لوح الناقوس
هُوَ الْعَزِيزُ
هَذِهِ رَوْضَةُ الفِرْدَوْسِ ارْتَفَعَتْ فِيهَا نَغْمَةُ اللّٰهِ المُهَيمِنِ الْقَيُّومِ، وَفِيهَا اسْتَقَرَّتْ حُورِيَاتُ الخُلْدِ مَا مَسَّهُنَّ أَحَدٌ إِلَّا اللّٰهُ الْعَزِيزُ الْقُدُّوسُ، وَفِيهَا تَغَرَّدَ عَنْدَلِيبُ الْبَقآءِ عَلَى أَفْنَانِ سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى بِالنَّغْمَةِ الَّتِي تَتَحَيَّرُ مِنْهَا الْعُقُولُ، وَفِيهَا مَا يُقَرِّبُ الْفُقَرآءَ إِلى شَاطِئِ الْغَنآءِ وَيَهْدِي النَّاسَ إِلى كَلِمَةِ اللّٰهِ وَإِنَّ هَذَا لَحَقٌّ مَعْلُومٌ. بِسْمِكَ الْهُوْ وَإِنَّكَ أَنْتَ الْهُوْ يَا هُوْ.
(مضمون: این گلزار فردوس است که در آن نغمه خداوند مهیمن قیّوم مرتفع شده است، که در آن حوریات بهشتی ای که غیر خداوند عزیز قدوس به آنها نرسیده، مستقرّند، و در آن عندلیب بقا بر شاخه های درخت بهشت به نغمه ای آواز بلند کرده که عقول را متحیر نموده است، و در آن، آنچه سببِ تقرّب فقرا به ساحل غنا و هدایت مردم به جانب کلمه الهی است، نهفته شده است، و این همانا حقیقت معلوم است. قسم به اسمت «هُوَ»- همانا تو اوستی، ای او).
يَا رَاهِبَ الْأَحَدِيَّةِ اضْرِبْ عَلَى النَّاقُوسِ بِمَا ظَهَرَ يَوْمُ اللّٰهِ وَاسْتَوَى جَمَالُ الْعِزِّ عَلَى عَرْشِ قُدسٍ مُنِيرٍ، سُبْحَانَك يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای راهب (زاهد) وحدانیت الهیه - بر ناقوس بکوب که یوم الله ظاهر شده و جمال عزّ بر عرش قدس منیرش مستقرّ شده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه به غیر تو، احدی نیست).
يَا هُوْدَ* الْحُكْمِ اضْرِبْ عَلَى النَّاقُورِ بِاسْمِ اللّٰهِ الْعَزِيزِ الْكرِيمِ بِمَا اسْتَقَرَّ هَيْكَلُ الْقُدْسِ عَلَى كُرْسِيِّ عِزٍّ مَنِيعٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای هود حکم (الهی) - به اسم خداوند عزیز کریم به ناقور بِدَم که هیکل قدس بر کرسی عزّ منیع جالس شده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه به غیر تو احدی نیست).
يَا طَلْعَةَ الْبَقَآءِ اضْرِبْ بِأَنَامِلِ الرُّوحِ عَلَى رَبَابِ قُدْسٍ بَدِيعٍ بِمَا ظَهَرَ جَمَالُ الْهُوِيَّةِ فِي رِدَاءِ حَرِيرٍ لَمِيعٍ، سُبْحَانَك يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای طلعت بقا - با انگشتان روح، رباب قدس بدیع را بنواز که جمال هویّه در قمیص حریر لمیع ظاهر شده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه به غیر تو احدی نیست).
يَا مَلَكَ النُّورِ انْفُخْ فِي الصُّورِ فِي هَذَا الظُّهُورِ بِمَا رَكِبَ حَرْفُ الْهَآءِ بِحَرْفِ عِزٍّ قَدِيمٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای فرشته نور - بواسطه این ظهور، در شیپور بِدَم که حرف «ها» با حرف عزّ قدیم ترکیب شده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا عَنْدَلِيبَ السَّنَاءِ غَنِّ عَلَى الْأَغْصَانِ فِي هَذَا الرِّضْوَانِ عَلَى اْسْمِ الْحَبِيبِ بِمَا ظَهَرَ جَمَالُ الْوَرْدِ عَنْ خَلْفِ حِجَابٍ غَلِيظٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای عندلیبِ آسمانی - بر شاخه های این گلزار به اسم محبوب تغنّی نما که جمال گُل از ورای حجابِ غلیظ ظاهر شده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا بُلْبُلَ الْفِرْدوْسِ رِنِّ عَلَى الْأَفْنَانِ فِي هَذَا الزَّمَنِ الْبَدِيعِ بِمَا تَجَلَّى اللّٰهُ عَلَى كُلِّ مَنْ في الْمُلْكِ أَجْمَعِينَ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای بلبل جنّت - در این زمان بدیع، بر شاخه ها ترنّم نما که خداوند بر جمیع خلایق تجلّی فرموده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت احدی نیست).
يَا طِيْرَ الْبَقَآءِ طِرْ فِي هَذَا الْهَوَآءِ بِمَا طَارَ طَيرُ الوَفَآءِ فِي فَضَآءِ قُرْبٍ كرِيمٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای طیر بقاء - در این فضا به پرواز درآ که طیر وفا در فضای قُرب الهی به پرواز آمده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا أَهْلَ الْفِرْدوْسِ غَنُّوا وَتَغَنُّوا بِأَحْسَنِ صَوْتٍ مَلِيحٍ بِمَا ارْتَفَعَتْ نَغْمَةُ اللّٰهِ خَلْفَ سُرَادقِ قُدسٍ رَفِيعٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای اهل فردوس - آواز برآرید و به زیباترین صوت تغنّی نمایید که نغمه الهی از ورای سراپرده قدس رفیع مرتفع شده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا أَهْلَ الْمَلَكوتِ تَرَنَّمُوا عَلَى إِسْمِ الْمَحْبُوبِ بِمَا لَاحَ جَمَالُ الْأَمْرِ عَنْ خَلْفِ الْحُجُبَاتِ بِطِرَازِ رُوحٍ مُنِيرٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای اهل ملکوت - اسم محبوب را ترنّم نمایید که جمال امرش از پشت حجبات به زینت روح منوّر شده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا أَهْلَ مَلَكوتِ الْأَسْمَآءِ زَيِّنُوا الرَّفَارِفَ الْأَقْصَى بِمَا رَكِبَ الْإِسْمُ الْأَعْظَمُ عَلَى سَحَابِ قُدْسٍ عَظِيمٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای اهل ملکوت اسماء - اقصی طبقات بهشت را مزّین نمایید که اسم اعظم سوار بر ابرِ** قدس عظیم آمده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا أَهْلَ جَبَرُوتِ الصِّفَاتِ فِي أُفُقِ الْأَبْهَى اسْتَعِدًّوا لِلِقَاءِ اللّٰهِ بِمَا هَبَّتْ نَسَمَاتُ الْقُدْسِ عَنْ مَكمَنِ الذَّاتِ وَإِنَّ هَذَا لَفَضْلٌ مُبِينٌ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای اهل جبروتِ صفات در افق ابهی - آماده لقاء الله شوید که نسیم قدس از مکمن ذات (الهی) وزیدن گرفته، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا رِضْوَانَ الْأَحَدِيَّةِ تَبَهَّجْ فِي نَفْسِكَ بِمَا ظَهَرَ رِضْوَانُ اللّٰهِ الْعَلِيِّ الْمُقْتَدرِ الْعَلِيمِ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای بهشت وحدانیت الهی - در خود مسرور باش که رضوان خداوند علی مقتدر علیم ظاهر شده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا سَمَآءَ الْعِزِّ اشْكُرِي اللّٰهَ فِي ذَاتِكِ بِمَا ارْتَفَعَتْ سَمَآءُ الْقُدْسِ فِي هَوَاء قَلْبٍ لَطۭيفٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای سماء عزّ - در ذات وجودت خدا را شکر کن که سماء قدس در فضای قلب لطیف مرتفع شده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا شَمْسَ الْمُلْكِ اكْسِفِي وَجْهَكِ بِمَا أَشْرَقَتْ شَمْسُ الْبَقَآءِ عَنْ أُفُقِ فَجْرٍ لَمِيعٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای خورشید ارض - رویت را بپوشان که شمس بقاء از افق فجر اشراق فرموده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا أَرْضَ الْمَعْرِفَةِ ابْلَعِي مَعَارِفَكِ بِمَا انْبَسَطَتْ أَرْضُ الْمَعْرِفَةِ فِي نَفْسِ اللّٰهِ الْمُتَعالِي الْعَزِيزِ الْكَرِيمِ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای ارض علم (معرفت) - علمت را ببلع که ارض علم (حقیقی) به واسطه نفس متعالی عزیزِ کریمِ الهی گسترده شده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا سِرَاجَ الْمُلْكِ اطْفَئْ فِي نَفْسِكَ بِمَا أَضَآءَ سِرَاجُ اللّٰهِ فِي مِشْكَاةِ الْبَقَآءِ وَاَسْتَضَاءَ مِنْهُ أَهْلُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرَضِينَ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای سراج سلطنت (ارضی) - خاموش شو که سراج الهی در مشکات بقاء تابان شده و جمیع سماوات و ارض را روشن فرموده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا بُحُورَ الْاَرْضِ اسْكُنُوا عَنِ الْأَمْوَاجِ فِي أَنْفُسِكُمْ بِمَا تَمَوَّجَ الْبَحْرُ الْأَحْمَرُ بِأَمْرٍ بَدِيعٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای دریاهای زمین - امواج تان را ساکن نمایید که بحرِ احمر بامر بدیعی به موج آمده، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا طَاوُوسَ الْأَحَدِيَّةِ تَشَهَّقْ فِي أَجَمَةِ اللَّاهُوتِ بِمَا ظَهَرَتْ نَغْمَةُ اللّٰهِ عَنْ كُلِّ طَرَفٍ قَرِيبٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای طاووس احدیّه - در نیستان لاهوت فریاد کن که نغمه الهی در قربِ جمیعِ اطراف به نوا آمده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا دِيْك الصَّمَدِيَّةِ تَدَلَّعْ*** فِي أَجَمَةِ الْجَبَرُوتِ بِمَا نَادَى مُنَادِي اللّٰهِ عَنْ كُلِّ شَطْرٍ مَنِيعٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای خروس**** صمدیه - در بیشه جبروت بانگ برآور که منادی الله از کلِ شطرِ منیع ندا فرموده. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا مَلَأَ الْعُشَّاقِ ابْشِرُوا بِأَرْوَاحِكُمْ بِمَا تَمَّ الْفِرَاقُ وَجَاءَ الْمِيثَاقُ وَظَهَرَ الْمَعْشُوقُ بِجَمَالِ عِزٍّ مَنِيعٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای ملاء عشاّق - در ارواحتان شادی کنید که فراق به انتهاء آمد و میثاق فرا رسید و معشوق به جمالِ عزِّ منیع جلوه گر شد. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
يَا مَلَأَ الْعِرْفَانِ سُرُّوا بِذَوَاتِكُمْ بِمَا ذَهَبَ الْهِجْرَانُ وَجَاءَ الإِيَقَانُ وَلَاحَ جَمَالُ الْغُلَامِ بِطِرَازِ الْقُدْسِ فِي فِرْدوْسِ اِسْمٍ مَكِينٍ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَد إِلَّا هُوْ،
(مضمون: ای ملاء عرفان - در ذات خود مسرور شوید که (دورانِ) هجران سپری شد و ایقان آمد و جمالِ غلام به زیور قدس در جنّت اسم مهیمنش لائح شد. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ يَا إِلَهِي أَسْئَلُكَ بِيَوْمِكَ الَّذيۭ فِيهِ بَعَثْتَ كُلَّ الْأَيَّامِ وَبِآنٍ مِنْهُ أَحْصِيْتَ زَمَنَ الْأَوَّلِينَ وَالْآخِرِينَ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: پاک و منزه ای، ای خدای من - به یوم تو که در آن کل ایّام ظاهر شد و به آنی که زمان اولین و آخرین در آن حساب شد، مسئلت می نمایم، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
وَبِإِسْمِكَ الَّذِيۭ جَعَلْتَهُ سُلْطَانًا فِي جَبَرُوتِ الْأَسْمَآءِ وَحَاكِمًا عَلَى مَنْ فِي السَّمَوَاتِ وَالْأَرَضِينَ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: و به اسمت که آن را سلطان جبروت اسماء و حاکم زمین و آسمان مقرر فرمودی، پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
أَنْ تَجْعَلَ هَؤُلَآءِ أَغْنِيَاءَ عَنْ دُونِكَ وَمُقْبِلِينَ إِلَيْكَ وَمُنْقَطِعِينَ عَمَّنْ سِوَاكَ وَإِنَّكَ أَنْتَ الْمُقْتَدرُ الْعَزِيزُ الرَّحۭيمُ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: که این بندگان را از دونت مستغنی فرمایی، به سویت مقبل کنی و از سوایت منقطع نمایی. و همانا توئی مقتدر عزیز رحیم. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت، احدی نیست).
ثُمَّ اجْعَلْهُمْ يَا إِلَهِي مُقِرِّينَ بِوَحْدَانِيَّتِكَ وَمُذْعِنِينَ بِفَرْدَانِيَّتِكَ بِحَيثُ لَا يُشَاهِدُونَ دُونَكَ وَلَا يَنْظُرُونَ غَيْرَكَ وَإِنَّكَ أَنْتَ عَلَى ذَلِكَ لَمُقْتَدرٌ قَدِيرٌ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: آنگاه آنان را اقرار کننده و اذعان کننده وحدانیت و فردانیت خود بساز به طوری که دونِ تو را مشاهده نکنند و غیرِ تورا ناظر نباشند و همانا تو بر آنچه خواهی قادری. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت احدی نیست).
ثُمَّ اَحْدِثْ يَا مَحْبُوبِي فِي قُلُوبِهِمْ حَرَارَةَ حُبِّكَ عَلَى قَدْرٍ يَحْتَرِقُ بِهَا ذِكُرُ غَيْرِكَ لِيَشْهَدُوا فِي أَنْفُسِهِمْ بِأَنَّك لَمْ تَزَلْ كُنْتَ فِي عُلُوِّ الْبَقَآءِ وَلَمْ يَكُنْ مَعَكَ مِنْ شَيءٍ وَتَكُونُ بِمِثْلِ مَا قَد كُنْتَ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْكَرِيمُ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: آنگاه آتش حبّت را در قلوبشان بیفروز به طرزی که ذکرِ غیرِ تو را بسوزاند تا در نفسِ خود شهادت دهند که همیشه در علوّ بقا مکان داشتی و هیچ شیئی با تو نبوده و همیشه چنین خواهی بود. پروردگاری جز تو خداوند کریم نیست. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت احدی نیست).
لِأَنَّ عِبَادَكَ الَّذِينَ يُرِيدُونَ أَنْ يَرْتَقُوا إِلَى مَعَارِجِ تَوْحِيدِكَ لَوْ تَسْتَقِرُّ أَنْفُسُهُمْ عَلَى ذِكْرِ دُونِكَ لَنْ يَصْدُقَ عَلَيهِمْ حُكْمُ التَّوْحِيدِ وَلَنْ يَثْبُتَ فِي شَأْنِهِمْ سِمَةُ التَّفرِيدِ، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ،
(مضمون: اگر عبادت اراده به ارتقاء به معارج توحیدت نمایند و اَنفُسِ خود را بر ذکر دونت قرار دهند، بر آنها حکم توحید صادق نمی شود، و نه نشانِ فردانیت در شانشان ثابت می گردد. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت احدی نیست).
فَسُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ يَا إِلَهِي لَمَّا كَانَ الْأَمْرُ كَذَلِكَ أَنْزِلْ مِنْ سَحَابِ رَحْمَتِكَ مَا يُطَّهَرُ بِهِ أَفْئِدَةُ مُحِبِّيكَ وَيُقَدَّسُ بِهِ قُلُوبُ عَاشِقِيكَ ثُمَّ ارْفَعْهُمْ بِرَفْعَتِكَ ثُمَّ غَلِّبْهُمْ عَلَى مَنْ عَلَى الْأَرْضِ، وَهَذَا مَا وَعَدْتَ بِهِ أَحِبَّائَكَ بِقَوْلِك الْحَقِّ: نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُم أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُم الْوَارِثِينَ*****، سُبْحَانَكَ يَا هُوْ يَا مَنْ هُوَ هُوْ يَا مَنْ لَيسَ أَحَدٌ إِلَّا هُوْ.
(مضمون: پاک و مقدسی ای پروردگار من - حال که چنین است، از ابر رحمتت نازل فرما آنچه را که قلوب عشّاقت را منزه می فرماید و قلوبشان را مقدس می نماید. آنگاه به رفعت خود، آنها را مرتفع فرما و غالب بر اهل ارض فرما. و این وعده ای است که به کلام حقّت به احبایت دادی: و اراده فرمودیم که بر آنهایی که بر روی زمین فرو دست قرار گرفته بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان و ورّاث خود قرار دهیم. پاک و منزه ای، ای که اوستی، ای آنکه مِن دونت احدی نیست).
*****
* به انگلیسی حضرت هود ترجمه شده است. حضرت هود از انبیاء الهی از اقوام بائده عرب بودند که در حکایت مربوط به حیاتشان آمده که چون قوم عاد به بت پرستی ادامه دادند، خداوند باد شدیدی به مدت هشت شبانه روز برانگیخت و آنان را به هلاکت رسانید. نام حضرت هود در کتاب مستطاب ایقان نیز آمده است. در لغت به معنی توبه کنندگان است. هم چنین به معنی یهود و یهودیان نیز می باشد، چنانچه در چند آیه از جمله آیه ۱۳۵ سوره بقره این واژه برای یهودیان استفاده شده است.
** شاید اشاره به آیه انجیل در مورد رجعت حضرت مسیح است که سوار بر ابر ظاهر می شوند.
*** چون خروس هنگام بانگ زبانش را از دهان خارج می کند دلع دیک گفته شده.
**** دیک العرش در قصص قدیمه خروس عرش آسمانی و ملکوتی است که چون بخواند همه خروسهای زمین به آواز در آیند. کنایه از مظهر امرالله است.
***** سوره قصص آیه ۵
مطالب زیر از اثر جاودانه جناب ادیب طاهرزاده - نفحات ظهور جلد دوم است:
لوح سبحانک یا هو
در شب پنجم جمادی الاوّل ۱۲۸۰ هجری مطابق ۱۹ اکتبر ۱۸۶۳ در سالگرد مبعث حضرت اعلی، لوح زیبائی در اسلامبول از قلم حضرت بهاءالله و به دست مبارکشان به لسان عربی نازل شده است که به سبب آیات نازله در مطلع آن به لوح ناقوس یا سبحانک یا هو معروف است.
این اثر زیبا به استدعای یکی از اصحاب به نام آقا محمد علی تنباکو فروش اصفهانی که به واسطه حضرت عبدالبهاء از جمال مبارک شده بود، از قلم اعلی نازل گشته است. نزول چنین لوح مهیمنی در چنان لیله فرخنده ای که اصحاب به برگزاری و تجلیل آن عید سعید مشغول بودند، سرور موفوری در قلوب آنان ایجاد نمود. حضرت بهاءالله در آیات اولیه این لوح مبارک چنین می فرمایند:
«یا راهب الاحدیّه اضرب علی النّاقوس بما ظهر یوم الله و استوی جمال العزّ علی عرش قدس منیر».
این بیانات مهیمنه که به عنوان نمونه در این مقام ذکر شد، شمّه ای از عظمت و علوّ این لوح مبارک را به اجمال نشان می دهد. این لوح مبارک مانند الواح دیگری که در ایّام حوالی اظهار امر از قلم اعلی صادر گشته با چنان قدرت غیر قابل توصیفی نبّاض است که تنها از قلم مظهر ظهور کلّی الهی می تواند ناشی شود و آیات بی نظیر نازله در آن در عین عمق و اصالت به حدّی زیبا و موزون است که با هیچ قلمی قابل وصف نیست. این لوح زیبا به سبکی تصنیف گشته که مناسب تلاوت دسته جمعی است و هنگامی که در جمع احبّا تلاوت می شود، یک حالت جذبه و شوق ایجاد می کند. حضرت بهاءالله در این لوح که اندکی بعد از ترک بغداد نازل شده با عباراتی صریح و مهیمن ارتفاع شمس ظهور مبارک را اعلام، و بیان می فرمایند که نفسی که در پس پرده اختفاء مستور بوده، ظاهر گشته است. آن حضرت در همین لوح مبارک قدرت و عظمت امر اعظم را توصیف و حلول یوم الله را اعلان می نمایند. اهل فردوس اعلی را دعوت می کنند که خود را آماده و مستعد لقاءالله کنند. عشّاق خویش را به بهجت و سرور و تجلیل ظهور محبوب می خوانند و از تمام مخلوقات می خواهند که بشارت این ظهور اعظم را به عالمیان ابلاغ نمایند. و بالاخره در خاتمه لوح مبارک برای اصحاب خویش دعا می کنند تا از جمیع اشیاء سوای حضرتش منقطع شوند، قلوبشان به شعله حبّش مشتعل شود و از نفس و هوی منزّه گردند و قائمین بر تبلیغ امرش بر همه اهل عالم غالب شوند.
نظرات
ارسال یک نظر