ یا بهآء الابهی زند و قوّهٴ کلمة اللّه روح حقیقی بجسد امکان بخشد پس ای یاران وفا باید کل در جانفشانی و خدمت آستان الهی و عبودیّت درگاه حضرت نامتناهی سهیم و شریک عبدالبهاء گردید اگر باین موهبت کبری موفّق شوید در اندک زمانی آفاق بتمامه اقلیم اشراق گردد و دلبر وحدت عالم انسانی در نهایت دلربائی جلوه در قطب امکان نماید اینست آرزوی عبدالبهاء اینست منتهی آمال اهل وفا و علیکم البهآء الابهی.»

 

۱  دسامبر  ۲۰۲۱

دوستان عزیز و محبوب،

۵.۱ تأمّل در بزرگداشتی که چند روز پیش به مناسبت صدمین سال صعود حضرت عبدالبهاء در ارض اقدس برگزار شد، این مشتاقان را بر آن داشت تا احساس شگفتی و تحسین خود را نسبت به ماهیّت والای این رویداد با شما عزیزان در میان گذاریم.  آستان مقدّس جمال مبارک را شاکر و حامدیم که علیرغم شرایط کنونی جهان و محدودیّت‌های فراوان برای سفر، حدود شش ‌صد نفر نمایندۀ اکثریّت قریب به اتّفاق محافل روحانی ملّی و شوراهای منطقه‌ای بهائی موفّق شدند در مرکز جهانی بهائی در این مراسم تاریخی حضور یابند.  شرکت‌کنندگان در این گردهمایی بی‌نظیر ایّام را در تفکّر و تعمّق در حیات و مثل اعلای مولای محبوب، در وجود مبارک حضرت عبدالبهاء در مقام مرکز میثاق، در الواح مبارکۀ وصایای آن حضرت و در گسترش نظم اداری در طیّ یک قرن، و همچنین در مسافت فوق‌العاده‌ای که عالم بهائی با اجرای نقشۀ ملکوتی پیموده است سپری نمودند.  در سالگرد شب مقدّس صعود هیکل مبارک در حالی که حاضرین در جوار مرقد مقدّسش به دعا و مناجات مشغول بودند فضایی مملوّ از روحیّۀ انقطاع و وفاداری حاکم بود.  عشق حضرت عبدالبهاء این نفوس را به کوه خدا جلب نمود و آنان در مراجعت به ممالک‌شان محبّت بیت العدل اعظم را به مؤسّساتی که نمایندگی‌اش را بر عهده دارند و به همۀ دوستان الهی به ارمغان بردند.

۵.۲ اطمینان داریم که قوای روحانی منبعث از این گردهمایی در جوامع‌تان منتشر شده و الهام‌بخش احبّا خواهد شد که خود را برای سلسله کنفرانس‌های قریب الوقوع جهانی آماده می‌سازند، کنفرانس‌هایی که عالم بهائی را وارد مرحلۀ بعدی نقشۀ ملکوتی خواهد کرد.  این مشتاقان ادعیۀ خالصانۀ قلبی خود را به این منظور به آستان مقدّسش تقدیم می‌نماییم.

[امضا:  بیت العدل اعظم]

۳۰ دسامبر ۲۰۲۱

دوستان عزیز و محبوب،

۶.۱ در پیام رضوان امسال توصیف نمودیم که چگونه عالم بهائی طی یک ربع قرن تقلیب و تحولی یافت که آن را به کسب قابلیّتی بیمثیل برای یادگیری، رشد، و خدمت به عالم انسانی موفّق نمود. هرچند دستآوردهای این دوره بس درخشان بود ولی باید تحت الشعاع توفیقاتی قرار گیرد که در پیش است. جامعۀ بهائی در اختتام سلسلۀ جدید نقشه ها، میباید قابلیّت هایی را کسب نموده باشد که در حال حاضر به راحتی مشهود نیست. شما در مشاورات چند روز آینده تان آنچه را که لازمۀ ایجاد یک چنین جامعۀ مستحکمی است مورد بررسی قرار خواهید داد.

۶.۲ حضرت بهاءالله میفرمایند که «عباد از برای اصلاح و الفت و اتّحاد از عدم بوجود آمده اند». اصول و تعالیمی که تحقق این مقصد را عملی می سازد از قلم اعلی عزّ نزول یافته است. ساختن اجتماعی که این مقصد جمعی را آگاهانه پیگیری کند نه فقط وظیفۀ نسل کنونی بلکه وظیفۀ نسلهای بسیاری در آینده است و پیروان حضرت بهاءالله از همۀ کسانی که در این راه در کنارشان میکوشند استقبال میکنند. بنا کردن چنین اجتماعی به معنای یادگیریِ چگونگی ایجاد جوامعی فعال، پویا و برون گرا است؛ به معنای یادگیریِ نحوۀ پیشرفت روحانی و مادّی است؛ به معنای یادگیریِ طرز مشارکت در گفتمان هایی است که تأثیرگذار بر مسیر آن پیشرفت میباشد. این میادین فعالیّت طبیعتاً برای همه آشنا است. از یک نقطه نظر، هر کدام از دیگری متمایز و با ویژگیها و الزامات مخصوص خود میباشد ولی در عین حال همگی طرق بیدار کردن نیروهای نهفته در روح انسانند و هدایت آن نیروها در جهت بهبود اجتماع. این مجهودات توأماً وسیلۀ بروز قوایی است که حضرت ولیّ امرالله آن را «نیروی اجتماع سازی» آیین بهائی توصیف فرموده اند. این قوۀ مكنونۀ امر مبارک حضرت بهاءالله حتّی در تلاشهای نوشکفتۀ یک جامعۀ بهائی نیز که در حال یادگیریِ ارائۀ خدمت به عالم انسانی و ترویج کلام الهی است به خوبی نمایان است. و هرچند فاصلۀ کنونی با آن اجتماعِ جهانیِ توصیف شده در آثار حضرت بهاءالله هنوز بسیار زیاد است ولی بسیارند جوامعی که برای به کارگیری تعالیم مبارکش در واقعیّت اجتماعی خود، صمیمانه مشغول یادگیری هستند. خوشا به حال نفوسی که با وقوف به عظمت این یوم مبارک و به اهمیّت اقدامات خود همواره در راه ایجاد اجتماعی بر اساس تعالیم الهی مجدّانه تلاش میکنند.

۶.۳ سلسله نقشه های جهانی کنونی که در عید اعظم رضوان آغاز شد بیست و پنج سال تمام ادامه خواهد داشت، سفینۀ امرالله را به قرن سوّم عصر بهائی خواهد رساند و در رضوان سال ۲۰۴۶ به پایان خواهد رسید. عالم بهائی طیّ این دوران بر یک هدف واحد تمرکز خواهد داشت: ظهور و بروز بیش از پیش نیروی اجتماع سازی آیین بهائی. پیگیری این هدفِ کلّی مستلزم افزایش بیشتر قابلیّت در فرد مؤمن، جامعۀ محلّی و مؤسسات بهائی است. این سه شرکت کنندۀ دائمی نقشه، هر یک سهمی در اجرای آن دارند و هر یک دارای قابلیّتها و خصوصیّاتی هستند که باید پرورش یابد. امّا هیچ یک به تنهایی قادر به ظاهر ساختن کامل استعدادهای بالقوّۀ خود نیست. از طریق تقویت روابط پویایشان با یکدیگر است که توانایی هایشان توأم گشته، چندین برابر میشود. حضرت عبدالبهاء تشریح میفرمایند که هر چقدر صفات همکاری و کمکِ متقابل در میان مردمان فزونی یابد به همان نسبت «جمعیّت بشریّه در تر ّقی و سعادت قدم پیشتر نهد»؛ این اصل در آیین بهائی شاخص و شکل دهندۀ تعاملات بین افراد، مؤسسات و جوامع میباشد و هیکل امر الله را از نیروی اخلاقی و سلامت روحانی برخوردار میسازد.

۶.۴ نفوس مشتعلی که از طریق فرایندهای نقشه برمیخیزند طالب درک عمیقتری از تعالیم حضرت بهاءالله و بهره مندی از این «دریاق اعظم» «برای جمیع امراض» میباشند و خواهان اِعمال آن برحسب نیازمندیهای اجتماعشان؛ متعهد به سعادت همگانند و میدانند که آسایش و رفاه افراد، مشروط به آسایش و رفاه جامعۀ بشری است. این نفوس شهروندانی وفادارند که از حزب گرایی و رقابت برای کسب قدرت دنیوی احتراز میجویند. توجّهشان در عوض معطوف به فرا رفتن از تفاوتها، به هماهنگ کردن دیدگاهها و به ترویج مشورت در تصمیم گیری ها است. تأکیدشان بر صفات و رفتاری مانند امانت و صداقت، همکاری و تعاون، صبر و شکیبایی است که عناصر سازندۀ یک نظم اجتماعی پایدار میباشد. آنان مروّج خردگرایی و علم اند که لازمۀ پیشرفت بشر است. بردباری و تفاهم را ترویج میکنند و با بالاترین اولویّتی که برای یگانگی ذاتی نوع بشر قائلند هر فردی را شریکی بالقوّه جهت همکاری میدانند و میکوشند تا حسّ دوستی و اخوت را حتّی در بین گروههایی ترویج دهند که با یکدیگر سوابق دشمنی داشته اند. آگاهند که نیروهای مکتب مادی گرایی چگونه در اطرافشان دست اندرکارند و به خوبی شاهد بی عدالتی های متعدّد موجود در جهان هستند ولی به همان اندازه بینشی روشن در بارۀ قدرت خلاقۀ وحدت و قابلیّت بشریّت برای نوع دوستی دارند. آنان به قدرتی که دین حقیقی برای تقلیب قلوب و رفع بی اعتمادی دارد معتقدند و بنا بر این با اطمینان بر آنچه که آینده در بر دارد میکوشند تا شرایطی را ایجاد کنند که در آن پیشرفت امکان پذیر باشد. عقایدشان را آزادانه با دیگران در میان میگذارند، آزادی وجدان و اندیشۀ افراد را محترم میشمرند، و هرگز معیارهای خود را بر کسی تحمیل نمیکنند. و در حالی که ا دعایی به داشتن همۀ پاسخها ندارند، به آنچه که یاد گرفته اند و آنچه که هنوز باید یاد بگیرند کاملاً واقفند. تلاشهایشان با روند متناوبِ عمل و تأمّل به پیش میرود و از مواجهه با موانع هراسی ندارند. در محله هایی که تعداد فزاینده ای مشغول کمک به ساختن جوامعی با این خصوصیّات هستند قدرت امرالله برای تقلیب زندگی اجتماعی مردم و نیز حیات درونی افراد بیش از پیش مشهود و آشکار است. اطمینان داریم که پیگیری مجدانۀ هدف اصلی نقشه موجب پیدایش تعداد بسیار زیادی از چنین جوامع خواهد گشت.

حرکت محدوده های جغرافیایی

۶.۵ جلوۀ عظیمتری از نیروی اجتماع سازی آیین بهائی قبل از هر چیز محتاج حصول پیشرفت بیشتری در فرایند دخول افواج در همۀ نقاط جهان میباشد. اقداماتِ اساساً روحانیِ انتشار وسیعتر انوار ظهور حضرت بهاءالله و گسترش عمیقتر ریشه های شجرۀ امر مبارک در اجتماع همانا دستآوردهای قابل سنجشی دارد: تعداد محدوده های جغرافیایی با یک برنامۀ رشد، و میزان پیشرفتی که هر برنامه حاصل نموده است. وسایل لازم برای پیشرفت سریع این دو دستآورد حال موجود است. هدفی که جامعۀ اسم اعظم باید طی سلسله نقشه های جهانی جاری مشتاق تحقق آن باشد تأسیس برنامه های فشردۀ رشد در همۀ محدوده های جغرافیایی عالم است. این هدفِ سنگین و دشوار مستلزم گسترش دامنه و پیشرفت فعالیّتها به مقیاسی بی سابقه است. حرکت سریع به سوی این هدف باید درطی نقشۀ نه ساله حاصل گردد.

۶.۶ از شما میخواهیم که در اولین قدم، محافل روحانی ملّی و شوراهای منطقه ای بهائی را مساعدت نمایید تا معیّن کنند آیا تعدیلی در طرحشان برای تقسیم بندی محدوده های جغرافیایی مثمر ثمر خواهد بود یا خیر. همانطور که مطلعید یک محدودۀ جغرافیایی ناحیه ای است که در آن فعالیّت های نقشه را میتوان به طریقی قابل اداره و پایدار به پیش برد. در طول بیست و پنج سال گذشته یادگیری های فراوانی در بارۀ وسعت یک محدودۀ جغرافیایی «قابل اداره» در شرایط مختلف و در مناطق مختلف جهان به دست آمده و تغییراتی هم در بعضی کشورها به خاطر رشدی که واقع شده، هم اکنون در حال بررسی است. این تجدید نظرها در بسیاری موارد به هیچ تغییری منتهی نخواهد شد امّا در بعضی موارد منجر به تقسیم یا کاهش وسعت یک محدودۀ جغرافیایی خواهد شد و گه گاهی نیز یک محدودۀ جغرافیایی ممکن است بزرگتر شود. ناحیه هایی را که به علّت شرایط طبیعی دارای جمعیّت پراکنده ای است میتوان از طرح تقسیم بندی محدودۀ جغرافیایی مستثنا داشت. احبّایی که در چنین نقاطی سکونت دارند البتّه از عناصر هر چه بیشتری از چارچوب عمل را که در شرایط آنان قابل اجرا باشد استفاده خواهند کرد. 

۶.۷ حرکت محدوده های جغرافیایی در مسیر یک پیوستار توسعه، الگوی اساسی ترویج و تحکیم جامعه باقی خواهد ماند. ویژگیهای مسیر توسعه که باید دنبال شود، به خصوص اوّلین، دوّمین و سوّمین نمادِ رشد که نشانۀ پیشرفت در این راه است برای دوستان از پیام های گذشتۀ این جمع و از تجارب خودشان کاملاً روشن است و لزومی به تکرار آنچه قبلاً بیان کرده ایم نمی بینیم. انتظار داریم که در پایان نقشۀ جاری یک ساله در بیش از ۶۰۰۰ محدودۀ جغرافیایی برنامه های رشد در حال اجرا باشد، نزدیک به ۵۰۰۰ از این محدوده ها از دومین نماد گذشته باشد، و در ۱۳۰۰ محدوده احبّای عزیز به پیشرفت های فراتری نائل آمده باشند. این ارقام در طی نقشۀ نه سالۀ آینده باید به میزان قابل ملاحظه ای افزایش یابد. بعد از اینکه تعدیل طرح تقسیم بندی محدوده های جغرافیایی در هر کشور انجام شد از شما تقاضا می کنیم که با محافل روحانی ملّی و شوراهای منطقه ای همکاری نمایید تا تعداد محدوده های جغرافیایی که طی نقشه امکان گذشتن به ترتیب از اوّلین، دوّمین و سوّمین نماد رشد را دارند پیش بینی شود. باید توجّه داشت که منظور از این ارقام فقط یک برآورد بر مبنای آگاهی کنونی است. بعداً میتوان آنها را در صورت لزوم تعدیل و تلطیف نمود و لزومی به صرف وقت طولانی روی آن نیست. درخواست این جمع آنست که نتایج این برآوردها تا نوروز به مرکز جهانی بهائی ارسال گردد. آنگاه این مشتاقان قادر خواهند بود تا در رضوان جمع اهداف و آمال عالم بهائی را برای نقشۀ نهساله اعلام نمایند.

۶.۸ آگاه و مطلعیم که مناطق و کشورهایی هستند که در آنها توسعۀ امرالله هنوز در مراحل ابتدایی است و نیاز مبرمی وجود دارد که این مناطق نیز از یادگیری های عالم بهائی در بارۀ تسریع فرایند رشد بهره مند گردند. برای ترقّی یک منطقه، وجود یک محدودۀ جغرافیایی که از سوّمین نماد رشد عبور کرده باشد بسیار ارزشمند است. همین که دوستان در یک محدودۀ جغرافیاییِ معیّن قابلیّت هایی را که لازمۀ چنین پیشرفتی است کسب کنند و وسایل انتشار بینش ها و در میان گذاشتنِ تجربیّات راجع به مجهودات جامعه سازی فراهم شود، آنگاه تسریع کار ترویج و تحکیم در محدوده های جغرافیایی اطراف میسّر میگردد. با در نظر گرفتن این نکته، بسیار حائز اهمیّت است که در طی نقشۀ نه ساله، فرایند رشد در هر کشور و هر منطقه حدّاقل در یک محدودۀ جغرافیایی به این درجه از پیشرفت نائل گردد. حصولِ این پیشرفت یکی از اهداف اصلی نقشه است و مستلزم کوشش بی وقفه و هماهنگِ نفوسی از خود گذشته و فداکار. دارالتّبلیغ بین المللی آماده است تا برای به اجرا گذاشتن چند راهبرد جهت تحقق این هدف با شما همکاری نماید. مهمترین اینها اعزام گروه های مهاجرین بین المللی و داخلی است که با چارچوب عمل آشنا هستند و آماده اند که وقت و نیروی قابل ملاحظه ای را طی چند سال صرف خدمت نمایند. شما باید لزوم فوریّت تشویق مؤمنینی را که میتوانند به تأسّی از اسلاف روحانی خود قیام نمایند تا انوار امر مبارک در هر سرزمین بدرخشد به محافل ملّی و شوراهای منطقه ای بهائی خاطرنشان سازید. این مشتاقان به خصوص ناظر به آن مناطق و محدوده های جغرافیایی هستیم که با توانایی و تجربه ای که اندوخته اند جریانی را از اعزام مهاجرین به نقاطی که نیاز به کمک دارند به حرکت درآورند و همچنین از طرق دیگر نیز آنان را حمایت نمایند. جریان یافتن این حمایت، یکی دیگر از طرقی است که توسط آن روح همکاری و تشریک مساعی که لازمۀ پیشرفت است در اقدام سیستماتیک ظاهر میشود.

۶.۹ توفیقات سلسله نقشه های قبلی، به خصوص آخرین نقشۀ پنج ساله، بدون پیشرفت قابل ملاحظه در امر تبلیغ قابل حصول نبود. یک بُعد مهّم این امر قابلیّت اشتغال به گفتگوهایی در مضامین روحانی است، قابلیّتی که در پیام این جمع خطاب به کنفرانس شما در سال ۲۰۱۵ مورد بررسی قرار گرفت و توضیح دادیم که چگونه این قابلیّت از طریق شرکت در دوره های مؤسّسۀ آموزشی و با کسب تجربیّات عملی حاصل میگردد. بدیهی است که بسط الگوی فعالیّت در سطح مردمی موجب ایجاد محیطه ای متنوعی میشود که در آن نفوس مستعد — گاهی تمامی خانواده یا گروههای همطراز — میتوانند در گفتگوهای هدفمند شرکت نمایند، گفتگوهایی که موجب بروز علاقه به دیدگاه آیین بهائی و نفس مبارک حضرت بهاءالله میگردد. بسیاری از چنین افراد به مرور زمان به خصوص با حصول اعتماد به نفس برای مشارکت در حیات جامعه از طریق خدمت، خود را هم بسته به جامعۀ بهائی میشمرند. جامعه نیز البتّه از هرگونه میزانِ ارتباطی که یک شخص مایل است داشته باشد استقبال میکند. امّا شناختن حضرت بهاءالله به عنوان مظهر ظهور الهی و قبول مواهب و مسئولیّت هایی که منحصراً مربوط به عضویّت در جامعۀ بهائی میگردد لحظه ای است بی نظیر و استثنایی در رشد روحانی هر شخص و امری است کاملاً متمایز از مشارکت مستمر در فعالیّت های بهائی یا حمایت از اصول آیین بهائی. تجربه نشان داده است که محیط ایجاد شده از طریق مجهودات جامعه سازی در یک محل هر شخصی را که مایل است قادر میسازد که آن گام را نسبتاً به آسانی بردارد. در هر کجا که این مجهودات جریان دارد احبّا باید همواره متوجه باشند که ابواب امر الهی به روی همه باز است و کسانی که در آستانۀ آن ایستاده اند را خوش آمد گویند. در آن نواحی که مدتهاست این مجهودات به خوبی استقرار یافته، بسیاری از احبّا درمی یابند که الگویی از فعالیّت پویا و در حال گسترش میتواند طبیعتاً منجر به اظهار تمایل خانواده ها، گروههای دوست و حتّی اعضای چندین خانواده به دخول به امر الهی گردد. زیرا در فضاهایی که امکان پیوستن به جامعه را بتوان واضحاً در بین همۀ کسانی که حس مشترکی از هویّت جمعی دارند مورد بحث قرار داد، نفوس میتوانند به راحتی و با اطمینان این گام را با یکدیگر بردارند. مؤسسات بهائی، به خصوص محافل روحانی محلّی، باید ذهنیّتی اتّخاذ نمایند که چنین تحوّلی را میسّر میسازد و در رفع هر مانعی بکوشند.

۶.۱۰ از شما و معاونین تان میخواهیم که احبّا را در هر جا که ساکنند مساعدت نمایید که متناوباً راجع به طرق مؤثّرتبلیغ امرالله درمحیط اطراف خود تأّمل وتفّکرنمایند و درقلوب خود ذوق وشوق تبلیغ را که جاذب تأییدات ملکوت الهی است مشتعل سازند. نفوسی که از موهبت ایمان برخوردار شده اند طبیعتاً مشتاق اهدای این هدیه به همگان اند و همیشه جویای گوشی شنوا. محیط ها و شرایط مختلف رویکردهای مختلفی را ایجاب مینماید و دوستان باید همواره در یک فرایند مستمرّ یادگیری در بارۀ مؤثّرترین روش در محلّ زندگی خود مشغول خدمت باشند.

یادگیری از محدوده های جغرافیایی پیشرفته

۶.۱۱ شش سال قبل خصوصیّات یک محدودۀ جغرافیایی که دوستان در آن از نماد سوّم در مسیر پیوستار رشد گذشته اند را توصیف کردیم. رسیدن به این مرحله حاکی از فعالیّت های فشرده در محلّه ها و روستاهای خاص و همچنین تلاشهای هماهنگ شده توسط عموم احبّای ساکن در سراسر محدودۀ جغرافیایی است یا به عبارت دیگر، نتیجۀ قوّت گرفتن یک روحیّۀ مشارکت عمومی در فعالیّت های جامعه سازی میباشد. این روحیّۀ مشارکت عمومی در عمل به معنای حرکت و فعالیّت تعداد قابل توجهی از احبّا است که به نحوی مبتکرانه و هوشمندانه چارچوب عمل نقشه را برحسب واقعیّت شرایط خود به کار میگیرند، فارغ از اینکه در چه محلّی در محدودۀ جغرافیایی زندگی میکنند، و این مستلزم آن است که خانواده ها و آحاد احبّا با هم به انجام امور پردازند و آگاهانه تصمیم بگیرند که خود را اجزای هستۀ مرکزی یک گروه در حال تزاید به شمار آرند. چنین گروهی از دوستان، دایرۀ شرکت کنندگان در فعالیّت هایشان را از طریق همکاری با افرادی که با آنان از طرق و در فضاهای مختلف در تماسند و همچنین از طریق همراهی کردن کسانی که در کنارشان به خدمت قیام کرده اند گسترش میدهند. این تلاشها مزیّت بسیار فراوان دارد. حتّی وقتی یک محدودۀ جغرافیایی شامل مراکز متعدد فعالیّت فشرده میباشد، تلاش در دیگر نقاط محدوده ممکن است هنوز بخش بزرگی از جمیع فعالیّت های در حال انجام را در بر گیرد. در این رابطه، از گامهایی نیز که در برخی از محدوده های جغرافیایی به طور سیستماتیک برای تماس با یک جمعیّت خاص که استعداد روحانی نشان داده ولی در سراسر محدوده پراکنده اند برداشته میشود تقدیر میکنیم. این گامها را میتوان نوعی مخصوص از فعالیّت جامعه سازی که بسیار نوید بخش و امیدوارکننده است محسوب نمود. با افزایش مشارکت به صور مختلف در فعالیّتهای نقشه فرصت های فراوانی برای دوستان فراهم میآید که از تجربیّات یکدیگر بهره مند شده شوق تبلیغ را در دل همدیگر برافروزند.

۶.۱۲ وقتی تعداد زیادی از ساکنین محلّه ها و روستاهای مستعد شروع به شرکت کردن در فعالیّتهای امری نمایند، توجه بیشتری به هماهنگ سازی فعالیّت ها منظور میگردد تا بتوان از عهدۀ پیچیدگی های مندمج در آن برآمد. در هر کدام از این مراکز، ترتیباتی جمعی بین گروه هایی از خانواده ها برای هماهنگی فعالیّت های جامعه سازی ایجاد میشود و به تدریج خانواده های مجاورشان را نیز در بر میگیرد؛ گروهی متشکّل از دوستان به تشویق و حمایت مجهودات میپردازد. حیات روزانه در چنین محلّ ها با فرهنگی که در آن عبادت و خدمت فعالیّتهای محبوب تعداد کثیری از مردم میباشد منطبق میگردد. جلسات روح افزا و منظّم جامعه که در بعضی موارد شامل کمپ و فستیوال نیز میباشد بیش از پیش تشکیل میشود و موسیقی و سرود از ویژگیهای برجستۀ این گردهمایی ها است. هنر به طور کلّی که براستی بخشی جدانشدنی از توسعۀ یک جامعه از ابتدا محسوب میشود در چنین جمع ها عاملی مهم برای ایجاد سرور، تقویت پیوند اتّحاد، نشر دانش و آگاهی، و تحکیم تفاهم، و همچنین آشنا ساختن اجتماع بزرگ با اصول امر مبارک میگردد. تمرکز کامل بر برون گرایی طبیعتاً همچنان باقی میماند، یعنی تمرکز به یافتن طرقی برای در میان گذاشتن مستمرّ یک الگوی عمل شکوفا با نفوسی که هنوز با امر مبارک آشنا نیستند.

۶.۱۳ در این میان پدیدۀ دلگرم کننده ای مشاهده کرده ایم که بروز نشانه های اوّلیّۀ آن را به عنوان یک مرز جدید یادگیری در پیام این جمع به کنفرانس سال ۲۰۱۵ شما توصیف نمودیم. اگرچه یادگیری راجع به نحوۀ در بر گرفتن تعداد فزاینده ای از نفوس همواره خصیصۀ هر محدوۀ جغرافیایی بعد از عبور از سوّمین نماد رشد است معذلک زمانی که بخش قابل توجّهی از جمعیّت یک محلّ خاص در فعالیّت های جامعه سازی شرکت میکنند آنگاه دامنۀ مجهوداتی که دوستان بر آن تمرکز دارند گسترش می یابد. این مشارکت ممکن است فقط به ناحیۀ مسکونی خاصّی در یک محدودۀ جغرافیایی یا در چندین ناحیۀ مشابه آن و یا در یک روستا محدود باشد؛ نقاط دیگرِ محدوده ممکن است هنوز مشمول این واقعیّت نباشند. امّا در چنین محله هایی افکار دوستانی که در سطح مردمی خدمت می کنند اکنون به نحوی فزاینده معطوف به پیشرفت و رفاه همۀ ساکنین اطراف است. مؤسسات بهائی مسئولیّت خود را در قبال تعلیم و تربیت روحانی تمامی یک نسل از کودکان و نوجوانانی که قبلاً اکثر یا حتّی همۀ آنان احیاناً در فعالیّت های جامعه شرکت کرده اند، با اشتیاق بیشتری احساس میکنند. محافل روحانی محلّی روابط خود را با اولیای امور و رهبران محلّی استحکام می بخشند و حتّی رسماً وارد همکاری میشوند و توجّه بیشتری به ازدیاد ابتکاراتِ اقدام اجتماعیِ برخاسته از گروههای نوجوانان، جوانان، زنان، خانواده ها و یا سایر کسانی که به نیازهای پیرامون خود پاسخ میدهند مبذول می دارند. میزان و تنوّع فعالیّتها به تنهایی ایجاب میکند که اعضای هیئت معاونت چندین مساعد برای خدمت در یک روستا یا محلّه معیّن کنند؛ هر مساعدی ممکن است یک یا چند خط عمل را پیروی کند، توصیه و مساعدت برحسب لزوم ارائه نماید، و جریان فرایندها را شدّت و حدّت بخشد.

۶.۱۴ ساکنین نقاطی که فعالیّت های نقشه تا این حد در آن گسترش و تعمیم پیدا کرده حال دارای قابلیّتی چشمگیر برای هدایت مسیر پیشرفت خویش هستند و مؤسسات و نهادهای بهائی حال بینش عمیق تری از مسئولیّت های خود دارند. این مسئولیّت ها البتّه هنوز شامل داشتن سیستم هایی مستحکم برای ادامۀ قابلیّت سازی و حمایت از نفوسی است که ابتکار عمل نشان میدهند. ولی پیشرفت جامعه بیش از گذشته بستگی به آن دارد که مؤسسات و نهادهای محلّی از فشارهای اجتماعی فعّال در محیط آگاه بوده در حفظ یک پارچگی مجهودات مختلف جامعه کوشا باشند. در خلال این پیشرفت، رابطۀ جامعۀ بهائی با اجتماع اطراف دستخوش تغییری عمیق میگردد. با ساختارهای رسمی اداری و ترتیبات غیر رسمی همکاری، جامعۀ بهائی شرکت کننده ای شناخته شده در اجتماع گشته است، شرکت کننده ای که آماده است مسئولیّت های مهمّی را عهده دار شود و به فرایند یادگیری جمعیِ وسیع در مورد پیشرفت روحانی و مادّی سرعت بخشد. در عین حال همچنان که اجتماع آغوش بازی برای بسیاری از جنبه های حیات جامعۀ بهائی نشان میدهد و روح وحدت آفرین آن را استنشاق مینماید، پویایی و تحرّکِ ایجاد شده اجازه میدهد که گروههای متنوّع با الهام از بینش حضرت بهاءالله در بارۀ وحدت عالم انسانی در یک حرکت مشترک به هم بپیوندند. امروز تعداد نقاطی که الگوی حیات جامعۀ بهائی در آن به این حد گسترش و تعمیم یافته نسبتاً محدود است ولی این تعداد در حال ازدیاد است. ظهور و بروز نیروی اجتماع سازی امر بهائی در این محلّ ها به طور بی سابقه ای مشهود است.

۶.۱۵ گسترش فعالیّت بهائی در این مقیاس در همه جا طبیعتاً مورد انتظار نیست. لازم است تفاوتی که از شرایط و اوضاع در یک محدودۀ جغرافیایی یا قسمت هایی از یک محدوده و از خصوصیّات مردم آن، یعنی واقعیّت شرایط محیط ناشی میشود درک گردد. بنا بر این طرقی که نیروی اجتماع سازی آیین بهائی در محیط های مختلف بروز و تحقق مییابد متفاوت خواهد بود. امّا صرف نظر از میزان گسترش حیات جامعۀ بهائی در میان ساکنین یک ناحیۀ خاص و حتّی صرف نظر از ترقّی یک برنامۀ رشد در یک محدودۀ جغرافیایی یا سطح فعالیّت در یک محلّه یا روستا، چالشی که دوستان قائم به خدمت در سطح مردمی با آن مواجه اند اساساً در همه جا یکسان است. این دوستان باید بتوانند واقعیّت محدودۀ خود را قرائت کنند و از خود سؤال نمایند: با توجّه به امکانات و الزامات موجود، اهداف مناسبی که در دوره یا دوره های آینده باید دنبال شود كدامند. برای مطرح نمودن این سؤال و اطمینان از تعیین استراتژی مناسب، شما و معاونین تان در موقعیّت مطلوبی قرار دارید. یادگیری های بسیاری را میتوان از تجربۀ دوستان در محدوده های جغرافیاییِ مشابه کسب کرد زیرا جامعه ای که یک قدم در همان مسیر جلوتر است میتواند بینش های ارزنده ای در بارۀ هدف مورد نظر ارائه دهد. هنگامی که دوستان در بارۀ آنچه با آن مواجهند تفکّر و تأمّل کنند ملاحظه خواهند کرد که برای هر جامعه ای هدفی قابل اجرا موجود است و برای هر هدفی راهی برای وصول به آن. در افق این مسیر آیا نمیتوانیم با چشم بصیرت وجود مبارک حضرت بهاءالله را مشاهده کنیم که زمام امور بشر را در یک دست گرفته و با دست دگر به همگان صلا میزنند که بشتابید، بشتابید؟

مشارکت در تقلیب اجتماعی

۶.۱۶ توجّه آیین حضرت بهاءالله به تقلیب حیات باطنی نوع انسان و محیط اجتماعی او است. در مکتوبی صادره از جانب حضرت ولیّ امرالله توضیح داده شده است که چطور محیط اجتماعی «جوّی» فراهم می آورد که در آن نفوس میتوانند «رشد روحانی نمایند و کاملاً نور خداوند را منعکس سازند، نوری که در ظهور حضرت بهاءالله متجلّی است.» یک علامت بارز برای ظهور و بروز نیروی اجتماع سازی امر مبارک در یک محدودۀ جغرافیایی همانا مساعی یک گروه دائم التّزاید از ساکنان محل است که با الهام از تعالیم بهائی برای کمک به بهبود خصایل روحانی و شرایط اجتماعیِ جامعۀ بزرگتری که به آن تعلّق دارند کوشش مینمایند. تمرکز بهائیان بر قابلیّت سازی برای خدمت وجه امتیاز مشارکت آنان است؛ رویکردی است بر اساس ایمان به اینکه هر جمعیّت تواناست که عامل رشد و پیشرفت خود گردد.

۶.۱۷ با شدّت یافتن فعالیّت جامعه سازی در یک محدودۀ جغرافیایی، دوستان ناگزیر در مورد موانع اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی که مانع پیشرفت روحانی و مادّی مردم است آگاهی بیشتری می یابند. کودکان و نوجوانانی که برای تعلیم و تربیت کمبود امکانات دارند، دخترانی که با تحمیل ازدواجِ زودهنگام ناشی از رسوم سنّتی مواجهند، خانواده هایی که برای دسترسی به سیستم های ناآشنای بهداشت محتاج کمک هستند، یک روستا که برای نیازهای اوّلیّه با مشکل رو به روست، یا تعصّبات دیرینۀ ناشی از میراث اختلافات میان گروههای مختلف — زمانی که یک جامعۀ بهائی از طریق مساعی اش در زمینۀ ترویج و تحکیم با چنین اوضاع و یا مشکلات متعدد دیگری مواجه میشود الزاماً باید تا جایی که شرایطش اجازه میدهد به چنین واقعیّت هایی پاسخ گوید. با تأمّل بر این چنین اوضاعی روشن میشود که در درون محدوده های جغرافیایی، ترویج و تحکیم، اقدام اجتماعی، و مشارکت در گفتمانهای رایج، همگی ابعاد مجهودات واحد، به هم پیوسته، و برونگرایی است که در سطح مردمیِ اجتماع صورت می گیرد. همۀ این مساعی بر طبق یک چارچوب عمل مشترک دنبال میشود و این نکته بالاتر از همه موجب انسجام الگوی کلّی فعالیّت ها میگردد.

۶.۱۸ نخستین حرکتها در جهت اقدام اجتماعی در سطح مردمی در یک محدودۀ جغرافیایی وقتی دیده میشود که منابع انسانی موجود افزوده میگردد و قابلیّت برای انجام طیف وسیع تری از وظایف گسترش مییابد. اگرچه بروز و استمرار ابتکارات اقدام اجتماعی در روستاها بسیار مشاهده میشود امّا دوستان ساکن در شهرها نیز موفّق به اجرای فعالیّت ها و پروژه های متناسب با محیط اجتماعی خودشان شده اند، گاهی با همکاری با مدارس محلّی، با نهادهای جامعۀ مدنی، و گاه حتّی با نهادهای دولتی. اقدام اجتماعی در زمینه های مهمّ متعددی در حال اجرا است از جمله در امور محیط زیست، کشاورزی، بهداشت، هنر، و به خصوص تعلیم و تربیت. در طول نقشۀ نه ساله و با در نظر گرفتن اینکه مطالعۀ دوره های خاصّ مؤسسۀ آموزشی مشوّق فعالیّت های بیشتری در این زمینه میشود، انتظار داریم که شاهد بسط و تکثیر اقدامات رسمی و غیر رسمی برای توسعۀ اجتماعی و اقتصادی باشیم. برای استمرار فعالیّت بعضی از این ابتکاراتِ برخاسته از جامعه، نیاز به ساختارهای اداری ساده خواهد بود. محافل روحانی محلّی در نقاطی که شرایط مساعد باشد باید تشویق شوند تا به یادگیری در بارۀ بهترین راه پرورش ابتکارات جدید و ترویج کوشش های نوپا پردازند. در بعضی موارد، تأسیس یک سازمان ملهم از تعالیم بهائی جوابی به احتیاجات در یک حوزۀ خاصّ مجهودات خواهد بود و انتظار داریم که در طی نقشۀ آینده تعداد بیشتری از این سازمان ها تأسیس گردد. محافل روحانی ملّی نیز به نوبۀ خود باید راههایی بیابند تا از یادگیری های سطوح محلّی جوامع شان به خوبی آگاه گردیده تجارب حاصله را تجزیه و تحلیل نمایند. این کار در بعضی نقاط مستلزم ایجاد نهادی مختصّ پیگیری اقدام اجتماعی خواهد بود. با نگاهی به سراسر عالم بهائی، مشاهدۀ اینکه چطور این حوزه از مجهودات با تشویق و حمایت «سازمان توسعۀ بین المللی بهائی» ترقّی نموده است موجب سرور این مشتاقان است.

۶.۱۹ قابلیّت اشتغال به اقدام اجتماعی ارتباطی نزدیک با قابلیّت مشارکت در گفتمان های اجتماعی دارد. در اصل، این قابلیّتی است برای مشارکت در یک گفتگو راجع به مطلبی که بر زندگی افراد اثر می گذارد و دیدگاهی ارائه میدهد که برگرفته از اصول و تجربیّات بهائی است. بدین ترتیب این قابلیّت مهارتی است که بسیاری از نفوس روزانه فرصت به کار بستن آن را دارند: مثلاً در رابطه با تحصیلات یا حرفه ها، مهارتی که با شرکت در دوره های مؤسسۀ آموزشی پرورش می یابد و به صورتی رسمی تر، برای کار جامعۀ جهانی بهائی و دفاتر ملّی امور روابط خارجی نقش عمده ای ایفا میکند. امّا در ارتباط با بروز نیروی اجتماع سازیِ آیین بهائی در سطح مردمی، این قابلیّتی است که احتیاج به آن هنگامی بیشتر احساس میشود که تماس نزدیک با یک جمعیّت از طریق فعالیّت های ترویج و تحکیم، موجب افزایش آگاهی نسبت به مشکلات اجتماعی موجود در یک ناحیه و نیز اشتیاق ساکنین آن به فایق آمدن بر آنها گردد. با ازدیاد تعداد شرکت کنندگان در فعالیّت های جامعه سازی، لازم است که جامعۀ بهائی نیز در مقام جمعی متّحد، دیدگاه وزین خود را راجع به موانع پیشرفت اجتماعی و مسائلی که باری گران بر فکر و روح نفوسی است که جامعه با آنها در تعامل است ارائه نماید. این نکته مقتضیات خاصّی برای محافل روحانی محلّی در بر دارد. در هر کجا که فعالیّت های نقشه تا درجه ای عمومیّت یافته، محفل محلّی به تدریج در سطح وسیع تری به عنوان منبعی برای بصیرت اخلاقی مطمح نظر قرار میگیرد. با گذشت زمان مساعی برای مشارکت در گفتمانهای اجتماعی منظّم تر شده و بهائیان بهتر میتوانند اطرافیانشان را در مشارکت سازنده و حصول اتّفاق نظر از طریق مشورت کمک نمایند. فرصتها برای در میان گذاشتن دیدگاه های بهائی با رهبران جامعه و شخصیّت های صاحب منصب غنیمت شمرده شده و فضاهایی برای نمایندگان گروههای متفاوت و علاقمند ایجاد میشود که بتوان آنان را از طریق مشورت برای رسیدن به نقطه نظری مشترک مدد نمود. گامهایی که تا به حال برای یادگیری نحوۀ عرضۀ بینش های کسب شده از ظهور حضرت بهاءالله و تجارب جوامع بهائی در رابطه با حلّ مسائل مبرم اجتماعی برداشته شده موجب سرور این جمع است. مطمئنّاً طی نقشۀ نه ساله در این مورد یادگیری های بیشتری نیز حاصل خواهد شد.

۶.۲۰ مایلیم بر این نکته تأکید نماییم که اقدام اجتماعی و مساعی در راه مشارکت در گفتمان های رایج دراجتماع، چه در گذشته و چه در حال، نه فقط در بستر رشد پدید آمده است بلکه همچنین نتیجۀ تلاش افراد بهائی برای کمک به پیشرفت اجتماع از طرق موجود بوده است. در پاسخِ فردی خویش به دعوت حضرت بهاءالله برای کمک به اصلاح عالم، احبّا به شیوه های گوناگون مشاغلی را برگزیده اند و همچنین فرصت هایی را یافته اند که فعالیّت های گروهها و سازمان های همفکر را حمایت نمایند. پروژه های بزرگ و کوچک برای پاسخ به یک سری از مسائل اجتماعی بنیان گذاشته شده است. تعداد زیادی سازمان های ملهم از تعالیم بهائی توسّط گروههایی از افراد تأسیس شده تا برای تحقّق اهداف متعدد متفاوتی اقدام نمایند و نهادهایی تخصّصی نیز به منظور توجه به گفتمانی خاص ایجاد گردیده است. همۀ این کوشش ها در هر مقیاسی، از اصول و بینش هایی بهره مند بوده اند که فعالیّت های سطح مردمی جامعۀ بهائی در سراسر عالم را هدایت مینماید و از هدایات حکیمانۀ محافل روحانی محلّی و ملّی نیز نصیب برده اند. مشاهدۀ تجلّیات متنوّع و هماهنگ ایمانِ پیروان مخلص جمال قدم برای پاسخ گویی به آلام جهانی سرگردان و به شدّت آشفته موجب سرور این مشتاقان است.

مجهودات آموزشی و مؤ ّسسۀ آموزشی

۶.۲۱ بر اهمّیّت تعلیم و تربیت در مفهوم بهائیِ تقلیب روحانی و اجتماعی هر چقدر تأکید شود مبالغه نیست. جمال اقدس ابهی میفرمایند: «تجلّی شمس اسم ربّ را در کلّ ملاحظه نمائید چه که در کلّ آثار تجلّی این اسم مشهود است و تربیت کلّ منوط باو». اهمیّت تعلیم و تربیت در فعالیّت های جامعه سازی مبرهن است و در زمینۀ اقدام اجتماعی تمهیدات تعلیم و تربیت شاخصۀ فعالیّت بهائیان در اکثر نقاط عالم میباشد. مؤسسۀ آموزشی از برجسته ترین ساختارها و نهادهای ایجاد شده توسط عالم بهائی برای ارائۀ تعلیم و تربیت است. براستی وجود مؤسسات آموزشی ملّی و منطقه ای با چنین کارآیی و فعالیّت در سراسر کرۀ ارض از برترین ثمرات حاصله در سلسله نقشه های جهانی قبلی میباشد. قابلیّت سازی برای خدمت در درون جوامع از طریق افزایش مداوم تعداد افرادی که از فرایند مؤسسۀ آموزشی بهره مند می گردند ویژگی اصلی سلسله نقشه های جاری باقی خواهد ماند. قابلیّت ایجاد شده برای توسعۀ جامعه که حاصلش صدها هزار نفر با تواناییِ خدمت به عنوان راهنما، مشوّق و معلّم کلاسهای کودکان میباشد، دست آوردی است تاریخی.

۶.۲۲ زمانی که مفهوم مؤسّسۀ آموزشی را برای اوّلین بار معرّفی کردیم در بستر نیاز به پرورش منابع انسانی بود، نفوسی که بتوانند وظایف ترویج و تحکیم را به عهده گیرند. در این برهه از زمان و در آغاز یک سلسله نقشه های جدید از شما عزیزان دعوت می کنیم که با دید وسیعتری به این موضوع بنگرید. شرکت در دوره های مؤسسۀ آموزشی به طور فزاینده احبّای الهی را برای اشتغالی عمیق تر در حیاتِ اجتماع آماده میسازد؛ به آنان دانش، بینش، و مهارت هایی اعطا میکند که بتوانند نه فقط به فرایند توسعۀ جامعۀ خود بلکه به پیشرفت اجتماع نیز کمک نمایند. مختصر آنکه مؤسّسۀ آموزشی وسیله ای مؤثّر برای به ظهور رساندن نیروی اجتماع سازی آیین بهائی است. اگرچه تهیّۀ موادّ درسی برای پیشبرد این مقصد امری است درازمدت امّا موادّ آموزشیِ فعلی برای ایجاد قابلیّت برای طیف وسیعی از ابتکارات مفید بوده است. به علاوه، این مواد یک تجربۀ آموزشی منسجم از سنّ پنج سالگی تا سنّ نوجوانی و بزرگسالی ارائه میدهد و چون همتای مستقیمِ الگوی فعالیّت ها در سطح مردمی عمل میکند. در این رابطه از مشاهدۀ اینکه احبّا در نقاط مختلف جهان و تحت شرایط اجتماعی و فرهنگی متفاوت بینش هایی بس غنی در بارۀ جنبه های توسعۀ جامعه کسب نموده اند بسیار خرسندیم. برای اینکه این بینش ها و بینش هایی که در آینده پدیدار میشوند موجب بهره مندی وسیع تر جامعۀ بهائی گردد سیستم های لازم برای تهیّه و بهبود موادّ آموزشی بایستی گسترش یابد. با در نظر داشتن این موضوع، رویکردی را برای هدایت این اقدام در سال های آینده به زودی توضیح خواهیم داد.

۶.۲۳ در خصوص افزایش قابلیّت مؤسسات آموزشی برای ارائۀ هر یک از سه مرحلۀ فرایند آموزشی، از مشاهدۀ اینکه علاوه بر بسط و گسترش سیستم ارائۀ موادّ درسی، توجّه فزاینده ای به افزایش کیفیّت تجربۀ آموزشی نیز معطوف میگردد خشنودیم. افزایش تدریجی درک تمام همکاران مؤسسۀ آموزشی از محتوای موادّ آموزشی یک نیاز مبرم است — یعنی درک اهداف، ساختار، اصول تعلیم و تربیتی، روش، مفاهیم اصلی و پیوستگی دروس مؤسّسه. در این خصوص بسیاری از هیئت های مؤسّسۀ آموزشی از حمایت گروههای همکار که در پیام این جمع خطاب به کنفرانس ۲۰۱۵ شما توصیف شده بود، بهره مند گشته اند. همچنین در برخی نقاط گروههای مجزّا تمرکز بر کلاسهای کودکان، گروههای نوجوانان، و حلقه های مطالعه را آغاز کرده اند تا نکاتی را که به کارآیی آنها کمک میکند شناسایی نموده، راههایی برای کمک به افزایش قابلیّت های دوستان قائم به خدمت در این مسیر بیابند. اعضای هیئت معاونت و مساعدینشان در یک منطقه در انتقال یادگیری ها به تعداد وسیعتری از دوستان در درون مراكز فعالیّت فشرده و محدوده های همجوار اغلب پیشگامند. افرادی که تجربۀ بیشتری در ترویج فعالیّت های مؤسّسۀ آموزشی دارند به عنوان افراد کاردان قائم به خدمتند و به ثبوت رسیده که در پیشرفت مؤسّسات آموزشی که در مراحل اوّلیّۀ توسعه می باشند بسیار مؤثّرند. معمولاً اقدامات مشاورین قا ّره ای است که هر مؤسسۀ آموزشی را با بسیاری از بینش هایِ ضروری که سایر مؤسسات آموزشی در ممالک و سرزمین های مجاور کسب نموده اند آشنا مینماید. مشاورین با گروه بندی مؤسّسات آموزشی برحسب اندازۀ مجهوداتشان ترتیباتی فراهم آورده اند تا بتوان یادگیری های حاصله توسط مجرّب ترین مؤسّسات آموزشی را به طور گسترده تری، غالباً از طریق سمینارهای رسمی، با سایر مؤسّسات آموزشی در میان گذاشت. تمام این ترتیبات باید طی نقشۀ آینده استحکام یابد. در نقاطی که جایگاهی برای نشر یادگیری راجع به برنامۀ تواندهی روحانی به نوجوانان وجود دارد همکاری بین جایگاه یادگیری و مؤسسات آموزشی مربوطه بسیار پرثمر بوده است و می بایست افزایش یابد؛ پیگیری هدفی یگانه و اشتیاق مشترک برای مشاهدۀ پیشرفت محدوده های جغرافیایی موجد شرایط مطلوب برای شکوفایی روحیّۀ همكاری و مساعدتِ متقابل است. دانشی که تا به حال در بارۀ عوامل تأثیرگذار بر کارآیی فرایند مؤسّسۀ آموزشی اندوخته شده بسیار وسیع است و انتظار داریم که دارالتّبلیغ بین المللی این یادگیری ها را تنظیم نموده در دسترس شما قرار دهد.

۶.۲۴ آنچه در فوق توصیف نموده ایم یک سیستم آموزشی است که مستمراً در حال تلطیف است. این مستلزم آن است که افراد بسیاری به توسعه و گسترش هر چه بیشتر آن کمک نمایند؛ همچنین مؤسّسات آموزشی و عموماً مؤسّسات بهائی لازم است به گونه ای برنامه ریزی نمایند که افرادی که قابلیّت های شایانی در حمایت از مجهودات آموزشی کسب کرده اند، بتوانند به خدمات خود ادامه دهند و در صورت تغییر شرایط زندگیشان باز هم از طرق مؤثّر دیگری به مشارکت در فعالیّت مؤسّسۀ آموزشی مشغول گردند. با توجّه به اهمّیّت کارآیی فرایند مؤسّسۀ آموزشی، هر یک از پیروان حضرت بهاءالله و بالاخص جوانان مشتاق خواهند بود به نحوی به پیشبرد آن کمک نمایند. مؤسّسات آموزشی به خوبی آگاهند که شکوفا نمودن استعداد جوانان وظیفه ای است مقدّس برای این مؤسّسات. حال از جوانان عزیز بهائی می خواهیم که توسعۀ آتیۀ مؤسّسۀ آموزشی را از همان دید بنگرند. در آغاز مجهوداتی نه ساله در سراسر جامعه به منظور افزایش سطح کارآیی مؤسّسۀ آموزشی انتظار داریم که شاهد یک حرکت پیش تازانۀ وسیع جوانان باشیم تا فرصت های موجود را در فضاهای مختلف اجتماعی برای دعوت از نفوس به بهره مندی از برنامه های مؤسّسۀ آموزشی مغتنم شمرند. برخی از جوانان قادر خواهند بود که یک مدّت از خدمت، احتمالاً چند سال متوالی را وقف تمهیدات آموزشی به خصوص برای نسل جوان تر از خودشان نمایند؛ برای بسیاری از آنان حمایت از فعالیّت های مؤسّسۀ آموزشی بُعدی دائمی از زندگی در حین تحصیل و در دوران اشتغال به کار و امرار معاش شان خواهد بود؛ ولی برای همۀ آنان این خدمت باید یک تعهّد ارزشمند باشد.

۶.۲۵ در بسیاری از نقاط عالم یک نتیجۀ طبیعی مشارکت افراد و خانواده ها در فرایند مؤسّسۀ آموزشی، آگاهی بیشتر نسبت به اهمیّت تعلیم و تربیت در همۀ شکل هایش بوده است. دوستانی که به عنوان معلّم کلاسهای کودکان به خدمت مشغولند علاقۀ خاصّی به توسعۀ وسیع آموزش کودکان نشان میدهند در حالی که افرادی که در مقام راهنما و مشوّق خادمند طبیعتاً در این فکرند که کسانی که در مرز بلوغ هستند، اعمّ از دختر و پسر، تا چه حد می توانند از تحصیلات مختلف که منحصر به دوره های مؤسسۀ آموزشی نیست بهره مند گردند. به عنوان مثال می توانند جوانان را به کارآموزی حرفه ای و یا به تحصیلات دانشگاهی تشویق نمایند. بسیار خشنود شدیم که چگونه در بسیاری از جوامع مشارکت تعداد کثیری در فرایند مؤسّسۀ آموزشی تدریجاً این جنبۀ فرهنگ در یک جمعیّت را تغییر داده است. مؤسّسات بهائی باید این مسئولیّت را بر عهده بگیرند که با افزایش آگاهی بدین سان، آرزوها و انگیزه های والای ایجاد شده در جوانان که همانا انگیزۀ تحصیل و کسب مهارت هایی است که به آنان فرصت یک عمر خدمت هدف مند به اجتماعشان را خواهد داد به تحقق پیوندد. توسعه و پیشرفت درازمدّت یک جامعه و بالمآل یک ملّت از یک نسل به نسل دیگر تا حدّ بسیار زیادی بستگی به سرمایه گذاری بر روی افرادی دارد که مسئولیّت پیشرفت جمعی اجتماع را بر دوش دارند.

۶.۲۶ به این بررسیِ نقش محوریِ تعلیم و تربیت برای یک جامعه بر اساس اصول بهائی، یک نکتۀ دیگر اضافه می نماییم. حضرت شوقی افندی بر اهمیّت جد و جهد از طریق «مجهودات مستمر» «برای کسب ادراک کافی از اهمیّت ظهور عظیم حضرت بهاءالله» تأکید بسیار فرموده اند. مؤسّسۀ آموزشی وسیله ای بی نظیر برای آشنایی سیستماتیک نفوس بیشمار با چشمۀ حیات بخش آثار این امر اعظم و معانی بی کران کلمة الله است. امّا کوشش احبّا برای افزایش درکشان از امر مبارک و تعالیم آن البتّه منحصر به شرکت در فرایند مؤسّسۀ آموزشی نیست. براستی یکی از نشانه های قویّ کارآیی یک مؤسّسۀ آموزشی ایجاد عطش در شرکت کنندگان برای ادامۀ مطالعۀ امر حضرت بهاءالله میباشد، چه به صورت انفرادی و چه جمعی، چه در فضاهای رسمی ایجاد شده توسط مؤسّسات بهائی و چه به طور غیر رسمی. علاوه بر مطالعۀ آثار الهیِ مقتضیاتی که تعالیم برای جمیع مساعی بشری دارند از اهمیّت بسیاری برخوردار است. نمونه ای قابل توجّه از یک نوع تعلیم و تربیت که مؤمنین جوان را کمک میکند تا با دیدگاه بهائی راجع به موضوعات مربوط به پیشرفت نوع بشر بهتر آشنا شوند، شرکت در سمینارهایی است که توسط مؤسّسۀ مطالعات رفاه جهانی ارائه میشود. با توجه به بحر وسیع این امر اعظم، بدیهی است که غور و غوص در اعماق آن اشتغال مادام العمر هر نفسی میباشد که مایل است ره خدمت پوید.

۶.۲۷ با توجه به نمایان شدن هر چه بیشتر نقش آیین بهائی در پیشرفت اجتماع در نقاط مختلف جهان، از جامعۀ بهائی به طور فزاینده ای خواسته خواهد شد تا اصولی را که ارائه و توصیه می کند روشنتر نماید و کارآیی اش را برای حلّ مشکلاتی که بشر با آن مواجه است نشان دهد. هر چه حیات فکری یک جامعه بیشتر شکوفا شود و نشو و نما نماید، قابلیّت پاسخ دادن به این دعوت بیشتر خواهد بود. از پیروان حضرت بهاءالله انتظار میرود که در عالم اندیشه، آنگونه خرد و درکِ روشن نشان دهند که درخورِ تعهدشان به پیشرفتِ مادّی و معنوی در عالم عمل است.

افزایش قابلیّت در ادارۀ امور در همۀ سطوح

۶.۲۸ هشتاد سال پیش در مکتوبی صادره از جانب حضرت ولیّ امرالله در توصیف نظم اداری بهائی توضیح داده شده است که این نظم «اوّلین شکل گیری چیزی است که در آینده حیات اجتماعی و قوانین زندگی جامعه خواهد بود.» امروز در آغاز قرن دوم عصر تکوین، نظم اداری بهائی به میزان قابل ملاحظه ای توسعه یافته است و توسعۀ مستمرّ آن برای ظاهر ساختن نیروی اجتماع سازی آیین بهائی لازم خواهد بود.

۶.۲۹ ادارۀ امور در سطح مردمی البتّه با سیر رشد و تكامل محافل روحانی محلّی ارتباط بسیار نزدیکی دارد. این بیوت عدل نوپا توسط حضرت شوقی افندی «تار و پود اصلی اجتماع بهائی و نیز زیربنای غایی ساختار اداری اش» توصیف شده اند و هیکل مبارک اهمیّت تشکیل آنها را تأکید می فرمایند. در سال ۱۹۹۵ خواستار برقراری مجدد رویّه ای شدیم که مستلزم انتخاب همۀ محافل محلّی از جمله محافل تازه تأسیس در روز اوّل رضوان بود، نه در زمان دیگری از سال. این تغییر در رابطه با این حقیقت بود که اگرچه احبّای خارج از یک محل می توانند به فرایند انتخابات کمک نمایند، ولی مسئولیّت اصلی انتخاب هر محفل و تداوم عملکردش بر عهدۀ بهائیان آن مکان است و تا حدّ زیادی بستگی به آمادگی آنان برای به عهده گرفتن فعالیّت های اداری دارد. در سالهای اخیر ملاحظه شده است که چگونه در یک ناحیه با تثبیت یک الگوی عمل مبتنی بر تعالیم امر مبارک حسّ هویّت بهائی میتواند به تدریج در بین افراد و خانواده های ساکن تقویت شود. بدین ترتیب تا زمانی که تشکیل یک محفل محلّی امکان پذیر شود، جامعه غالباً میزانی از قابلیّت در ارتباط با مجهودات جامعه سازی را کسب کرده است. با نزدیک شدن زمان تأسیس محفل، که نباید هم بی جهت به تأخیر افتد، مساعی جهت تقویت آگاهی به جوانب رسمی حیات جامعه در ارتباط با نظم اداری بهائی باید صورت گیرد. محفل محلّی تأسیس شده در چنین محیط و شرایطی احتمالاً به خوبی به مسئولیّت خود برای تشویق و تقویت آن فعالیّت هایی که به پایداری و تداوم یک جامعۀ فعّال و پویا کمک میکند واقف است. امّا لازم خواهد بود این محفل برای انجام طیف وسیعی از مسئولیّت های دیگر نیز مهارت کسب کند و حمایتِ آن محفل از طرف معاونین شما و مساعدین آنان اهمیّت بسیار زیادی خواهد داشت. در پیام خود خطاب به کنفرانس سال ۲۰۱۰ شما، مسیر رشد و تکامل چنین محفلی را تشریح کردیم و به ابعاد گوناگون عملکردِ آن که باید مورد توجّه قرار گیرد اشاره نمودیم: از جمله توانایی اداره و توسعۀ یک صندوق محلّی و به مرور زمان حمایت از ابتکارات اقدام اجتماعی و تعامل با نهادهای دولتیِ محلّی و جامعۀ مدنی. منافع حاصله برای جامعه ای که چنین محفلی به خدمتش قائم است نیازی به تفصیل ندارد.

۶.۳۰ از شما می خواهیم که در تعاملات خود با محافل روحانی ملّی و شوراهای منطقه ای بهائی به موضوع تأسیس محافل روحانی محلّی و تحکیم عملکردشان بالاخص در ناحیه هایی که ممکن است بر این جنبه از رشد تأکید کمتری شده باشد توجّه خاص مبذول دارید. انتظار داریم که این رویّه به افزایش سریع تعداد محافل محلّی که سال به سال تشکیل می شوند کمک کند. مشاورات شما در بعضی از ممالک شامل بررسی این موضوع خواهد بود که آیا ترتیبات موجود برای تعیین حد و مرزهای محافل در نواحی روستایی مطلوب است یا خیر.

۶.۳۱ بینش قاطعی که حاصل گشته این است که میزان شناسایی و درک مقام و نقش محفل محلّی در یک جامعه به عمق وقوف احبّا به تقدّس فرایند انتخابات و وظیفه شان برای مشارکت در آن در جوّی کاملاً عاری از آلودگی تبلیغات و یا گرایش های قدرت طلبی دنیوی مرتبط است. با ازدیاد آگاهی در یک جامعه در بارۀ اصول روحانی که زیربنای انتخابات بهائی است، مفهوم جدیدی شکل می گیرد که: فراخواندن فردی به خدمت در یک مؤسّسۀ بهائی به چه معنا است و درک اینکه ارتباطِ فرد، جامعه، و محفل محلّی و نهادهایش با یکدیگر چگونه است افزایش می یابد. هر جا که تلاش سیستماتیک صورت گرفته تا گفتگو در یک جامعه راجع به تشکیل محفل محلّی و اهداف آن شروع شود و سال به سال تداوم یابد، توانایی هیئت منتخب و پویایی حیات جامعه یکدیگر را متقابلاً تقویت می کنند.

۶.۳۲ این تأثیر متقابل به ویژه در دو سال گذشته در محل هایی که یک فرایند انتخاباتیِ دو مرحله ای را برای محفل روحانی محلّی تصویب کرده ایم قابل توجه بوده است، رویکردی که بدایتش به دستورات حضرت عبدالبهاء خطاب به محفل روحانی طهران برمی گردد. در طول این مدّت، بیست و دو محفل محلّی در هشت کشور انتخابات را به این روش شروع کرده اند. این شیوه که از بسیاری جهات با انتخاب محفل روحانی ملّی مشابهت دارد شامل تقسیم محل به واحدهایی است که از هر کدام از آنها یک یا چند نماینده انتخاب میشوند و سپس نمایندگان، اعضای محفل محلّی را انتخاب می نمایند. با افزایش تعداد بهائیان ساکن در یک محل و افزایش قابلیّت جامعه برای ادارۀ پیچیدگی های امور، اجرای فرایند انتخاباتی دو مرحله ای بیشتر لازم میگردد. بنا بر این انتظار میرود که در نقشۀ آینده اتّخاذ این روش انتخاب محفل محلّی را در مناطق بیشتری، هم شهری و هم روستایی، که شرایط موجود اجرای چنین روشی را ایجاب میکند تصویب نماییم.

۶.۳۳ محفل روحانی محلّی به دلیل علاقۀ مبرمی که به یادگیری بهترین روش برای پیشبرد فعالیّت جامعه سازی در ناحیۀ تحت اشرافش دارد با دوستان قائم به خدمت در هماهنگ سازی مجهودات در محدودۀ جغرافیایی به طور مرتّب مشورت میکند. محفل، توسعۀ هر یک از مراکز فعالیّت فشرده را از نزدیک پیگیری میکند علی الخصوص از طریق حمایت گروههای مؤمنین قائم به خدمت در آن محل که مشوّق و محرّک فرایند رشد هستند. به طور کلّی هر چه احتیاج به سازماندهی فعالیّت ها در سطح محل و یا در بخش هایی از آن مثلاً ترتیب دادن کمپین های ملاقات در منازل، همراهی خانواده هایی که جلسات دعا برگزار می کنند، و یا تشویق آنان به تشکیل گروه هایی جهت همکاری با یکدیگر افزایش می یابد، نقشی که محفل محلّی می تواند در این رابطه ایفا نماید اهمیّت بیشتری می یابد. در محلّ هایی که تعداد زیادی در فعالیّت های بهائی مشارکت می کنند و زمانی که پیچیدگی کار یک محفل و مسئولیّت های گوناگون و متعددش افزایش مییابد، محفل در مواردی متوجّه میشود که لازم است برای کمک به منشی محفل دفتر و کارمندانی معیّن گردد و نهایتاً نیاز به حظیرةالقدس محلّی مناسبی بیشتر میشود.

۶.۳۴ هر چقدر محافل محلّی سهم بیشتری از مسئولیّت برای تقویت و توسعۀ جامعه به عهده گیرند، مساعی مؤسّسات در سطح منطقه ای و ملّی برای حمایت از آنها باید منظّم تر شود. از اینکه نیاز به طرقی روشمند مورد تو ّجه قرار گرفته است خشنودیم، به عنوان مثال محافل ملّی یا شوراهای منطقه ای جلساتی ادواری با منشی ها و دیگر اعضای هیئت عاملۀ محافل محلّی برگزار می نمایند تا در مورد بسط خطوط عمل خاصّی مشورت کنند.

۶.۳۵ مناطقی که در آن یک شورای منطقه ای قابلیّت مضاعفی برای ادارۀ امور کسب کرده است از جمله توانایی حمایت مناسب و هم زمان از بسیاری محدوده های جغرافیایی، این امر باعث تسریع پیشرفت در تمام منطقه گشته است. در پیام این جمع به کنفرانس سال ۲۰۱۵ شما اشاره شد که در کشورهای کوچک تری که نیازی به تأسیس شوراهای منطقه ای نیست باید یک ساختار رسمی در سطح ملّی با وظیفۀ کمک به پیشرفت محدوده های جغرافیایی به وجود آید. از شما می خواهیم که در کشورهایی که هنوز این کار صورت نگرفته است با محافل ملّی در مورد گامهای لازم برای انتصاب این ساختار رسمی یعنی تشکیل یک لجنۀ ملّی رشد با سه، پنج و یا هفت نفر عضو، مشورت کنید. محفل ملّی با بهره گیری از یادگیری های حاصله از شوراهای منطقه ای در این زمینه باید به این نهاد آزادی عمل لازم برای تسهیل حرکت محدوده های جغرافیایی را بدهد. مسئولیّت های این نهاد میتواند از جمله انتصاب لجنات تبلیغی ناحیه ای و تشویق آنها در خدماتشان، ترتیبات لازم جهت اعزام مهاجرین داخلی، حمایت از پروژه های تبلیغی و نشر مطبوعات پایه ای باشد. این لجنه از امکان همکاری نزدیک با مؤسّسۀ آموزشی، که خود یکی از نهادهای محفل ملّی است، و نیز از همکاری با اعضای هیئت معاونت قائم به خدمتِ آن کشور بهره مند خواهد شد و همچنین می تواند مستقیماً با مشاور قارّه ای مربوطه تماس برقرار کند. در حالی که محفل ملّی طبیعتاً مایل به حفظ آشنایی مستمرّ خود با کار لجنه و نیز هدایت، حمایت و تشویق آن خواهد بود، ایجاد یک نهاد که وظیفه اش کلاً نشر نفحات الله است باید محفل را قادر سازد که توجه بیشتری به سایر مسائل مهم مبذول دارد. در ممالکی که شورای منطقه ای هنوز تشکیل نشده ولی مآلاً میتواند تأسیس شود باید اکنون یک لجنۀ ملّی رشد منصوب گردد.

۶.۳۶ با جلوه و بروز قوای روحانی ناشی از پیگیری مجدّانۀ نقشه، این قوا با مقاومت نیروهای خنثی کننده ای که بشریّت را از رسیدن به بلوغ کامل بازمی دارند رو به رو میشوند. در مواجهه با چنین نیروهایی، پویایی خطوطِ عملِ مختلف در سطح محلّی باید حفظ و تقویت شود. این مسئولیّت خطیر اهمیّتی خاص برای اعضای هر دو هیئت معاونت دارد که وظایف متعدده و مبرمشان آنان را در ارتباط نزدیک با شرایط و اوضاع در سطح مردمی قرار میدهد و آنان را مترصّد به هر امری مینماید که ممکن است بر روحیّۀ جامعه اثرگذار باشد. اعضای هیئت های معاونت باید در فرهنگ ها و محیط های اجتماعی مختلف احبّا را در رویارویی با انواع چالش های مختلف مساعدت نمایند: گروههایی را که در گذشته متخاصم بوده اند کمک کنند تا از طریق پیگیری یک هدف مشترک به اتّحاد رسند؛ یاد بگیرند که آداب و رسوم و گرایش های موروثی متعلّق به دوران نوجوانی بشریّت را کنار گذارند و بر همۀ تعصّبات غلبه نمایند؛ از هرگونه گرایش به مشاهدۀ امور با نگاه بدبینانه یا عیب جویانه اجتناب ورزند و در عوض دیدگاهی سازنده و مملوّ از اشتیاق داشته باشند؛ تساوی زن و مرد را به منصّۀ عمل درآورند؛ رخوت و بی تفاوتی را با انجام ابتکارات فردی از بین ببرند؛ مشارکت در اقدامات جمعی را بر احساسات مبتنی بر سلیقۀ شخصی ترجیح دهند؛ از قدرت تکنولوژی مدرن بهره گیرند بدون اینکه در برابر اثرات بالقوّۀ سست کننده اش تسلیم شوند؛ حلاوت نشر نفحات الله و لذّت خدمت به عالم انسانی را مرجّح بر علایق دنیوی شمرند؛ افیون مصرف گرایی را رد کنند؛ از ایدئولوژی های مادّی گرا و جهان بینی هایی را که با شدّت ترویج میدهد روی گردان باشند، و به مشعل فروزانِ احکام و اصول خداوندگار چشم دوزند. این وظایف و وظایف بسیار دیگر مجموعه ای عظیم از مسئولیّت های خطیر خیل مؤمنین است که باید طی سالهایی که مطمئنّاً جزو منقلب ترین سالهای حیات بشری خواهد بود به تحقق آنها بپردازند. معاونین شما که در پیشبرد فرایند دخول افواج شایستگی خود را نشان داده اند باید به همان نحو قادر به رویارویی با چنین چالش هایی باشند، در هر زمان و هر مکان که پیش آید. باشد که با نمونۀ اعمالشان و وضوح نصایح پسندیده شان بتوانند دوستان را یاری دهند تا بر ایمان، اطمینان، و تعهدشان به یک زندگی مملوّ از خدمت بیفزایند و آنان را در ساختن جوامعی همراهی نمایند که مأمن صلح و آرامش اند، جوامعی که بشرِ به ستوه آمده و هراسان بتواند به آن پناه برد.

۶.۳۷ طی سلسله نقشه های گذشته، قابلیّت جامعه در حفظ تمرکز بر مبرم ترین نیازهای امر مبارک به عنوان یکی از مهمترین توانایی های جامعه جلوه نمود. امّا این حسّ تمرکز باید خطوط عمل متعددی را شامل شود، خطوطی که همگی باید بدون رقابت با یکدیگر به پیش روند. این امر مستلزم دیدگاهی وسیع، درکی ظریف و دقیق از الزامات همزمان، انعطاف پذیری بیشتر و همکاری والاتر مؤسّسات میباشد. آگاهیم که منابع امر مبارک محدود است و افراد در وقت اندک خود با وظایف متعددی رو به رو هستند. امّا با بسط نقشه در یک محلّ معیّن و با افزایش افرادی که به صفوف خادمین می پیوندند، جنبه های مختلف حیات یک جامعۀ بهائی غنی و پویا گام به گام ترقّی خواهد کرد و نیروی اجتماع سازی آیین بهائی جلوه گر خواهد شد.

رسالتی تاریخی

۶.۳۸ امیدواریم که در این اوراق نظر شما را به این نکته جلب کرده باشیم که قابلیّت امروز جامعۀ بهائی توأم با انضباطی که با تمسّک به یک چارچوب عملی منسجم کسب کرده آن را آماده نموده تا تمامی منابع روحانی و مادّیش را به طور جدّی در بوتۀ آزمایش قرار دهد. نقشه ای که به زودی آغاز خواهد شد اوّلین مشروع عمده در یک مبادرت مقدس بیست و پنج ساله است که از نظر وسعت و اهّمیّت چندین نسل را در بر می گیرد و انتظاراتی را شامل میشود که یادآور انتظارات حضرت ولیّ عزیز امرالله از افراد احبّا، جامعه و مؤسّسات در آغاز نقشۀ منیع ده ساله از عالم بهائی می بود. اگر دوستان به فضل قادر متعال در رسیدن به ارتفاعاتی از شجاعت و دلاوری که اکنون بدان دعوت می شوند موفّق گردند، تجلیل تاریخ از اقداماتشان همانند تجلیل از اعمال شکوهمندی خواهد بود که زینت بخش صفحات تاریخ قرن اوّل عصر تكوین است.

۶.۳۹ اتّکای ما به شما و محافل روحانی ملّی است که در کلّیّۀ مجهوداتی که به منظورِ آشنا کردن دوستان با ماهیّت این مشروع جمعی انجام می شود، چشم انداز تاریخی کاملاً مدّ نظر قرار گیرد. نقص و کمبودهای مدنیّت امروزی علیرغم تمامی توانایی مادّیش واضح است و حکم صادره از قلم اعلی چنین است: «اما علمتم بانّا طوینا ما عند النّاس و بسطنا بساطاً آخر» استقرار مدنیّت الهی به فرمودۀ حضرت ولیّ عزیز امرالله «غایت قصوی و مقصد اعلای آیین بهائی» است. این مدنیّت باید بر روی اساسی ترین خصایل بنا گردد، خصایلی که عالم بسیار محتاج آن است: اتّحاد، امانت، حمایت متقابل، همکاری، یگانگی، از خودگذشتگی، صداقت، احساس مسئولیّت، عطش یادگیری، و محبّت قلبی نسبت به عموم.

۶.۴۰ چقدر آزرومندیم که عالم انسانی منوّر به نور محبّت الهی گردد. چقدر مشتاقیم که ستایش حضرت پروردگار را از هر زبانی بشنویم. شما عزیزان که از شدّت اشتیاقمان آگاهید می دانید که با چه شور و شوقی سر به آستان مقدّس می نهیم و از حضرت بهاءالله می طلبیم که شما و تمام نفوسی را که آیین نازنینش را ارج می نهند مجرایی کامل برای جریان فیوضات زایدالوصفش نماید.

[امضا: بیت العدل اعظم]

۱ ژانویه ۲۰۲۲

To all National Spiritual Assemblies

Dearly loved Friends,

 

۷.۱ Over the twenty-five-year period that ended at Riḍván 2021, the endeavours of training institutes to help the friends enhance their capacity for service were central to progress. When, at the beginning of the last series of global Plans, we called for systematic attention to be given to devising methods for training large numbers of believers, institutes faced the task of developing their own materials or selecting from those readily available. Generally, institutes found it challenging to develop new materials; however, those that adopted the courses prepared by the Ruhi Institute were able to make rapid progress. Therefore, as was stated in our message to you of 28 December 2005, we determined that the books of the Ruhi Institute, which had proven their efficacy, would constitute the main sequence of courses of institutes everywhere at least for the remainder of that series of Plans. The extensive use of these courses, as well as of the lessons and texts for the spiritual education of children and junior youth, expedited the advance of the institute process across the globe. Now, with the Bahá’í world embarked on a new series of global Plans, we have considered again the question of the materials of training institutes and wish to convey our conclusions.

 

۷.۲ The knowledge and insights, the spiritual qualities and attitudes, and the skills and abilities for service treated in the courses of the Ruhi Institute remain vital to the efforts of Bahá’í communities. Therefore, these materials will continue to be a prominent feature of the educational endeavours of all training institutes during this new series of global Plans. We are aware that the Ruhi Institute will, during the Nine Year Plan, seek to complete the preparation of all the materials it has outlined for use in children’s classes, junior youth groups, and study circles, and the revision of published editions as necessary in light of experience. However, beyond what it has already delineated, it is not expected to develop new materials to be used worldwide.

 

۷.۳ In our message dated 30 December 2021 to the Conference of the Continental Boards of Counsellors, we highlighted how pleased we have been to observe the rich body of knowledge and insights which the friends, labouring in diverse social and cultural contexts, are generating about aspects of the community-building process. The friends are also becoming increasingly adept at identifying needs related to growth that are emerging naturally from efforts at the grassroots. These developments have implications for the systems for preparing and refining educational materials. We have thus concluded that it would now be propitious for more attention to be paid to extending the capacity to prepare educational materials, particularly in relation to supplementary materials and branch courses.

 

۷.۴ When we addressed the question of materials for the education of children and junior youth in our message to you of 12 December 2011, we indicated that, beyond the materials that are the core of each of these programmes, teachers and animators would, often in consultation with the institute coordinator at the cluster level, determine whether or not additional elements would be required to reinforce the educational process. The impressive advances in many parts of the world with regard to offering spiritual education to large numbers of children and junior youth have certainly involved a growing capacity of teachers and animators to wisely supplement the study of the lessons and texts with appropriate elements on the basis of their specific circumstances. Notable in this respect are elements related to artistic activity and service projects. Nonetheless, when the need to supplement the study of a particular topic has been felt across a country or region, some institutes have themselves developed or adopted additional materials and have arranged for them to be disseminated more extensively. These supplementary items have, for the most part, been simple elements, such as songs or stories. A similar experience is unfolding in relation to the main sequence of courses, although the additional materials that some institutes have introduced in this connection, which include compilations from the Bahá’í writings on specific topics and case studies of relevant experience, tend to be of a more complex nature.

 

۷.۵ The flourishing of a vibrant process of spiritual education in growing numbers of clusters will require of institutes a well-developed ability to oversee the appropriate introduction of supplementary elements. In this, institutes must be as much concerned with reinforcing the educational process as with maintaining its integrity. They will thus need to bear in mind the various cautions we set out in our 12 December 2011 message. They must, of course, also guard against overwhelming the friends with diverse additional elements that, by their sheer volume, might inadvertently detract from the effective delivery of the principal materials.

 

۷.۶ Concerning branch courses, how they are to emerge must be understood in the context of the dynamics in countries and regions where the community-building process is advancing with intensity. As many more friends dedicate themselves to promoting the various activities to which the study of institute courses gives rise, distinct areas of learning associated with each of these activities steadily take shape in the life of a population. Some of these areas of learning, such as those concerned with collective worship, deepening, and teaching, are supported by Area Teaching Committees, while others related to the spiritual education of children, junior youth, and youth and adults are fostered by the training institutes. Additional areas of learning supported by other agencies also gradually come into place as more and more people study the higher courses of the institute’s sequence. As the endeavours in each of these areas are sustained by growing numbers of friends, fresh insights are generated that are distinctive in that they arise from systematic effort undertaken in a particular social and cultural setting. There is an increasing understanding of what other concepts, approaches, abilities, and attitudes are essential to advancing an aspect of the community-building process. These become objects of conversation in periodic gatherings held to consult and reflect on the experience being gained. Aside from the initiatives individuals or institutions and agencies may take to respond to these needs, the institute might decide to promote the use of a supplementary material as described above. Over time, what is learned is captured by the institutions and agencies of the Faith in various documents, narrative accounts, and case studies which, in their totality, constitute a record of unfolding experience. When a sizeable body of knowledge accumulates, it becomes possible to further systematize it by developing a branch course.

 

۷.۷ We have in the past likened the main sequence to the trunk of a tree that supports other courses branching from it, each branch addressing some specific area of action. The preparation of such branch courses would necessarily occur over time through a pattern marked by action and reflection and in which conceptualization and activity in the field go hand in hand. For training institutes that take on this task, there are several requisites. They will need to be able to understand profoundly the content of the institute’s main sequence and the pedagogical principles involved, analyse clearly the experience arising at the grassroots as activities advance, collaborate with teams of friends dedicated to the progress of specific aspects of the community-building process, operate in a learning mode, and draw into their work individuals with abilities needed for preparing materials. Once in place, the branch course would help the friends promoting the related activity to further strengthen their capacity, and it would contribute to extending the associated process of learning in the life of the population. The course would also serve as a repository of the accruing knowledge and as a means for its propagation.

 

۷.۸ Developing materials of this nature is a complex exercise, and it is of course not a goal that every training institute develop its own branch courses. Training institutes, in consultation with the National Spiritual Assembly and the Counsellors, will determine when it is timely to develop or adopt such additional educational materials. Many institutes will simply select branch courses appropriate to their needs from those of proven effectiveness created by other institutes. Beyond branch courses, it is anticipated that institutes will in the future prepare or adopt other types of courses, which may be integrated in some way into the main sequence or be offered separately. This will, naturally, require the acquisition of even greater capacity by the institutes. However, notwithstanding the far-reaching effects of their efforts, institutes are not expected to address all the educational needs of the Bahá’í community. Within divers populations, large-scale growth will lead to new educational endeavours to address other pressing demands.

 

۷.۹ We are confident that, as the friends labour in all regions to release the society-building power of the Faith, the years ahead will witness a significant further expansion of the capacity of training institutes to provide spiritual education to large numbers and to generate, apply, and disseminate knowledge. As part of its mandate to watch over the process of human resource development, we have asked the International Teaching Centre to follow closely the raising of capacity for preparing educational materials. It will establish mechanisms for supporting the institutes and for ensuring that what is learned is appropriately propagated.

 

۷.۱۰ We will beseech the Blessed Beauty in the Holy Shrines that the operations of training institutes, these vital agencies of the Faith, may ever receive His unfailing blessings and confirmations.

[signed: The Universal House of Justice]

 

۳  ژانویه  ۲۰۲۲

دوستان عزیز و محبوب،

۸.۱ امروز، روزی که با اشتیاق فراوان منتظر استقبال از همۀ شما در ارض اقدس و حضورتان در کنفرانس مشترک با هیئت‌های مشاورین قارّه‌ای بودیم، مایلیم با نگارش این صفحات مراتب تأسّف خود را از اینکه برگزاری این گردهمایی که مدّت‌ها آرزویش را داشتیم به سبب شرایط کنونی جهان امکان‌پذیر نگشت، بیان داریم.  اشواق قلبیّۀ خود را که امیدوار بودیم حضوراً به شما ابراز داریم اکنون باید از راه دور ابلاغ گردد.  امّا بُعد مسافت از شدّت محبّتی که نسبت به تک تک شما عزیزان داریم نمی‌کاهد.

۸.۲ یک‌صد سال پیش در چنین روزی الواح مبارکۀ وصایای حضرت عبدالبهاء برای اوّلین بار قرائت علنی گردید.  مولای حنون در آن سند نفیس تاریخی وظایف حضرات ایادی امرالله را تعیین فرمودند، نفوسی که برای کمک به آنان هیئت‌های معاونت ترویج و صیانت به وجود آمد.  حضرت عبدالبهاء ایادی امرالله را مأمور فرمودند که به «نشر نفحات اللّه و تربیت نفوس و تعلیم علوم و تحسین اخلاق عموم» پردازند و تأکید فرمودند که باید مظهر «تقدیس و تنزیه در جمیع شئون» باشند به نحوی که «از اطوار و احوال و کردار و گفتار باید تقوای الهی ظاهر و آشکار باشد.»  زیارت این کلمات در این زمان یاد خدماتی را که هر یک از شما در همۀ عالم بهائی به آن مشغولید در ذهن این مشتاقان زنده می‌کند.  جامعۀ بهائی در سراسر جهان براستی مدیون تمامی مؤسّسۀ مشاورین است که شامل نفوسی می‌شود که طیّ سال‌های گذشته به عنوان مشاورین قارّه‌ای، اعضای هیئت‌ معاونت، و مساعدین قائم به خدمت بوده‌اند.  پیشرفت‌های شگفت‌انگیز دهه‌های اخیر که امروزه در جهان به چشم می‌خورد بدون چنین خدمات خالصانه‌ای از جانب این نفوس امکان‌پذیر نبود.  کمکی حیاتی و ضروری در این پیشرفت‌ها همانا هدایات و تشویق‌های مؤسّسۀ دارالتّبلیغ بین‌المللی بوده است:  موٴسّسه‌ای بیدار و هوشیار، پرشور و با درایت، و کاملاً خستگی‌ناپذیر.

۸.۳ شما عزیزان تا به حال فرصت آشنایی با تمهیدات نقشۀ نه‌ساله را داشته‌اید و در مقتضیات آن تعمّق و تأمّل نموده‌اید.  همانطور که مبرهن است، دامنۀ میادین خدمت مؤمنین در محدوده‌های جغرافیایی خود برای به ظهور رساندن هر چه بیشتر نیروی اجتماع‌سازی آیین بهائی گسترش یافته است.  به همین منوال دامنۀ اموری که شما باید مجدّانه به آن توجّه نمایید نیز گسترش یافته است.  مساعی شما جزء لاینفکّ پرورش قابلیّتِ مشارکت در زمینه‌های مختلفِ مجهوداتِ جامعۀ بهائی است و به همان میزان جزء لاینفکّ کمک به دوستان است تا قابلیّت کسب شده را در عمل به منصّۀ ظهور برسانند.  در پاسخگویی به این دو نیاز و به طور کلّی برای انجام وظایف‌تان برای تعلیم و تربیت و تهذیب اخلاق، شما البتّه تا حدّ زیادی متّکی بر کارآیی فرایند مؤسّسۀ آموزشی می‌باشید.  مؤسّسۀ آموزشی از آغاز تأسیس وسیله‌ای ضروری برای خدمات‌ شما بوده و حمایت پراشتیاق شما برای توسعۀ موٴسّسه نیز به همان اندازه ضرورت داشته است.  بنا بر این مشاهدۀ روح همکاری صمیمانه و چشمگیری که وجه امتیاز روابط شما با همۀ نفوسی است که مسئول هماهنگی مجهودات مؤسّسه هستند، موجب مسرّت عمیق این جمع است.

۸.۴ شرحی را که در پیام خود به مشاورین چند روز پیش ابلاغ نمودیم بدون شک مطالعه نموده‌اید که چگونه باید احبّا را یاری نمایید تا برای هر یک از چالش‌های متعدّدی که در پیگیری نقشه با آن مواجه می‌شوند پاسخی مناسب بیابند.  در این خصوص مطمئنّیم واقفید که هر چقدر تأثیر پند و اندرزهای شما مفید باشد، تأثیر سرمشق بودن شما بیشتر است.  توانایی قابل ملاحظۀ مؤسّسۀ شما این است که مؤمنین را با سطوح مختلف نظم اداری مرتبط می‌سازد و روحیّۀ همکاری را که موجب پیوند آن دو با یکدیگر می‌شود تحکیم می‌کند.  یک وظیفۀ مهم و حیاتی شما این است که آگاهی نسبت به مقصد نظم اداری بهائی را افزایش دهید و به تأسیس و عملکرد صحیح محافل روحانی محلّی جدید کمک نمایید.  ارتباط دوستان را با نقشه‌ها و پروژه‌های مؤسّسات بهائی در سطوح محلّی، منطقه‌ای و ملّی برقرار نگاه می‌دارید و نهایتاً پیوند بین احبّا و بیت العدل اعظم را از طریق تشویق و راهنمایی آنان در مطالعۀ پیام‌های صادره تقویت می‌کنید.  احبّا برای درکی واضح از نقشه و نمونه‌ای از شجاعت در اجرای تمهیداتش به خصوص در نشر نفحات الله به شما ناظرند.  آشنایی عمیق‌تان با واقعیّت اوضاع در محدوده‌های جغرافیاییِ مختلف، توأم با درک کامل‌تان از الزامات پیشبرد امر الله، شما را در موقعیّت مطلوبی قرار می‌دهد تا به مشاورات راجع به چگونگی به ظهور رساندن نیروی اجتماع‌سازی آیین بهائی در هر شرایطی کمکی اندیشمندانه، مبتکرانه، و به موقع ارائه دهید.

۸.۵ علاوه بر موارد فوق مایلیم تأکیدی بر نقش ویژۀ شما در تشویق جوانان بنماییم.  بسیاری از جوانانی که اکنون به کسب پیروزی برای امر الهی موفّقند، به مدد حمایت‌های مشتاقانه و خالصانۀ یک معاون و یا یک مساعد قیام نمودند، آموختند تا به قدرت تأییدات الهیّه متّکی باشند، و دلیرانه به میدان خدمت وارد شوند.  مسئولیّت‌های شما به مراتب وسیع‌تر است و شامل پیشبرد تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان، تعالی جوانان و تقویت الگوی حیات خانواده می‌باشد، الگویی که موجد ترقّی نسل‌های متوالی از نفوس فداکار و مؤمنین وفادار به حضرت بهاءالله خواهد شد، نفوسی که بهبود عالم انسانی را بر پیشبرد منافع شخصی خود ترجیح می‌دهند.  جوانانی که در سال پایانی نقشۀ نه‌ساله برای تضمین موفّقیّت نهایی آن قائم به خدمت خواهند بود اغلب کودکان جامعه هستند که امروز با عشق به جمال قدم و درک رسالت آن حضرت پرورش می‌یابند.

۸.۶ دوستان عزیز و محبوب، در لحظات دعا و نیایش‌تان به درگاه جمال اقدس ابهی مطمئن باشید که ادعیۀ قلبی این مشتاقان در اعتاب مقدّسۀ علیا به نیابت از شما عزیزان همراه شما است.  باشد که حرکت و سکون شما از هدایات نسایم مشیّت‌ الهی مدد گیرد و امید آنکه خداوند متعال موهبت ابدیِ آن خدمت به آستان مقدّس را که بر طبق ارادۀ‌ غالبۀ او است به شما عنایت فرماید.

[امضا:  بیت العدل اعظم]

۴  ژانویه  ۲۰۲۲

ستایندگان اسم اعظم در سراسر عالم ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

۹.۱ در این لحظات در معیّت مشاورین قارّه‌ای هستیم که اکثرشان در ارض اقدس حاضرند و معدودی که موفّق به حضور نشدند از راه دور به ما پیوسته‌اند و ششمین و آخرین روز کنفرانس‌شان که متمرکز بر نقشۀ نه‌سالۀ آینده است در شرف اتمام می‌باشد.  آنچه می‌توان در بارۀ روح این کنفرانس که در شرکت‌کنندگانش قابل رؤیت است با شما در میان گذاشت بسیار زیاد است.  مشحون از تجارب‌، مشاورین به رأی ‌العین شاهد افزایش قابلیّت در عالم بهائی بوده‌اند و مطمئن از توفیقات بیشتری که شما عزیزان می‌توانید کسب نمایید.  این جمع نمی‌توانست آرزوی بینشی دقیق‌تر و بصیرتی روشن‌تر در بارۀ الزامات نقشۀ بعدی از آنچه در مشاورات این نفوس مخلص و فداکار ملاحظه شد داشته باشد.  امّا این البتّه آغاز کار است.  مشاورین محترم در مراجعت به کشورهای خود در پنج قارّۀ عالم آنچه را فراگرفته‌اند برای شما و کسانی که با شما قائم به خدمتند به ارمغان خواهند آورد.  در حالی که برای این مشروع همگانی عظیم آماده می‌شوید، مشاورین و معاونین‌شان‌ در کنار شما خواهند بود — به خصوص هنگام مشارکت‌تان در موج کنفرانس‌هایی که به زودی در سراسر کرۀ ارض منعقد خواهد گشت، کنفرانس‌هایی که در آن، دعوت عمومی حضرت بهاءاللّه جمع خیرخواهان عالم انسانی را برای تلاش در راه بهبود و اصلاح عالم تحرّک خواهد بخشید.

۹.۲ تقارن شرایط و اوضاع در جهان و در درون امر مبارک این برهه از زمان را برهه‌ای بسیار پراهمّیّت نموده است.  چالش‌های جهانی که اکنون بشریّت با آن رو به روست آزمونی شدید است برای آمادگی نوع انسان جهت کنار گذاشتن منافع شخصی کوتاه‌مدّت و قبول این واقعیّتِ روشن روحانی و اخلاقی که نوع بشر یک خانوادۀ واحد و به هم پیوسته است و یک وطن پرارزش و مشترک را دارا است.  هم‌زمان، پیروان حضرت بهاءاللّه بار دیگر مشغول بررسی امکانات و فرصت‌های موجود برای به ظهور رساندن نیروی اجتماع‌سازی آیین بهائی هستند.  این نقشه آزمونی است برای صبر و استقامت، عزم و اراده، و شدّت محبّت‌شان نسبت به کسانی که در کنارشان زندگی می‌کنند.  آنان در همه جا به پرورش جوامعی کمک خواهند نمود که هدف مشترک دارند و به نیروی اتّحاد برای درمان آلام بشر و تعالی او واقفند.  باشد که در این جوامع هر نفسی مأمن و پناهی جوید و در مجهودات فراوان دوستان برای عبادت و نیایش، برای تعلیم و تربیت، برای تقلیب اجتماعی، و برای توسعۀ جوامع، هر نفسی فضایی برای رشد و خدمت بیابد.  این مشتاقان از زیارت وعدۀ حضرت عبدالبهاء در اهتزازیم که می‌فرمایند:  «صغیران بزرگوار شوند و بینوایان بانوا گردند اطفال ابناء ملکوت شوند و گمشدگان بوطن الهی پی‌برند».

۹.۳ زمانی که حضرت بهاءاللّه بشارات مبارکۀ خود را نازل فرمودند، تعداد مؤمنین مخلصی که بتوانند پیام حضرتش را به بشریّت برسانند محدود بود.  الحمد للّه امروز اخلاص دوستان به همان درجه ولی تعدادشان در اوج است.  امید چنانکه قلوب‌شان به قوّت کلام الهی ثابت و راسخ گردد و در هر موقعیّت و در هر محیطی به انوار ملکوتی بدرخشند.  این است ادعیه‌ای که بر زبان خواهیم آورد و آرزویی که در سینه خواهیم داشت هنگامی که امروز برای دعا به نیابت از شما در معیّت مشاورین به روضۀ مبارکه وارد می‌شویم.

[امضا:  بیت العدل اعظم]