کتاب عهد - لوح ارض باء - سوره غصن

کتابُ عهدی

اگر ‌افق ‌اعلی ‌از ‌زخرف ‌دنیا ‌خالیست، ‌ولکن ‌در ‌خزائن ‌تو ّکل ‌و ‌تفویض ‌از ‌برای ‌ورّاث ‌میراث‌ مرغوب‌ لا‌ عدل‌ له‌ (بی نظیر) گذاشتیم‌.

ALTHOUGH the Realm of Glory hath none of the vanities of the world, yet within the treasury of trust and resignation We have bequeathed to Our heirs an excellent and priceless Heritage.

گنج‌ نگذاشتیم‌ و‌ بر‌ رنج‌ نیفزودیم‌. ایم‌الله‌ در‌ ثروت‌ خوف‌ مستور‌ و‌خطرمکنون.

Earthly treasures We have not bequeathed, nor have We added such cares as they entail. By God! In earthly riches fear is hidden and peril is concealed.

انظروا‌ ثّم‌ اذکروا‌ ما‌ انزله‌ الرّحمن‌ فی‌ الفرقان‌: «ویل‌ لکل‌ّ همزة‌ لمزة‌ الذی‌ جمع‌ مالا‌ و‌ عدّده». (ناظر باشید و ذکر نمایید آنچه را که خداوند در قرآن نازل فرموده: وای بر بدگوی عیب جویی که مالی گرد آورد و بر شمرد - آیات ۱-۲ سوره همزه)

Consider ye and call to mind that which the All-Merciful hath revealed in the Qur’án: “Woe betide every slanderer and defamer, him that layeth up riches and counteth them.”

ثروت‌ عالم‌ را‌ وفائی‌ نه‌ آنچه‌ را‌ فنا‌ اخذ‌ نماید‌ و‌ تغییر‌ پذیرد‌ لایق‌ اعتنا‌ نبوده‌ و‌ نیست‌، مگر‌علی‌ قدر‌ معلوم.

Fleeting are the riches of the world; all that perisheth and changeth is not, and hath never been, worthy of attention, except to a recognized measure.

مقصود‌ این‌ مظلوم‌ از‌حمل‌ شداید‌ و‌ بلایا‌ و‌ انزال‌ آیات‌ و‌ اظهار‌ بّینات‌ اخماد‌ نار‌ ضغینه‌ و‌ بغضا‌ بوده (خاموشی آتش کینه و دشمنی)،

The aim of this Wronged One in sustaining woes and tribulations, in revealing the Holy Verses and in demonstrating proofs hath been naught but to quench the flame of hate and enmity,

که‌ شاید‌ آفاق‌ افئدٴه‌ اهل‌ عالم‌ بنور‌ اتّفاق‌ منوّر‌ گردد‌ و‌ بآسایش‌ حقیقی‌ فائز‌ گردد.

that the horizon of the hearts of men may be illumined with the light of concord and attain real peace and tranquility.

و‌ از‌ افق‌ لوح‌ الهی‌ نیّر‌این‌ بیان‌ لائح‌ و‌مشرق‌، باید‌ کل‌ بآن‌ ناظر‌باشند:

From the dawning-place of the divine Tablet the daystar of this utterance shineth resplendent, and it behooveth everyone to fix his gaze upon it:

‌ای‌ اهل‌ عالم‌ شما‌ را‌ وصیّت‌ مینمایم‌ بآنچه‌ سبب‌ ارتفاع‌ مقامات‌ شما‌ است.

We exhort you, O peoples of the world, to observe that which will elevate your station.

بتقوی‌ الله‌ تمسّک‌ نمائید‌ و‌ بذیل‌ معروف‌ تشّبث‌ کنید.

Hold fast to the fear of God and firmly adhere to what is right.

براستی‌ میگویم‌، لسان‌ از‌برای‌ ذکر‌خیر‌است‌، او‌ را‌ بگفتار‌ زشت‌ میالائید.

Verily I say, the tongue is for mentioning what is good, defile it not with unseemly talk.

عفا‌ الله‌ عمّا‌ سلف‌ (خداوند گذشته را عفو فرموده). از‌ بعد‌ باید‌ کل‌ بما‌ ینبغی‌ (آنچه شایسته است) تکلم‌ نمایند‌، از‌ لعن‌ و‌ طعن‌ و‌ ما‌ یتکدّر‌ به‌ الانسان‌ (آنچه باعث دلتنگی انسانها است) اجتناب‌ نمایند.

God hath forgiven what is past. Henceforward everyone should utter that which is meet and seemly, and should refrain from slander, abuse and whatever causeth sadness in men.

مقام انسان بزرگست! چندی قبل اين کلمه عليا از مخزن قلم ابهی ظاهر:

Lofty is the station of man! Not long ago this exalted Word streamed forth from the treasury of Our Pen of Glory:

امروز روزيست بزرگ و مبارک - آنچه در انسان مستور بوده امروز ظاهر شده و ميشود.

Great and blessed is this Day—the Day in which all that lay latent in man hath been and will be made manifest.

مقام انسان بزرگست، اگر بحقّ و راستی تمسّک نمايد و بر امر ثابت و راسخ باشد.

Lofty is the station of man, were he to hold fast to righteousness and truth and to remain firm and steadfast in the Cause.

انسان حقيقی بمثابه آسمان لدی الرّحمن مشهود؛ شمس و قمر سمع و بصر، و انجم او اخلاق منيره مضيئه.

In the eyes of the All-Merciful a true man appeareth even as a firmament; its sun and moon are his sight and hearing, and his shining and resplendent character its stars.

مقامش اعلی المقام و آثارش مُربّی امکان.

His is the loftiest station, and his influence educateth the world of being.

هر مقبلی اليوم عرف قميص را يافت و بقلب طاهر به افق اعلی توجّه نمود، او از اهل بها در صحيفه حمراء مذکور.

Every receptive soul who hath in this Day inhaled the fragrance of His garment and hath, with a pure heart, set his face towards the all-glorious Horizon is reckoned among the people of Bahá in the Crimson Book.

خذ قدح عنايتی باسمی، ثمّ اشرب منه بذکری العزيز البديع (قدح عنایتم را باسمم اخذ نمایید و به ذکرِعزیزِ بدیعم از آن بیاشامید).

Grasp ye, in My Name, the chalice of My loving-kindness, drink then your fill in My glorious and wondrous remembrance.

ای اهل عالم! مذهب الهی از برای محبّت و اتّحاد است؛ او را سبب عداوت و اختلاف منمائيد.

O ye that dwell on earth! The religion of God is for love and unity; make it not the cause of enmity or dissension.

نزد صاحبان بصر و اهل منظر اکبر، آنچه سبب حفظ و علّت راحت و آسايش عباد است از قلم اعلی نازل شده.

In the eyes of men of insight and the beholders of the Most Sublime Vision, whatsoever are the effective means for safeguarding and promoting the happiness and welfare of the children of men have already been revealed by the Pen of Glory.

ولکن جهّال ارض، چون مربّای نفس و هوسند، از حکمتهای بالغه حکيم حقيقی غافلند، و بظنون و اوهام ناطق و عامل.

But the foolish ones of the earth, being nurtured in evil passions and desires, have remained heedless of the consummate wisdom of Him Who is, in truth, the All-Wise, while their words and deeds are prompted by idle fancies and vain imaginings.

يا اولياء اللّه و امنائه! ملوک مظاهر قدرت و مطالع عزّت و ثروت حقّند. درباره ايشان دعا کنيد.

O ye the loved ones and the trustees of God! Kings are the manifestations of the power, and the daysprings of the might and riches, of God. Pray ye on their behalf.

حکومت ارض به آن نفوس عنايت شد و قلوب را از برای خود مقرّر داشت.

He hath invested them with the rulership of the earth and hath singled out the hearts of men as His Own domain.

نزاع و جدال را نهی فرمود، نهياً عظيما فی الکتاب (نهی عظیم در کتاب).

Conflict and contention are categorically forbidden in His Book.

هذا امر اللّه فی هذا الظّهور الاعظم. و عصمه من حکم المحو و زيّنه بطراز الاثبات انّه هو العليم الحکيم (این امر الهی در این ظهور اعظم است. و آن را از حکمِ محو حفظ فرموده و به طراز اثبات مزیّن فرموده. همانا او علیم حکیم است).

This is a decree of God in this Most Great Revelation. It is divinely preserved from annulment and is invested by Him with the splendor of His confirmation. Verily He is the All-Knowing, the All-Wise.

مظاهر حکم و مطالع امر که بطراز عدل و انصاف مزيّنند بر کلّ اعانت آن نفوس لازم.

It is incumbent upon everyone to aid those daysprings of authority and sources of command who are adorned with the ornament of equity and justice.

طوبی للامراء والعلماء في البهاء (خوشا بحال امراء و علماء اهلِ بهاء).

Blessed are the rulers and the learned among the people of Bahá.

اولئک امنائی بين عبادی و مشارق احکامی بين خلقی (آنها امنای من و مشارق احکام من میان مردمانند).

They are My trustees among My servants and the manifestations of My commandments amidst My people.

عليهم بهائی و رحمتی و فضلی الّذی احاط الوجود (بهاء، رحمت و فضل من که وجود را احاطه نموده، بر آنها باد).

Upon them rest My glory, My blessings and My grace which have pervaded the world of being.

در کتاب اقدس در اين مقام نازل شده آنچه که از آفاق کلماتش انوار بخشش الهی لامع وساطع و مُشرق است.

In this connection the utterances revealed in the Kitáb-i-Aqdas are such that from the horizon of their words the light of divine grace shineth luminous and resplendent.

يا اغصانی! در وجود قوّت عظيمه و قدرت کامله مکنون و مستور. به او و جهت اتّحاد او ناظر باشيد، نه باختلافات ظاهره از او.

O ye My Branches! A mighty force, a consummate power lieth concealed in the world of being. Fix your gaze upon it and upon its unifying influence, and not upon the differences which appear from it.

وصيّة اللّه آنکه بايد اغصان و افنان و منتسبين طرّاً بغصن اعظم ناظر باشند.

The Will of the divine Testator is this: It is incumbent upon the Aghsán, the Afnán and My Kindred to turn, one and all, their faces towards the Most Mighty Branch.

انظروا ما انزلناه فی کتابی الاقدس (ناظر باشید به آنچه در کتاب اقدس نازلشده):

Consider that which We have revealed in Our Most Holy Book:

اذا غيض بحر الوصال و قضی کتاب المبدء فی المآل، توجّهوا اِلی من اراده اللّه الّذی انشعب من هذا الاصل القديم (وقتی بحرِ وصال من فروکش نمود و کتاب مبدء به انتهاء رسید، توجه خود را به «مَن اراه الله» آنکه از این اصل قدیم منشعب شده معطوف دارید).

“When the ocean of My presence hath ebbed and the Book of My Revelation is ended, turn your faces towards Him Whom God hath purposed, Who hath branched from this Ancient Root.”

مقصود از اين آيه مبارکه غصن اعظم بوده.

The object of this sacred verse is none except the Most Mighty Branch [‘Abdu’l‑Bahá].

کذلک اظهرنا الامر فضلاً من عندنا، و انا الفضّال الکريم (بدین گونه امر (اراده) خود را بواسطه فضلمان ظاهر فرمودیم، و ما فضّال کریم هستیم).

Thus have We graciously revealed unto you Our potent Will, and I am verily the Gracious, the All-Bountiful.

قد قدّر اللّه مقام الغصن الاکبر بعد مقامه (همانا مقامِ غصن اکبر را بعد از مقام او (غصن اعظم) قرار فرموده).

Verily God hath ordained the station of the Greater Branch [Muḥammad ‘Alí] to be beneath that of the Most Great Branch [‘Abdu’l‑Bahá].

انّه هو الآمر الحکيم. قد اصطفينا الاکبر بعد الاعظم، امراً من لدن عليم خبير (اوست آمرِ حکیم. همانا به امر آنکه علیم و خبیر است، اکبر را بعد از اعظم انتخاب فرمودیم (برگزیدیم)) .

He is in truth the Ordainer, the All-Wise. We have chosen “the Greater” after “the Most Great,” as decreed by Him Who is the All-Knowing, the All-Informed.

محبّت اغصان بر کلّ لازم، ولکن ما قدّر اللّه لهم حقّاً فی اموال النّاس (خداوند هیچ حقّی برای آنان در اموال مردم مقدّر نفرموده است).

It is enjoined upon everyone to manifest love towards the Aghsán, but God hath not granted them any right to the property of others.

يا اغصانی و افنانی و ذوی قرابتی! نوصيکم بتقوی اللّه و بمعروف و بما ينبغی و بما ترتفع به مقاماتکم (ای اغضان، افنان و خویشاوندان! شما را به تقوی الله و عمل نیک و به آنچه شایسته است و سبب ارتفاع مقامتان می شود، وصیت می فرمایم).

O ye My Aghsán, My Afnán and My Kindred! We exhort you to fear God, to perform praiseworthy deeds and to do that which is meet and seemly and serveth to exalt your station.

تقوی سردار اعظم است از برای نصرت امر الهی،

Verily I say, fear of God is the greatest commander that can render the Cause of God victorious,

و جنوديکه لايق اين سردار است اخلاق و اعمال طيّبه طاهره مرضيه بوده و هست.

and the hosts which best befit this commander have ever been and are an upright character and pure and goodly deeds.

بگو ای عباد! اسباب نظم را سبب پريشانی منمائيد و علّت اتّحاد را علّت اختلاف مسازيد.

Say: O servants! Let not the means of order be made the cause of confusion and the instrument of union an occasion for discord.

اميد آنکه اهل بهآء بکلمه مبارکه «قل کلّ من عند اللّه» ناظر باشند. (بگو همه چیز ازخدا است. فقره ای از آیه ۷۸ نساء)

We fain would hope that the people of Bahá may be guided by the blessed words:

“Say: all things are of God.”

و اين کلمه عليا بمثابه آبست از برای اطفاء (خاموشی) نارِ ضغينه و بغضاء که در قلوب و صدور مکنون و مخزون است.

This exalted utterance is like unto water for quenching the fire of hate and enmity which smoldereth within the hearts and breasts of men.

احزاب مختلفه از اين کلمه واحده بنور اتّحاد حقيقی فائز ميشوند.

By this single utterance contending peoples and kindreds will attain the light of true unity.

انّه يقول الحقّ و يهدی السّبيل. و هو المقتدر العزيز الجميل (همانا آنچه حقّ است می گوید و و به سبیل رهنمون می گردد. و اوست مقتدرِ عزیزِ جمیل).

Verily He speaketh the truth and leadeth the way. He is the All-Powerful, the Exalted, the Gracious.

احترام و ملاحظه اغصان بر کلّ لازم، لاعزاز امر و ارتفاع کلمه.

It is incumbent upon everyone to show courtesy to, and have regard for the Aghsán, that thereby the Cause of God may be glorified and His Word exalted.

و اين حکم از قبل و بعد در کتب الهی مذکور و مسطور.

This injunction hath time and again been mentioned and recorded in the Holy Writ.

طوبی لمن فاز بما اُمر به من لدن آمر قديم (خوشا به حالِ آنکه به امرِ آمرِ قدیم فائز شود).

Well is it with him who is enabled to achieve that which the Ordainer, the Ancient of Days hath prescribed for him.

و همچنين احترام حرم و آل اللّه و افنان و منتسبين.

Ye are bidden moreover to respect the members of the Holy Household, the Afnán and the kindred.

نوصيکم بخدمة الامم و اصلاح العالم (شما را به خدمت عالم و اصلاح امم وصیت می نماییم).

We further admonish you to serve all nations and to strive for the betterment of the world.

از ملکوت بيان مقصود عالميان نازل شد آنچه که سبب حيات عالم و نجات امم است.

That which is conducive to the regeneration of the world and the salvation of the peoples and kindreds of the earth hath been sent down from the heaven of the utterance of Him Who is the Desire of the world.

نصائح قلم اعلی را بگوش حقيقی اصغا نمائيد.

Give ye a hearing ear to the counsels of the Pen of Glory.

انّها خير لکم عمّا علی الارض. يشهد بذلک کتابی العزيز البديع (این از آنچه بر ارض است برایتان بهتر است. کتابِ عزیزِ بدیع من به این شهادت می دهد) .

Better is this for you than all that is on the earth. Unto this beareth witness My glorious and wondrous Book.

****

Lawḥ-i-Arḍ-i-Bá

لوح ارض باء

(بیروت)

(Tablet of the Land of Bá)

«هُو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار»

حمداً لمن تشرّف ارض البآء بقدوم من طاف حوله الاسماء.

PRAISE be to Him Who hath honored the Land of Bá1 through the presence of Him round Whom all names revolve.

حمد او را سزاست که ارض باء را بقدوم من طاف حوله الاسماء مشرّف فرمود.

بذلک بشّرت الذّرّات کلّ الممکنات

All the atoms of the earth have announced unto all created things

ذرّات به جمیع ممکنات بشارت می دهند

بما طلع و لاح و ظهر و اشرق و خرج من باب السّجن و افقه شمس جمال غصن اللّه الاعظم العظيم و سرّ اللّه الاقوم القديم - متوجّهاً اِلی مقام آخر.

that from behind the gate of the Prison-city there hath appeared and above its horizon there hath shone forth the Orb of the beauty of the great, the Most Mighty Branch of God—His ancient and immutable Mystery—proceeding on its way to another land.

به آنکه شمسِ جمالِ غصن اعظمِ عظیمِ الهی و سرّ اقوم قدیم الهی، از بابِ سجن و افقِ آن - خارج و طالع و لائح شد و ظهور و اشراق نمود و به سرزمین دیگری توجه فرمود.

بذلک تکدّرت ارض السّجن و فرحت اخری.

Sorrow, thereby, hath enveloped this Prison-city, whilst another land rejoiceth.

و بدان ارضِ سجن مکدّر شد و سرزمین دیگر مسرور شد.

تعالی تعالی ربّنا فاطر السّمآء و خالق الاشياء

Exalted, immeasurably exalted is our Lord, the Fashioner of the heavens and the Creator of all things,

والا و برتر است پروردگارِ ما که فاطر سماء و خالق اشیاست،

الّذی بسلطانه فتح باب السّجن، ليظهر ما انزله فی الالواح من قبل.

He through Whose sovereignty the doors of the prison were opened, thereby causing what was promised aforetime in the Tablets to be fulfilled.

کسی که به قدرتش باب سجن گشوده گشت، و به آن آنچه که از قبل در الواح نازلشده بود، ظاهر گردید.

انّه لهو المقتدر علی ما يشاء، و فی قبضته ملکوت الانشاء. و هو المقتدر العليم الحکيم.

He is verily potent over what He willeth, and in His grasp is the dominion of the entire creation. He is the All-Powerful, the All-Knowing, the All-Wise.

همانا اوست مقتدر بر آنچه اراده نماید، و (آنکه) ملکوت انشاء در قبضه اوست. و اوست مقتدر، علیم، حکیم.

طوبی ثمّ طوبی لارض فازت بقدومه ولعين قرّت بجماله و لسمع تشرّف باصغاء ندائه و لقلب ذاق حلاوة حبّة و لصدر رحب بذکره و لقلم تحرّک علی ثنائه و للوح حمل آثاره.

Blessed, doubly blessed, is the ground which His footsteps have trodden, the eye that hath been cheered by the beauty of His countenance, the ear that hath been honored by hearkening to His call, the heart that hath tasted the sweetness of His love, the breast that hath dilated through His remembrance, the pen that hath voiced His praise, the scroll that hath borne the testimony of His writings.

خوشا، خوشا بحال ارضی که به قدوم او فائز شد، و به چشمی که به جمال او روشن شد، و به گوشی که به اصغاء ندای او مشرّف شد، و به قلبی که حلاوت محبت او را چشید، و به قلبی که بذکرش گشوده گشت، و به قلمی که به ثنای او به حرکت آمد و به لوحی که آثار او را حامل شد.

نسئل اللّه تبارک و تعالی بان يشرّفنا بلقائه قريباً. انّه هو السّامع المقتدر المجيب.

We beseech God—blessed and exalted be He—that He may honor us with meeting Him soon. He is, in truth, the All-Hearing, the All-Powerful, He Who is ready to answer.

از خداوند تبارک و تعالی مسئلت می نماییم که بزودی ما را بلقای او مشرف فرماید. همانا اوست سامع، مقتدر، مجیب.

*****

سورة الغصن

هو الباقي في أٌفق الأبهى

He it is Who abideth forever in the Realm of Glory.

اوست باقی در افق ابهی!

أتى أمر اللّه علی ظلل من البيان والمشركون يومئذ في عذاب عظيم!

The Cause of God hath come down upon the clouds of utterance, while they that have joined partners with Him are afflicted with a sore torment.

امر الهی بر ابرهای بیان آمد و در این روز، شرکایش در عذاب عظیم هستند!

قد نزلت جنود الوحي برايات الإلهام عن سماء اللّوح باسم اللّه المقتدر القدير

The hosts of Divine Revelation, bearing the banners of celestial inspiration, have descended from the heaven of His Tablet in the name of God, the Almighty, the Most Powerful,

همانا جنودِ وحی با رایات الهام از سماء لوح باسم خداوندِ مقتدرِ قدیر نازل شد

إِذا يفرحنّ الموحّدون بنصراللّه و‌سلطانه و‌المنكرون حينئذ في اضطراب مبين.

and the faithful rejoice in His victory and dominion, while the deniers are filled with dismay.

در این هنگام موحدین به نصرت الهی و قدرت او مسرور می شوند و منکران در اضطراب مبین (خواهند بود).

يا أيّها النّاس! أتفرّون عن رحمة اللّه بعد الّذي أحاطت الممكنات عمّا خلق بين السّموات و‌الأرضين؟

O people! Do ye flee from the mercy of God after it hath pervaded all that is in the heavens and on the earth?

ای مردم! آیا از رحمت پروردگار فرار اختیار می کنید وقتی که (رحمتش) ممکنات و آنچه بین زمین و آسمان خلق شده را احاطه نموده است؟

أن لا تبدّلوا رحمة اللّه على أنفسكم و‌لا تحرموا أنفسكم منها!

Barter not away that mercy wherewith God hath favoured you, nor withhold yourselves therefrom,

رحمت الهی را که به شما اعطا فرموده، معاوضه ننمایید و نقوس خود را از آن محروم منمایید!

و‌من أعرض عنها إنّه على خسران عظيم.

for they that turn away are indeed in grievous loss.

کسی که از آن اعراض نماید، حقیقتا در خسرانِ عظیم است.

مثل الرّحمة مثل الآيات إنّها نزلت من سماء واحدة:

The mercy of God is like unto the verses that are sent down from one same heaven:

همانا مَثَلِ رحمت به مثابه آیات است که از سماء واحده نازل شده:

و‌يسقون الموحّدون منها خمر الحيوان، و‌المشركون يشربون من ماء الحميم؛

The true believers quaff therefrom the wine of everlasting life, while the ungodly drink a scalding draught.

که موحدین بدان شراب زندگانی نوشند، و مشرکین بدان آب داغ سر کشند؛

وإذا يتلى عليهم آيات اللّه، تشتعل في صدورهم نار البغضاء.

And whensoever the verses of God are rehearsed unto them, the fire of hatred is kindled in their breasts.

و هنگامی که آیات الهی برایشان تلاوت می شود، نارِ بغضاء در قلوبشان مشتعل می گردد.

كذلك بدّلوا نعمة اللّه على أنفسهم، و‌كانوا من الغافلين.

Thus do they barter away the bounty that God hath bestowed upon them and are reckoned among the heedless.

بدین گونه نعمت الهی اعطا شده را معاوضه می نمایند، و از غافلان شمرده می شوند.

أن ادخلوا، يا قوم في ظلّ الكلمة!

Strive, O people, to enter beneath the sheltering shadow of the Word of God.

ای قوم در ظلّ «کلمه» داخل شوید!

ثمّ اشربوا منها رحيق المعاني و‌البيان؛

Quaff, then, from it the choice wine of inner meaning and explanation,

و از آن شراب معانی و بیان را بنوشید؛

لأنّ فيها كنز كوثر السّبحان - و ظهرت عن أُفق مشيّة ربّكم الرّحمن بأنوار بديع.

for it is the repository of the living waters of the All-Glorious and hath appeared from the horizon of the Will of the All-Merciful with matchless splendour.

چرا که در آن کوثر سبحان به گنجینه نهاده شده - و از افق مشیّت پروردگارِ رحمنتان به انوار بدیع ظاهر گردیده است.

قل: قد انشعب بحر القِدَم من هذا البحر الأعظم.

Say: Out of this Most Great Ocean there hath branched the Pre-existent Sea;

بگو: بحرِ قِدم از این بحرِ اعظم منشعب گشته است.

فطوبى لمن استقرّ في شاطئه و‌يكون من المستقرّين.

blessed the one that hath attained and found repose upon its shores.

خوشا بحال آنکه در ساحلش قرار گیرد و از مستقرّین آن باشد.

و‌ قد انشعب من سدرة المنتهى هذا الهيكل المقدّس الأبهى غصن القدس.

There hath branched from the Sadratu’l-Muntahá this sacred and glorious Being, this Branch of Holiness;

همانا، این هیکل مقدس ابهی - غصنِ مقدس - از سدرة المنتهی منشعب گشته است.

فهنيئا لمن استظلّ في ظلّه و‌كان من الرّاقدين.

well is it with him that hath sought His shelter and abideth beneath His shadow.

خوشا بحال آنکه در ظلّش قرار گیرد و آرام جوید.

قل: قد نبت غصن الأمر من هذا الأصل الّذي استحكمه اللّه في أرض المشيّة،

Verily the Limb of the Law of God hath sprung forth from this Root which God hath firmly implanted in the Ground of His Will,

بگو: غصن امر الهی از ریشه ای که خداوند در ارض مشیّت مستحکم فرموده، انبات نموده،

و‌ارتفع فرعه إلى مقام أحاط كلّ الوجود.

and Whose Branch hath been so uplifted as to encompass the whole of creation.

و شاخه آن به مقامی که کل وجود را احاطه نموده، مرتفع شده است.

فتعالى من هذا الصّنع المتعالي المبارك العزيز المنيع!

Magnified be He, therefore, for this sublime, this blessed, this mighty, this exalted Handiwork!

پس والاست (خداوند) به سبب این صنع متعالی، این صنع مبارکِ، این صنع عزیزِ، این صنع منیع!

أن يا قوم! تقرّبوا إليه، و‌ذوقوا منه أثمار الحكمة و‌العلم من لدن عزيز، عليم.

Draw nigh unto Him, O people, and taste the fruits of wisdom and knowledge that have proceeded from Him Who is the Almighty, the All-Knowing.

ای قوم! تقرب به او نمایید، و اثمار حکمت و علم عزیز و علیم (الهی) را از او چشید.

و‌من لم يذق منه يكون محروما عن نعمة اللّه و‌لو يرزق بكلّ ما على الأرض - إن أنتم من العارفين.

Whoso hath failed to taste thereof is deprived of God’s bounty, though he partake of all that the earth can produce, could ye but perceive it!

و کسی که از آن نچشد، از نعمت الهی محروم مانده ولو به کلّ آنچه در ارض موجود است، مرزوق باشد - اگر از عارفین باشید.

قل: قد فصّل من لوح الأعظم كلمة على الفضل و‌زيّنها اللّه بطراز نفسه،

A Word hath, as a token of Our grace, gone forth from the Most Great Tablet —a Word which God hath adorned with the ornament of His own Self,

بگو: همانا کلمه ای به فضل خود از لوح اعظم تفصیل فرموده، کلمه ای که خداوند بطراز نفس خود مزین فرموده است،

و‌جعلها سلطانا على من على الأرض و‌آية عظمته و‌اقتداره بين العالمين،

and made it sovereign over the earth and all that is therein, and a sign of His greatness and power among its people,

و آن را حجت خود بر اهل ارض و نشان عظمت و قدرت خود برای عالمین قرار فرموده است،

ليمجدنّ النّاس به ربّهم العزيز المقتدر الحكيم، ويسبّحنّ به بارئهم ويقدّسنّ نفس اللّه القائمة على كلّ شيء. إنّ هذا إلّا تنزيل من من لدن عليم قديم!

that all may glorify thereby their Lord, the Almighty, the All-Powerful, the All-Wise, and extol the praise of their Creator and the sanctity of the Soul of God that holdeth sway over all created things. This, verily, is none other than a Word sent down by Him Who is the All-Knowing, the Ancient of Days.

تا مردم به تمجید پروردگارِ عزیز مقتدر حکیم پردازند، و به تسبیح خالق خود پردازند، و نفس الهی را که قائم در جمیع اشیاست مقدس شمرند. همانا این کلمه ای است از سوی (خداوند) علیم حکیم!

قل يا قوم فاشكروا اللّه لظهوره لأنّه لهو الفضل الأعظم عليكم و‌نعمة الأتم لكم؛

Render thanks unto God, O people, for His appearance; for verily He is the most great Favour unto you, the most perfect bounty upon you;

بگو ای قوم، ظهورش را شاکر باشید؛ همانا او، فضل اعظم و نعمت کامل برای شماست؛

و‌به يحيى كلّ عظم رميم.

and through Him every mouldering bone is quickened.

و استخوانهای پوسیده بواسطه او احیا می گردند.

من توجّه إليه فقد توجّه إلى اللّه، فمن أعرض عنه فقد أعرض عن جمالي،

Whoso turneth towards Him hath turned towards God, and whoso turneth away from Him hath turned away from My Beauty,

هر آنکه به او توجه کند، به جانب خدا توجه کرده، و هر آنکه از او اعراض نماید، حقیقتا از جمال من اعراض نموده است،

و‌ كفر ببرهاني و‌كان من المسرفين.

hath repudiated My Proof, and transgressed against Me.

ببرهانِ من کافر شده و از تجاوز کنندگان است.

إنّه لوديعة اللّه بينكم و‌أمانته فيكم وظهوره عليكم و‌طلوعه بين عباده المقرّبين

He is the Trust of God amongst you, His charge within you, His manifestation unto you and His appearance among His favoured servants.

او ودیعه الهی بین شما است و امانت الهی و ظهور الهی بر شما است، و طلوع الهی بین بندگان مقرب اوست.

كذلك أُمِرْتُ أن أُبلّغكم رسالة اللّه بارئكم و‌بلغتكم بما أُمرت.

Thus was I bidden to deliver unto you the message of God, your Creator, and I have fulfilled that whereunto I was bidden.

بدین گونه امر شده بود که رسالت خداوند خالق شما را ابلاغ کنم، و آنچه امر شده بود به شما ابلاغ فرمودم.

به إِذًا يشهد اللّه على ذلك ثمّ ملئكته و‌رسله ثمّ عباده المقدّسين.

Unto this bear witness God, and His angels, and His Messengers, and His sanctified servants.

خداوند، ملائکه، رسل و بندگان مقدس بدان شهادت می دهند.

أن استنشقوا رائحة الرّضوان من أوراده ولا تكوننّ من المحرومين.

Inhale, then, the sweet savours of Paradise from its roses and be not of them that are deprived.

رائحه رضوان را از گلهایش استنشاق نمایید و از محرومان مباشید.

أن اغتنموا فضل اللّه عليكم ولا تحتجبوا عنه

Hasten to win your share of the grace which God hath bestowed upon you and suffer not yourselves to be veiled therefrom.

به فضلی که خداوند برایتان مقدر فرموده مغتنم شوید و خود را از آن محتجب ننمایید.

و‌إنّا قد بعثناه على هيكل الإنسان. فتبارك اللّه مبدع ما يشاء بأمره المبرم الحكيم

We have sent Him down in the form of a human temple. Blest and sanctified be God Who createth whatsoever He willeth through His inviolable, His infallible decree.

او را به هیکل انسان مبعوث فرمودیم. پاک و منزّه است خداوندی که هر آنچه اراده کند، بامر مبرمِ محکم خود خلق فرماید.

إنّ الّذينهم منعوا أنفسهم عن ظلّ الغصن أُولئك تاهوا في العراء، و أحرقتهم حرارة الهوى و‌كانوا من الهالكين

They who deprive themselves of the shadow of the Branch are lost in the wilderness of error, are consumed by the heat of worldly desires, and are of those who will assuredly perish.

آنان که انفس خود را از ظلّ غصن محروم می دارند در صحرای (غفلت) سرگردانند و حرارت هوی و هوس آنان را محترق نموده است، و از هلاک شوندگانند.

أن اسرعوا يا قوم إلى ظلّ اللّه ليحفظكم عن حَرِّ يوم الّذي لن يجد أحد لنفسه ظلّا ولا مأ‌وى إلّا ظلّ اسمه الغفور الرّحيم.

O people! Hasten to enter beneath the shadow of God, that it may shield you from the blazing heat of this Day wherein none shall find shelter or refuge save under the shadow of His Name, the Ever-Forgiving, the Most Compassionate.

ای قوم بشتابید و در ظل الهی در آیید تا شما را از حرارتِ (این) روز حفظ نماید، (روزی که) احدی محفظ و ملجائی جز ظل اسم غفور رحیم او نمی یابد.

أن ألبسوا يا قوم ثوب الإيقان ليحفظكم عن رمي الظّنون و‌الأوهام

Attire yourselves, O people, with the raiment of certitude, that it may protect you from the darts of idle fancy and vain imaginings

ثوب ایقان به تن کنید تا شما را از تیر ظنون و اوهام محفوظ دارد

و‌تكوننّ من الموقنين في هذه الأيّام الّتي لن يوقن أحد و‌لن يستقرّ على الأمر إلّا بأن ينقطع عن كلّ ما في أيدي النّاس و‌يتوجّه إلى منظر قدس منير.

and that ye may be numbered with the faithful in these days—days wherein none may attain certitude nor achieve constancy in the Cause of God save by renouncing that which is current amongst men and by turning towards this hallowed and refulgent Beauty.

تا در ایّامی که احدی نمی تواند موقن گردد و فردی نمی تواند در امر استقرار یابد - الّا بانقطاع از آنچه نزدِ مردمان است و توجه به منظر قدس منیر- از موقنین محسوب گردید.

يا قوم ! أتتّخذون الجبت لأنفسكم معينا من دون اللّه؟ و‌يتّبعون الطّاغوت رَبًّا من دون ربّكم المقتدر القدير؟

O people! Will ye take a false deity for your helper rather than God? Will ye follow the Most Great Idol before your Lord, the Almighty, the Most Powerful?

ای قوم ! آیا بتی را ورای خدا برای خود اتخاذ می کنید؟ آیا طاغوت را قبل از پروردگارِ مقتدر قدیرتان متابعت می نمایید؟ (اشاره به آیه ۵۱ سوره نساء است)

دعوا يا قوم ذكرهما ثمّ خذوا كأ‌س الحيوان باسم ربّكم الرّحمن

Forsake their mention, O people, and seize the cup of life in the name of your Lord, the All-Merciful.

ای قوم ذکر آنها را از خود دور کنید و کأس زندگانی را به اسم پروردگار رحمانتان اخذ نمایید.

تاللّه بقطرة منها يحيى الإمكان إن أنتم من العالمين

By the righteousness of God! A single drop from this cup quickeneth all humankind, could ye but know it.

به حق قسم ! قطره ای از آن (عالم) امکان را احیاء کند، اگر از آگاهان باشید.

قل: اليوم لا عاصم لأحد من أمر اللّه و‌لا مهرب لنفس إلّا اللّه.

Say: None shall be immune in this Day from God’s decree; none shall find refuge save in Him.

بگو: احدی الیوم از امر (حکم) الهی محفوظ نیست و ملجائی برای نفسی غیر از خدا وجود ندارد.

وهذا لهو الحقّ و‌ما بعد الحقّ إلّا الضّلال المبين.

This, verily, is the truth, and aught else is but manifest error.

همانا این حق است و ما باقی ضلال مبین است.

و‌لقد حتم اللّه عل كلّ نفس بأن يبلّغوا أمره على ما يكون مستطيعا عليه.

God hath made it incumbent upon all to teach His Cause to the extent of their ability.

و به یقین خداوند جمیع نفوس را، به قدر استطاعتشان، به تبلیغ امرش مقدر فرموده است.

كذلك قدّر الأمر من اصبع القدرة و‌الإقتدار على ألواح عزّ عظيم.

Such is the decree that the Finger of might and power hath recorded in the Tablets of supernal glory.

بدین گونه امر (حکم) خود را از انگشتانِ قدرت و اقتدارش بر الواح عزّ عظیم مقدر فرموده است.

و‌من أحيى نفسا في هذا الأمر كمن أحيى العباد كلّهم:

Whoso quickeneth but a single soul in this Revelation, it is as though he had quickened all humanity:

و آنکه نفسی را در این امر احیاء نماید به مثابه آن است که جمیع عباد را احیاء نموده است:

ويبعثه اللّه يوم القيمة في رضوان الأحديّة بطراز نفسه المهيمن العزيز الكريم

Him will God, on the Day of Resurrection, raise again to life in the paradise of His oneness, adorned with the raiment of His own Self, the Sovereign Protector, the Almighty, the All-Bountiful.

و خداوند در روز قیامت او را در رضوان احدیه به طراز نفس مهیمن عزیز کریم خود مزین می فرماید.

وإنّ هذا نصرتكم ربّكم و‌من دون ذلك لن يذكر اليوم عند اللّه ربّكم و‌ربّ آبائكم الأوّلين.

Such is the nature of the assistance ye can render to your Lord, and naught else is worthy of mention in this Day in the presence of God, your Lord and the Lord of your sires of old.

و بدین صورت می توانید پروردگارتان را نصرت نمایید و الیوم سوای آن در (ساحت) پروردگارِ شما و پروردگار اجدادتانِ قابل ذکر نیست.

وإنّك أنت يا عبد أن استمع ما وصّيناك في اللّوح، ثمّ ابتغ فضل ربّك في كلّ حين.

As for thee, O servant, give ear unto that which We have admonished thee in this Tablet, and seek at all times the grace of thy Lord.

و ای عبد، بشنو آنچه که تو را بدان وصیت فرمودیم و فضل الهی را در جمیع احیان ابتغاء (جستجو) نما.

ثمّ انشر اللّوح بين يدي الّذينهم آمنوا باللّه وبآياته ليبلّغنّ ما فيه و‌يكوننّ من المحسنين.

Disseminate this Tablet amongst them that have believed in God and in His signs, that they may observe its injunctions and be numbered with the righteous.

این لوح را در میان آنانی که مؤمن به خدا و آیاتش شده اند منتشر کن، تا به محتوایش بالغ شوند و از محسنین شمرده شوند.

قل يا قوم لا تفسدوا في الأرض ولا تجادلوا مع النّاس،

Say: O people! Spread not disorder on the earth nor dispute with your fellow men,

بگو ای قوم در ارض فساد ننمایید و با مردم مجادله نکنید،

لأنّ هذا لم يكن شأن الّذينهم اتّخذوا في ظلّ ربّهم مقاما كان على الحقّ أمين.

for this would ill beseem them that occupy, beneath the shadow of their Lord, the station of such as are faithful to the one true God.

این شأن کسانی که در ظلَ پروردگارشان خواهان اخذ مقامی امین در ساحت حق هستند، نمی باشد.

وإذا وجدتم عطشانا فاسقوه من كأس الكوثر و‌التّسنيم؛

Whensoever ye encounter a thirsty soul, give him to drink from the cup of everlasting life;

و هر هنگام نفس تشنه لبی یافتید از کأس کوثر و تسنیم سیراب شان نمایید (اشاره به دو آیه قرآنی در مورد چشمه های بهشت)؛

وإن وجدتم ذات أُذنٍ واعيةٍ فاتلوا عليه آيات اللّه المقتدر العزيز الرّحيم.

and whensoever ye find a hearing ear, recite unto him the verses of God, the Powerful, the Mighty, the Compassionate.

و هر هنگام که گوش شنوائی یافتید، آیات خداوند مقتدرِ عزیزِ رحیم را برایش تلاوت کنید.

أن افتحوا اللّسان بالبيان الحسنة ثمّ ذكّر النّاس إن وجدتموهم مقبلا إلى حرم اللّه، وإلّا دعوهم بأنفسهم ثمّ اتركوهم في أصل الجحيم.

Unloose your tongues with kindly words and, should ye find the people inclined towards the Sanctuary of God, summon them to the truth; otherwise leave them to their own selves and to that condition which is the reality of the nethermost fire.

لسان به بیان حسنه بگشایید اگر نفوس را مقبل به جانب حرم الهی می یابید، و الا آنان را به نفسشان که اصل جحیم است رها کنید.

إيّاكم أن لا تنشروا لئالي المعاني عند كلّ أَكْمَهٍ عقيم،

Beware lest ye cast the pearls of inner meaning before the blind and the barren in heart,

مراقب باشید که لئالی معانی را در بین کوران و عقیمان (معنوی) انتشار ندهید،

لأنّ الأعمى يكون محروما عن مشاهدة الأنوار ولن يفرّق الحجر عن لؤلوء قدس ثمين.

inasmuch as they are deprived of beholding the light and are unable to distinguish the worthless pebble from the precious and gleaming pearl.

کوران از مشاهده انوار محرومند و قادر به تمیز حجر از گوهر قدس ثمین نیستند.

إنّك لو تلقي على الحجر ألف سنة من آيات عزّ بديع هل يفقه في نفسه هو أو يؤثّر فيه؟ لا فو ربّك الرّحمن الرّحيم !

Wert thou for a thousand years to recite unto a stone the verses of wondrous glory, would it ever be affected by them or comprehend their significance? Nay, by thy Lord, the All-Merciful, the Most Compassionate!

آیا اگر آیاتِ عزِّ بدیع را به مدّت هزار سال بر حجر القاء نمایی تأثیری در آن ایجاد می گردد و یا آن را ادراک می کند؟ نه قسم به پروردگارِ رحمنِ رحیم.

ولو تقرء كلّ الآيات على الأصمّ هل يسمع منها حرفا؟ لا فو جمال عزّ قديم.

Wert thou to recite unto the deaf all the verses of God, would they hear a single letter thereof? Nay, by His ancient and glorious Beauty!

و آیا اگر کلّ آیات را برای اصمّی تلاوت کنی حرفی از آن را می شنود؟ نه قسم به جمالِ عزِّ قدیمم.

كذلك ألقيناك من جواهر الحكمة و‌البيان لتكون ناظرا إلى شطر ربّك و‌تنقطع عن العالمين.

Thus have We imparted unto thee the gems of divine wisdom and utterance, that thou mayest fix thy gaze upon thy Lord and rid thyself of all attachment to the world.

بدین گونه جواهر حکمت و بیان را بر تو القاء نمودیم تا شاید به شطر پروردگارت ناظر باشی و خود را از دو عالم منقطع کنی.

و‌الرَّوْح عليك وعلى الّذينهم استقرّوا على مقرّ القدس و‌كانوا في أمر ربّهم على استقامة مبين.

May His spirit rest upon thee and upon them that abide within the habitation of holiness and that are endued with true constancy in the Cause of their Lord.

و روحِ الهی، بر تو باد و بر همه کسانی که بر مقرّ قدس استقرار یافتند و در امر پروردگارشان ثابت ماندند.

آغاز دورۀ عهد و ميثاق الهى

برگرفته از کتاب طراز الهی جلد یک، پریوش سمندری

خانه مهر تو آباد که از لطف تو ما

روزگاريست که سر بر در اين خانه زديم

دوران شگفت انگيز و پر حادثه عهد و ميثاق و سرپرستى مرکز منصوب آن، حضرت سرّالله الاعظم، با تلاوت کتاب عهدى، وصيّت نامه مبارکه شارع امر بهائى رسماً آغاز گرديد. اهميّت کتاب عهدى (اکبر الواح) در اوقات حزن انگيز صعود مظهر ظهور الهى براى احبّا که از لقاء مجلّى طور در عالم ادنى محروم گرديده بودند کما هوحقّه واضح و مشهود نبود. هم چنين کمتر کسى از حاضرين در آن مجمع تاريخى و يا در ساير نقاط دنيا از کيفيّت روحانى و مقام و مرتبت و منزلت حضرت عبدالبهاء اطّلاع کافى داشت و ميدانست که حضرت بهاءالله در مناقب حضرت سرّالله بيان داشته اند: «در وجود او آيتى است که ما در اکثر الواح آنرا اکسیر اعظم تعبير فرمود ه ايم اين آيت در هر نفسى که موجود باشد جميع حرکات و سکناتش در عالم نافذ و مؤثّر است.»

حضرت عبدالبهاء در باره تعيين مرکز ميثاق ميفرمايند: «... در اين کور هيچ امرى بوضوح و ثبوت و قوّت و عظمت عهد و ميثاق نه ...». مظهر امر الهى مقام مرکز ميثاق را گذشته از بيان شفاهى به نصّ صريح کتاب عهدى مشخّص فرمود و ابواب جميع شبهات مختلفه مسدود گرديد.

جناب طراز يکى از شاهدين امين و عينى بودند که هنگام تلاوت کتاب عهدى در جمع احبّا در ارض اقدس و در آن محفل با شکوه حضور داشتند و شرح وقايع آن روز و روزهاى بعد از صعود حضرت بهاء الله را چنين حکايت مى کنند:

تصّور ميکنم روز ٩ از غروب شمس حقيقت و نيّر اعظم بود که عموم اصحاب و احباب و مسافرين را در روضه مبارکه احضار نمودند. کلّ تلقاء وجه مرکز عهد و محور ميثاق حاضر شدند، امر فرمودند ميرزا مجدالدّين پسر جناب کليم بر روى يک صندلى ايستاد. جمعيّت شايد دويست نفر بودند. کتاب عهدى را که با خطّ مبارک مرقوم گرديده و مزيّن به خاتم مبارک بود تلاوت نمود.

بعد که جمعيّت همگى از روضه مبارکه خارج شديم هيکل اطهر اقدس ايستادند و متقدّمين همه حاضر بودند صريحاً اعلام و اعلان فرمودند: از اين ساعت ببعد احدى حقّ ندارد يک کلمه، يک سطر، يک مکتوب، نزد خود بجائى بنويسد و بفرستد مگر اينکه بامضاء و اطّلاع من باشد البتّه مطلب و مفهوم بيان مبارک اين بود ولى نه عين عبارت. شرح مضرّات آن را هم فرمودند که امرالله بجز بمتابعت و عدم مخالفت مصون و محفوظ نمى ماند. اينها را خودم حاضر بودم و شنيدم.

يکى از اطّلاعات مهمّ آنروز من اين بود. موقعى که از محوّطه روضۀ طلعت احديّه خارج شدم، خادم را ديدم دست بسينه و سربزير افکنده، پشت بديوار ايستاده و جمعيّت مرتّب با سکون از روضۀ مبارکه خارج مى شدند. من ابداً متوجّه به يمين و يسار خود نبودم. چون فاصله ما بيش از دومتر نبود الله ابهائى به خادم گفتم، فورى يک نفر زير بازوى من زد برگشتم ديدم شعاع پسر ناقض اکبر است مي گويد چرا باين شيطان الله ابهى گفتى؟ و اضافه کرد، جمال مبارک او را طرد فرمودند، رفت به اقدام مبارک افتاد به او فرمودند ... برو. گفتم من سابقه ندارم مِن بعد ديگر به او الله ابهي نمى گويم. در ماه رمضان از روش و شيم و آداب و اخلاق شعاع خوشم نيامده بود و او را بالمرّه ترک کرده بودم و از ملاقات او تنفّر داشتم. آن روز بعد از غروب شمس حقيقت اين طور پيش آمد.

زمانى همين خادم را مطرود اسم اعظمش يقين داشتند و در صدد قتل او بودند حضرت عبدالبهاء روحى لمظلوميته الفداء او را بردند و حفظش فرمودند چه که اگر حادثه اى دست مى داد ضرّش براى امرا للهو زيانش لاجل طائفين شديد بود و اصلاح آن ممتنع و محال. پس از مدّتى ناقضين او را از جوار مبارک ربودند و القاآت جديده باو نمودند و او را براى فساد و فتنه و تهمت و افتراء بمرکز عهد الهيّه مبعوث نمودند و آن مطرود حقّ را در روضه مبارکه مقرّ و مسکن دادند و قلب اطهر انور ارّق فرزند بها را با اين عمل خود محترق ساختند و به آتش افروخته بدست حقد و حسد آن قلب منير را سوختند و آن فؤاد لطيف را مجروح نمودند تبّاً لهم من الحين الى ابد الا بدين. بعد که اين عليل در سنه ١٣١٥ هجرى بعد از فوت ميرزا ضياء الله مشرّف شدم و در ظلّ رايت ميثاق نيّر آفاق ١٣٠ روز مشرّف بودم به چشم خويش ناظر وقايعى بودم که در مورد و مقام تاريخى خود تحرير خواهد شد. بارى بعد از صعود و غروب ر با لجنود و مقام محمود و مالک غيب و شهود، چند روز کمتر از يکماه در عکّا و بهجى مشرّف بوديم و بعد مرخص فرمودند. گويا ٩٥ روز از نوروز گذشته بود به امر و ارادۀ مبارک مرکز عهد الهى و نيّر ميثاق ربّانى از عکّا حرکت نموديم.

در ايّام حضور يک روز بعد از ظهر، طلعت عبوديّت الحقّ بنده شرمنده و متصاعد الله جناب حاجى سيّد نصرالله کاشانى عليه رحمة الله را در اطاقى از اطاقهاى فوقانى اطراف قصر مبارک احضار فرمودند. آن آفتاب عهد را در بستر زيارت نموديم و به اقدام نازنينش بوسه زديم و بيانات مبارکه و دستورات منيعه اش را که با رقّت و ضعف شديد مى فرمودند استماع مى نموديم بعد فى امان الله و حفظه فرمودند. بيانات الطف احلى جوهر و خلاصه اش اين بود:

اوضاع ايّام صعود و غروب را آنچه بديده خود ديده ايد در هر کجا بجهت احبّاء و اصفياء حکايت نمائيد و از طرف من بعموم تکبير برسانيد و بگوئيد آنچه الواح و آثار از بدو امر تا امروز از قلم اعلى صادر و نازل شده آن الواحى که تاريخ و امضاء «خ ا د م» دارد جميع اينها از فم اطهر و لسان مشيّت صادر و نازل شده چون احبّاى الهى ادباً عرائض را بنام خادم تقديم مي داشتند اين است جواب از لسان خادم نازل شده والاّ جميع آن الواح به وحى الهى و قلم اعلى نازل حتّى کلمه «خ ا د م».